Παράξενες εκλογές. Λες και ο κόσμος έχει να εξοφλήσει έναν λογαριασμό με τον εαυτό του και να συνεχίσει τη ζωή του. Η κάλπη της 21ης Μάη στήνεται σε ένα συντηρητικό περιβάλλον για τη χώρα. Όλες οι δυνάμεις έχουν μετατοπιστεί δεξιά ή έχουν μινιμάρει τις προσδοκίες τους εκτός από εκείνες τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Δεξιάς που καραδοκούν και ποντάρουν στο φόβο της ακινησίας. Η πόλωση που ζήσαμε τις ημέρες πριν την κάλπη, δεν ήταν ούτε άγρια, ούτε αγεφύρωτη, ούτε τοξική (αυτή η τόσο δημοφιλής λέξη που εισήχθη από τα εγχειρίδια ψυχολογίας στην πολιτική και τον δημόσιο λόγο). Μεγάλο μέρος της πολιτικής μάχης διαχύθηκε στους νέους ιμάντες της εποχής και από τα μπαλκόνια πήγαμε στο tik tok και την ενημέρωση των υποψηφίων μέσω του viber.
Αυτά όλα δεν σημαίνουν ούτε πως η κάλπη δεν έχει επίδικα, ούτε πως οι πολιτικές και κοινωνικές διαιρέσεις εξατμίστηκαν. Το αντίθετο. Οι εκλογές είναι σημαντικές και τις καθιστά πιο σημαντικές η διακυβέρνηση Μητσοτάκη και η συμμαχία του με το Ακραίο Κέντρο. Η όξυνση των ανισοτήτων, η φραγή της κοινωνικής κινητικότητας, η επίθεση στο Δημόσιο ή σε ένα μέρος της ευάλωτης νεολαίας, είναι από μόνα τους θέματα που αξίζει κάποιος να αναδείξει, να ανατρέψει, να μην επιτρέψει. Είναι όμως βουβές οι εκλογές και γιατί πια οι πολίτες έχουν όλο και μικρότερες ταυτίσεις με τα κόμματα και γιατί έχουν προηγηθεί συγκλίσεις που δεν επιτρέπουν τις παλιάς κοπής στρατεύσεις ή και διατυπώσεις.
Το δίλημμα των εκλογών είναι μείζον για τη χώρα. Θα ολοκληρώσει το πρόγραμμά του ο Μητσοτάκης –μαζί με τον οριστικό μετασχηματισμό της μεγάλης και σεβαστής σε μένα παράταξης που ηγείται; Θα καταφέρει ο Τσίπρας να ηγηθεί μιας συμμαχίας –κοινωνικής και πολιτικής– που θα επιτρέψει μια άλλη δοσολογία πολιτικών και μεροληψιών αλλά και θα ισορροπεί μεταξύ της Αριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας; Θα συνεχίσει «την κανονικότητα και την ανάπτυξη» ο Μητσοτάκης ή θα θέσει σε εφαρμογή ένα μέρος του Συμβολαίου Αλλαγής ο Τσίπρας σε συμμαχία με τους μεσαίους και την νεολαία;
Αν ο Μητσοτάκης επικρατήσει σε τούτη την κάλπη ή το πολύ στην επόμενη, θα έχει λάβει μια ευρεία νομιμοποίηση για τις τομές του. Θα είναι κυρίαρχος. Αν τα καταφέρει ο Τσίπρας ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και άλλων δυνάμεων, θα υποχρεωθεί γρήγορα να μην τρομάξει τους μεσαίους αλλά και να διαμορφώσει ένα δίχτυ κοινωνικών πολιτικών για τους πιο ασθενείς με προτεραιότητα στο ΕΣΥ, το κράτος, την παιδεία, τη νέα κοινωνική κινητικότητα. Τουλάχιστον όσα έχει δεσμευτεί ως άμεσα μέτρα και πρόνοιες. Μεγάλο μέρος των ερωτημάτων εξίσου κρίσιμων θα απαντηθούν στο επόμενο διάστημα και αφορούν την νέα θέση που θα βάλει ο λαός το ΠΑΣΟΚ αλλά και τις διεργασίες στην δεξιά πολυκατοικία. Το δεύτερο θα είναι συναρτώμενο με την έκβαση της εκλογικής μάχης και της ΝΔ, το πρώτο θα έχει σχέση από την επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ. Ερώτημα για όλους – ες μας είναι αν θα προσέλθουν οι νέοι ψηφοφόροι, οι 438 χιλιάδες δεκαεφτάρηδες και δεκαοχτάρηδες και αν αυτό το ρεύμα –βουβό μα όχι απολίτικο– θα είναι ικανό να ανατρέψει το σκηνικό και να θέσει επί τάπητος τα μεγάλα θέματα των νέων (brain drain, γειτονιές, φτηνή στέγη, ΑΕΙ κ.α). Τέλος, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πού θα κινηθεί η αποχή, το μεγάλο κόμμα της εικασετίας. Μέρος της δεν είναι συνώνυμο του απολιτίκ, είναι νομίζω συνώνυμο μιας νέας αναζήτησης στο πολιτικό. Πεδίο δόξης λαμπρό μα και δύσκολο για μια νέα λαϊκή και όχι λαϊκίστικη Αριστερά να δοκιμάσει να κινηθεί προς αυτό την δεξαμενή.