Φωτογραφία: Νικόλας Κοκοβλής
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στο Σύνταγμα ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη του 2015 και σίγουρα τουλάχιστον τριπλάσια από αυτή του 2019. Από τη θέση που ήμουν έχω αδυναμία να κάνω ακριβή εκτίμηση για αυτή την όντως μεγάλη συγκέντρωση. Τι ισχυρίζομαι όμως: Ισχυρίζομαι ότι ο κόσμος που συγκεντρώθηκε και γέμισε ασφυκτικά το Σύνταγμα, δεν ήταν κάποιος «κομματικός στρατός», αλλά ένα «παρών» από τον κόσμο της εργασίας. Ήταν μια μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση. Και κάπως έτσι καταλάβαινες ότι το «όλοι ίδιοι είναι», που με δόλο πλασάρεται, δεν το ενστερνίζεται ο κόσμος της ανάγκης, οι κοινωνικά αποκλεισμένοι, η νεολαία, οι άνεργοι, οι άνθρωποι του μόχθου.
Ήταν συγκέντρωση της Αριστεράς, όχι μόνο γιατί ανέμιζαν οι κόκκινες ή οι πολύχρωμες σημαίες, Όχι μόνο για το πάθος του χορού την ώρα που από τα μεγάφωνα ακούγονταν το bella ciao. Το καταλάβαινες από το χειροκρότημα την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε στον πρόεδρο Λούλα «χίλιες φορές μια Αριστερά που κάνει ό,τι μπορεί, παρά μια Δεξιά που κάνει ό,τι θέλει»...
Ήταν μια συγκέντρωση με πάθος, αλλά και με πολιτικό πολιτισμό. Χωρίς ανόητες και λαϊκίστικες κραυγές. Οι άνθρωποι δεν ήρθαν για να εκτονώσουν την οργή ή την απελπισία τους, αλλά για να αισθανθούν την ελπίδα της προοπτικής.
Ισχυρίζομαι, επίσης, ότι αυτός ο κόσμος αντιλαμβάνεται την ιστορικότητα της στιγμής. Μπορούσες να το διακρίνεις στις γρήγορες συζητήσεις, στη στήριξη της ιδέας της απλής αναλογικής, στην ανάγκη συνεργασιών με τις άλλες αριστερές και δημοκρατικές δυνάμεις, στην εύλογη κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στην πεποίθηση ότι αυτή η φορά είναι η πρώτη και όχι η δεύτερη ευκαιρία.
Όταν ο Αλέξης Τσίπρας είπε «ναι κάναμε λάθη...», το Σύνταγμα δεν σίγησε, χειροκρότησε δυνατά, αναγνωρίζοντας μια επώδυνη, δύσκολη, αλλά και γόνιμη πορεία.
Στο Σύνταγμα, ανάμεσα σε άλλα, υπήρξε κάλεσμα στις άλλες δυνάμεις της αριστερής και δημοκρατικής αντιπολίτευσης, με σεβασμό, πολιτικά, αλλά με την αίσθηση της ιστορικής ευθύνης για όλους. Την Κυριακή θα κριθεί η απλή αναλογική. Θα κριθεί, κυρίως, αν η Δεξιά και η Ακροδεξιά θα συνεχίσουν να είναι στο τιμόνι σε μια πορεία «πάμε και όπου βγει», που όμως και αυτοί ξέρουν και εμείς νιώθουμε την ταξική και κοινωνική τους μεροληψία, τον αυταρχισμό και την ανελευθερία σε όλες τις εκφάνσεις της ζωή μας.