Ο Τάσσος Τριανταφύλλου μέσα από την τέχνη του μορφοποιεί το φυσικό αποτύπωμα που τον ενδιαφέρει και όπως το προσλαμβάνει βιωματικά, παρατηρώντας τις υλικότητες που ορίζουν τον τόπο και τον χώρο που επιλέγει ο ίδιος να δρα. Ο Τριανταφύλλου ανήκει στη συνομοταξία των δημιουργών που δουλεύουν με υλικά της φύσης και του ανθρώπου. Ευτελή και ταυτόχρονα πολύτιμα μέσα στη χρηστικότητα τους αλλά και ερεθιστικά και προκλητικά όταν αυτά μετατρέπονται σε απορρίμματα, όταν αποβάλλονται από τον φαντασμαγορικό κόσμο της κατανάλωσης και μετατρέπονται σε απόβλητα. Προφανώς μέσα από τη δουλειά του τον ενδιαφέρει το κοινωνικό-πολιτικό σχόλιο. Και το κάνει εύγλωττα ή καλυμμένα. Αυτό όμως που τον ενδιαφέρει εξίσου, και περισσότερο ίσως, είναι η συγκρότηση και μορφοποίηση ενός έργου τέχνης. Τον ενδιαφέρει και τον απασχολεί η μετατροπή, η μεταμόρφωση, η μετάβαση από τον έναν χαρακτήρα σε έναν άλλο, από μια χρήση σε μια άλλη, από μια λειτουργία σε μια άλλη, από μια μορφή και δομή σε μια άλλη.
Με το έργο του υπηρετεί την ανάγκη της μετάβασης της ύλης από τη χρήση και τη διακόσμηση στη φόρμα και την έννοια, και ο τρόπος που το κάνει μετατρέπει ένα προσάναμμα ή μια μαρμάρινη ταφική πλάκα σε έργο τέχνης με άλλη νοηματοδότηση απ’ αυτήν που έφεραν στο σώμα του τα όποια υλικά στην αρχική του μορφή και λειτουργία. Γι’ αυτό και δεν αρκείται ποτέ στη λογική του ready made, αλλά δρα ενεργητικά και μεταβαίνει διαρκώς σε νέες κατασκευές και διαφορετικά πεδία.
Ο Τάσσος Τριανταφύλλου, το μακρινό 1993, συμμετέχει στην Μπιενάλε του Μάαστριχτ στην Ολλανδία και παρουσιάζει το έργο «Το προσάναμμα». Επρόκειτο για ένα μεταλλικό πλέγμα με ξύλα για προσάναμμα στο κέντρο του και τη γρέζα επιφάνεια επιχρωματισμένη με νερωμένο πηλό, συνθέτει σε ένα σώμα το πεδίο της ζωγραφικής με αυτό της κατασκευής και συγκροτεί την προσωπική γλώσσα του.
Ο Τριανταφύλλου στα σχεδόν τριάντα χρόνια δημιουργίας δοκιμάζει πρώτες ύλες και δοκιμάζεται από αυτές. Από το μακρινό ’93 έχει σημασία να κάνουμε το άλμα στον χρόνο και να έρθουμε στα χρόνια του «σήμερα» και στα πιο πρόσφατα έργα τής σχεδόν αναδρομικής που εκθέτει στο Πολύτροπο του Μιχάλη Γαβρίλου στα Καλύβια Αττικής. Από τα ξύλα προσανάμματα μαζεύει τώρα πεταμένα - χαλασμένα ξύλινα ρολά.
