Η αναμονή είναι μια γάτα που κρύβεται στο σκοτάδι. Μια γάτα που δεν σε συμπαθεί. Ξέρεις πως βρίσκεται εκεί, αλλά όχι ακριβώς πού. Έτσι το κάθε βήμα σου μες στο άχρωμο τίποτα κουβαλά το ενδεχόμενο να την πατήσει. Και αυτή να σου ορμίσει στο σκοτάδι. Μα όσο ο χρόνος περνά και συ περιμένεις, τόσο περισσότερο περπατάς. Είναι ο μόνος τρόπος σου να εκτονώσεις το άγχος σου. Και όσο περπατάς, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να την πατήσεις. Αυτό συμβαίνει κυρίως όταν περιμένεις κάτι κακό. Αλλά ακόμα και στις περιπτώσεις που η αναμονή έχει μια κλήση προς την ενδεχόμενη ευτυχή έκβαση, η γάτα είναι εκεί. Στις περιπτώσεις αυτές δεν το γνωρίζεις. Και είναι ακριβώς αυτές οι γάτες που αντιπαθώ περισσότερο.
Οι εκλογές αυτές είναι μια από τις χειρότερες γάτες που έχω γνωρίσει. Όχι για την ένταση της αναμονής. Η προεκλογική περίοδος μοιάζει χλιαρή. Τουλάχιστον συγκριτικά με άλλες περιόδους που έχουμε ζήσει. Πιο πολύ για όσα οι εκλογές σημαίνουν. Η τετραετία που πέρασε ήταν μια περίοδος διαφορετική απ’ όλες τις άλλες. Και ενώ τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε ζήσει διακυβερνήσεις σκληρές και πρωτόγνωρες, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως αυτή ήταν η χειρότερη. Όχι μόνο για όσα έκανε η κυβέρνηση. Αλλά και για όσα άφησε παρακαταθήκη. Τόσο σε πραγματικό, όσο και σε συμβολικό επίπεδο.
Είναι μάλλον η πρώτη φορά που μια σειρά από δημοκρατικά κεκτημένα αμφισβητήθηκαν με τέτοιο τρόπο, σε τέτοια ένταση και σε τέτοια έκταση. Οι όροι διαχείρισης της πανδημίας και της μετακίνησης των ανθρώπων, τα συνεχόμενα εγκλήματα στα σύνορα, η αστυνομική αυθαιρεσία και η κλιμάκωση της κρατικής βίας, η μετατροπή των ΜΜΕ σε συνειδητό μηχανισμό παραπληροφόρησης και απόκρυψης, το σκάνδαλο μεγατόνων με τις υποκλοπές, η διάλυση του δημοσίου με όρους τέτοιους που να μεταφράζεται σε θάνατο (είτε αυτό είναι το έγκλημα στα Τέμπη ή η καθημερινότητα στα δημόσια νοσοκομεία). Όλα αυτά δεν περιγράφουν απλώς μια κακή διαχείριση, η μια ηθελημένη παρανομία για προσωπικό όφελος. Περιγράφουν το ίδιο το τέλος του κοινωνικού συμβολαίου ανάμεσα στο κράτος και τους πολίτες.
Ας πούμε πως όλες αυτές οι πληγές ενδεχομένως να μπορούν να γιατρευτούν με μια αλλαγή κυβέρνησης. Με μια σωστή διαχείριση σε βάθος χρόνου προς μια άλλη προοπτική. Υπάρχει κάτι άλλο που μοιάζει πιο τρομακτικό αν εστιάσουμε στη σημασία του και στη διαβρωτική λειτουργία του. Και αυτό είναι το συμβολική και η παιδευτική διάσταση αυτής της στάσης. Το γεγονός πως οι πολίτες συνηθίζουν σε μια τέτοια συνθήκη. Το γεγονός πως η καταπάτηση των πολιτικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων γίνεται κανονικότητα. Κάτι που μπορεί να παραβλεφθεί, κάτι που μπορεί να σε κάνει να γυρίσεις αλλού το βλέμμα με ελάχιστο κόπο. Και η γάτα συνεχίζει να περιφέρεται στο σκοτάδι…
Πέτυχα πρόσφατα σε κάποιο πάνελ τον Άδωνη (βασικό ενσαρκωτή όλης αυτής της αντιδημοκρατικής αθλιότητας) να απαντά ερωτώμενος για τις υποκλοπές πως κανένας πολίτης προεκλογικά δεν τον ρωτά για το θέμα αυτό και πως ο κόσμος δεν νοιάζεται για αυτές. Είναι ακριβώς αυτός ο κυνισμός που αποτελεί τον θάνατο της δημοκρατίας. Όχι το ρητορικό τέχνασμα που προσπαθεί να μειώσει τη σημασία ενός γιγαντιαίου σκανδάλου. Αλλά το κάλεσμα στην αδιαφορία. Και μάλιστα από κάποιον που η θεσμική του θέση υποτίθεται πως προϋποθέτει τη διασφάλιση της δημοκρατίας. Στις εκλογές αυτές κρίνεται ακριβώς αυτό. Το σε ποιον βαθμό τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του ελληνικού λαού έχουν ατροφήσει. Το σε ποιον βαθμό ο κυνισμός έχει κυριαρχήσει. Το αν ο κόσμος μπορεί να αντιληφθεί και μπορεί να αντιδράσει. Και το στοιχείο αυτό δημιουργεί μια αβάσταχτη αναμονή.
Η γάτα ακονίζει τα νύχια της μέχρι την Κυριακή. Και ύστερα ίσως για λίγο ακόμη. Και συ δεν γνωρίζεις καν πως βρίσκεται εκεί.