Την περασμένη Κυριακή ψήφισε στην Τουρκία το 88,92% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων. Στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό στις τελευταίες εκλογές του 2019 ήταν 57,78%. Στην Τουρκία υπήρξαν άνθρωποι που ενώ 3 μήνες μετά τον καταστροφικό σεισμό του περασμένου Φλεβάρη μένουν ακόμα σε σκηνές, πήγαν να ψηφίσουν. Στην Ελλάδα πολύς κόσμος υποτιμάει τις εκλογές, δεν πιστεύει ότι το αποτέλεσμα θα αλλάξει κάτι στη ζωή του και για αυτό τον λόγο αδιαφορεί να πάει να ψηφίσει. Και δεν ψηφίζει.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κάνει ό,τι θέλει. Διορίζει όποιον και όπου θέλει, κάνει απευθείας αναθέσεις χωρίς να λογοδοτεί πουθενά, παρακολουθεί τους πάντες είτε αυτοί είναι πολιτικοί είτε δημοσιογράφοι είτε αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων. Καταργεί το 8ωρο, κυνηγάει δικαστικά τα συνδικάτα και τους απεργούς, διαλύει το Σώμα επιθεώρησης εργασίας. Εξισώνει τα πτυχία των δημόσιων πανεπιστημίων με τα αντίστοιχα των ιδιωτικών κολεγίων, εφαρμόζει την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής στις πανελλήνιες, ενώ διατυμπανίζει ότι η αξιολόγηση θα λύσει όλα τα προβλήματα. Η λίστα με τα «καλά» που έχει κάνει η ΝΔ θα μπορούσε να είναι τεράστια, αλλά η καταγραφή τους δεν είναι ο σκοπός αυτού του κειμένου. Παρόλη την προσπάθεια της πλειονότητας των μέσων ενημέρωσης να αποκρύψουν την πραγματικότητα, ο κόσμος βιώνει στην καθημερινότητά του τις επιλογές της κυβέρνησης στην εργασία, την οικονομία, την παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό. Την Κυριακή στις εκλογές μπορεί να δείξει αν συμφωνεί ή αν διαφωνεί με αυτές με την ψήφο του.
Η αποχή από τις εκλογές δηλώνει μια έντονη ευθυνοφοβία και δημιουργεί μια ασφάλεια ότι για το οποιοδήποτε αποτέλεσμα των εκλογών δεν ευθύνομαι εγώ, από τη στιγμή που δεν ψήφισα, και έτσι έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Έτσι μπορώ να διαμαρτύρομαι, να γκρινιάζω συνεχώς, αφού έβγαλα την ουρά μου απέξω και να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια.
Η πολιτική μου δράση προφανώς δεν αρχίζει και δεν τελειώνει στις κάλπες, αλλά συνεχίζεται στην καθημερινή μου ζωή. Πολιτική δράση για μένα είναι η διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας, ίσων δικαιωμάτων και ορατότητας για όλους τους ανθρώπους. Και αυτό φαίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρομαι στη δουλειά μου, στην οικογένειά μου, στον δρόμο, μέχρι στα βιβλία που διαβάζω, στις ταινίες που βλέπω και στις συναυλίες που πηγαίνω. Μετά τις εκλογές δε σημαίνει ότι παύω να διεκδικώ και να είμαι αλληλέγγυος, απλά δεν υποτιμώ τη δύναμη της κάλπης και δε θέλω να έχω μια κυβέρνηση που θεωρεί τους πρόσφυγες και τους μετανάστες εγκληματίες και εχθρούς, τους καλλιτέχνες αργόσχολους, τους εργαζόμενους ανθρώπους λάστιχο και την παιδεία και την υγεία προνόμιο για λίγους.
Για μένα ασφάλεια είναι να μπορώ να περπατώ σε χώρους με πράσινο και δέντρα και όχι σε πλατείες περίκλειστες με λαμαρίνες και γύρω γύρω αστυνόμους. Ασφάλεια για μένα είναι να έχουν όλοι οι άνθρωποι ίδια δικαιώματα είτε είναι μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας είτε είναι πρόσφυγες, πλούσιοι ή φτωχοί και όχι οι φράχτες και τα συρματοπλέγματα. Ασφάλεια για μένα είναι να προστατεύονται ιστορικά σινεμά και θέατρα και να μη γίνονται στη θέση τους ξενοδοχεία και εμπορικά κέντρα. Για άλλους, δυστυχώς, ασφάλεια είναι και το να μην ψηφίσουν την ερχόμενη Κυριακή.