Είναι τα ρολά που θυσιάζονται στο ενεργειακό σπίτι ή στη σύγχρονη αισθητική του κατασκευαστή και της μόνιμης συμμάχου του, «νοικοκυράς του σπιτιού», στην καταστροφή της αισθητικής του χειροποίητου που πια είναι βαρίδι στην εξοικονόμηση ενέργειας αλλά και τη νέα αντίληψη του πλαστικοποιημένου σπιτιού που συνάδει με τα νυν πρότυπα εξευγενισμού που κατακλύζουν τα πάντα και τους πάντες. Τα ξανα-λουστράρει, τα χαράζει δημιουργώντας τη δική του γραφή και τα χρησιμοποιεί για να χτίσει τις κόλουρες πυραμίδες του και τις ξύλινες δίνες που συνθέτουν έναν κόσμο παιδικής ψευδαίσθησης και επικίνδυνης ευθραυστότητας. Στη σημερινή αποθέωση της αποστειρωμένης ασφάλειας που υπερνικά κάθε επιθυμία, φαντασίωση ή διάθεση ρίσκου του ήσυχου γείτονα της διπλανής πόρτας, έρχεται με περίτεχνες κατασκευές που δίνουν την εντύπωση της στέρεας κατασκευής και κρύβουν επιμελώς την απουσία κάθε δικλείδας ασφαλείας. Ο κόσμος που δημιουργεί εξαπατά τους περίοικους που τον κατοικούν και υπονομεύει κάθε σύστημα ασφαλείας που έχει εφευρεθεί για να τους καθησυχάζει τον φόβο της απότομης και ξαφνικής πτώσης. Είναι ένα ντόμινο που χαίρεσαι να βλέπεις. Είναι ένα σκάνδαλο που καραδοκεί. Αν το θέλετε είναι και μια φυσική απόληξη από το εύφλεκτο στο εύθραυστο, αποκαλυπτικό του αβέβαιου κόσμου που επιβάλεται σαδιστικά σε όλους.
Ενδιαμέσως θα ξεχωρίσουμε μερικά έργα χαρακτηριστικά της ιδιοσυγκρασίας του καλλιτέχνη. Μετάβαση, μεταφορά, μεταμόρφωση είναι το εννοιολογικό τρίπτυχο εντός του οποίου σαρκώνεται το έργο του Τριανταφύλλου. Από μακριά βλέπεις ένα λευκό ζωγραφικό τετράγωνο που όσο πλησιάζεις ανακαλύπτεις την καλοστημένη οφθαλμαπάτη που κρύβει ανατροπές. Αντί για ζωγραφικές μικροπινελιές αντικρίζεις μια πυκνή «ύφανση» από λευκές γόπες τσιγάρων που γράφουν το ημερολόγιο ενός εμμονικού έγκλειστου που δεν βρίσκει ρωγμές διαφυγής ή έστω ανάπαυσης.
Οι μαρμάρινες ταφικές πλάκες με τη μέθοδο του frottage, (του τριψίματος) μετατρέπονται σε χάρτινα ευαίσθητα αποτυπώματα ποιητικού σχεδιασμού στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου, του ύπνου και της αγρύπνιας. Το γεγονός του θανάτου εικονοποιείται μέσα από την αποτύπωση που παράγει η μέθοδος του frottage πάνω σε χαρτί -ένα από τα πιο ευάλωτα υλικά, στον αντίποδα του μνημειακού μαρμάρου- με αποτέλεσμα μια ζωγραφική χωρίς πινέλο και χωρίς μολύβια ή άλλα παραδοσιακά εργαλεία που ξεγελά το μάτι που αντιλαμβάνεται λάθος υλικό. Χάρτινη αντί μεταλλικής επιφάνειας. Ευαλωτότητα αντί σταθερότητας / στερεότητας. Ο Τριανταφύλλου αποτυπώνει τις μαρμάρινες πλάκες από το Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και το αποτέλεσμα της δουλειάς αυτής εξέθεσε το 2014 στο Βυζαντινό και Χριστιανικό μουσείο και στο Σισμανόγλειο Μέγαρο της Κωνσταντινούπολης το 2016, παίζοντας με τις έννοιες της θνητότητας και της ζωικότητας της ύπαρξης. Μεταγενέστερο frottage αποτυπώνει επίσης σε χαρτί τις σχεδιαστικές ανάγλυφες χαράξεις μιας μεταλλικής σκάλας ενώ στην ίδια αίθουσα συνυπάρχουν και τρία σχέδια που επαναφέρουν τη δυναμική της ζωγραφικής με παρόμοιες εννοιολογικές αναφορές όμως σε μια υγιή επίδειξη πολυσημίας των υλικοτήτων που διαχέονται στο τοπίο της καθημερινότητας. Ένα τοπίο που είναι το πεδίο δράσης του καλλιτέχνη που πλάθει χωρίς κραυγές αλλά με ψιθύρους, θωπείες και υπονοούμενα…