Δυο σκέψεις για το Διαπολιτισμικό Φεστιβάλ 1ου ΓΕΛ Κορωπίου
Σ’ αυτούς που αγαπούν τους ζωντανούς ανθρώπους και δεν ψάχνονται για μεγάλες ιδέες.
«Πίστις εστίν ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων», με την ευάλωτη μετάφραση «πίστη σημαίνει σιγουριά γι’ αυτά που ελπίζουμε και βεβαιότητα για αυτά που δεν βλέπουμε». Παύλος
Εμείς οι θεολόγοι πρώτοι μπερδέψαμε το αμήν με το αμπρακατάμπρα, την ευχή με το ξόρκι, την πίστη με τη μαγεία. Ελευθερία και καταναγκασμός πώς να συνυπάρχουν; Ο μηχανοποιημένος συναισθηματισμός δεν έχει αίμα. Ή το ζεις ή όχι. Κι εμείς «το ζήσαμε», δεν είναι κουβέντα της TV, αλλά η πραγματικότητα του γεμάτου και ιλαρού χαμόγελου των μαθητών μας, ένα χαμόγελο ήσυχο και φωτεινό που ξεχειλίζει αξιοπρέπεια και ενδιαφέρον και νόημα. Αφιονιστήκαμε με μεγάλα οράματα που τραγικά συμπλέουν με τη ρουτίνα μας και χάσαμε τα μικρά καθημερινά θαύματα. Αυτή η σύγχυση δεν ισχύει πλέον στο 1ο ΓΕΛ Κορωπίου χάρη στην έμπνευση του διευθυντή.
«Που να δεις Ινδόπουλα να χορεύουν», έλεγα και ξανάλεγα σε φίλους και γνωστούς από πέρσι, την πρώτη χρονιά του Διαπολιτισμικού, που χόρεψε μαζί τους όπως και σε όλα τα γκρουπ ο υποδιευθυντής, ο εμψυχωτής, και συναδέλφισσες ντυμένες και αυτές με παραδοσιακές στολές πανέμορφες. Φέτος, Σερβία και Αλβανία μοιράστηκαν την ίδια αίθουσα με κάθε λογής εκθέματα, ζωγραφιές, σημαίες και ό,τι μπορείς να φανταστείς, ενώ πέρσι το ίδιο έγινε με Πακιστάν-Ινδία, υπάρχει και πλακέτα συμφιλίωσης. Του χρόνου με το καλό όποιος θέλει να φάει και να πιεί από Αλβανία, Σερβία, Ινδία, Κίνα, Φιλιππίνες, Καναδά, Αυστραλία… και να δει χορούς, να ακούσει τραγούδια, να γευθεί τον άλλον, τον διαφορετικό, τον γείτονα, τον εαυτό του.
Εγώ ο …«πιστεύων» πρόγκαρα πέρσι την καλή συναδέλφισσα: «μωρέ μήπως μεγαλοπιανόμαστε με τις πρεσβείες;»… και ήρθαν και οι πρεσβείες, ενώ η παρουσία του δημάρχου καθοριστική. Για τη σχέση αυθορμητισμού και οργάνωσης δεν πήγαμε να εντρυφήσουμε σε κανά βιβλίο, απλά έγινε. Δουλέψαμε τόσοι συνάδελφοι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ μας και απλά έγινε. Θέλουμε όλοι να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να αλλάξουμε εμείς, εμείς οι ίδιοι όμως οι συνάδελφοι αλλάξαμε, συνυπήρχαμε, και έγινε, ξέρω τι γράφω. Ρόλοι και όρια. Στο φυλλάδιο του Διαπολιτισμικού Δωδεκαλόγου πέρσι έλειπαν μέχρι την τελευταία στιγμή οι ζωγραφιές με λουλούδια από τη Μαρία του Α2, ξέραμε ότι πιεζόταν με εξετάσεις για αγγλικό πτυχίο, δεν την πήραμε τηλέφωνο να την αγχώσουμε, και ιδού η συνεπής Μαρία ήρθε μόνη της, ας μην έβγαινε τέλος πάντων το ωραίο φυλλάδιο καταπιεστικά, γιατί τότε δεν θα ‘ταν ωραίο.
Όλα άρχισαν 4-5 χρόνια πριν, όταν ο καλός συνάδελφος ζωγράφησε με τα παιδιά σημαίες και ανθρώπους εκεί στον διάδρομο. Φέτος υπήρχαν πάρα πολλές συμπεριληπτικές ζωγραφιές και όχι μπετόν. Τα παιδιά από την αρχή της χρονιάς ήθελαν να δουλέψουν το φεστιβάλ, το Φεστιβάλ, αυτό ήθελαν. «Τα μουρλάναμε τα παιδιά με το σχολείο και τα προγράμματα, τα κάναμε νευρωτικά όπως εμείς, άλλα θέλουν», μου είπε το άβολο αυτονόητο ένας συνάδελφος φέτος. Πέρσι στην ελληνική αίθουσα υπήρχαν βάζα με φυτά της ελληνικής γης –όχι από φωτογραφίες σχολικών εγχειριδίων, κάτι αισθάνθηκα κι έμαθα κι εγώ. Με ερωτικά τραγούδια φέτος από όλες τις γειτονιές του κόσμου.
Πολλά δεν έγιναν από αυτά που σκεφτόμασταν, προέκυψαν καλύτερα, μικρά και ζωντανά και χαρούμενα. Από το χριστουγεννιάτικο πάρτι στο Α4 το φυλακισμένο 2021, από τα ινδικά και σέρβικα τραγούδια, προεόρτια στο πούλμαν στην εκδρομή στο Ναύπλιο, από την εύκολη οργάνωση του κεντρικού τραγουδιού με δανεικό συνθεζάϊζερ και ανύποπτες πρόβες και απρόσμενες συμμετοχές, το αντιρατσιστικό project της περσινής Β Λυκείου με τον μαύρο – κόκκινο – κίτρινο Χριστό και την τελευταία λέξη της Κοινωνιολογίας και της επικαιρότητας. Δεν σκοτώσαμε αυτό που αγαπάμε. Η ανασφάλεια του μετέωρου βήματος είναι έμπνευση δύναμης, όλα κύλησαν όπως το νερό στην πηγή, τα λουλούδια στο προαύλιο όπως και εκείνα του Διαπολιτισμικού Δωδεκαλόγου ποτίζονταν.
Πέρσι μας τίμησε με βιωματικό σεμινάριο για τους μαθητές ο κύριος Άγγελος Βαλλιανάτος, πρώην σύμβουλος Θεολόγων Ανατολικής Αττικής και ο κύριος Σιμόπουλος από την UNICEF με βιωματικό σεμινάριο για εκπαιδευτικούς. Φέτος ο κύριος Παντελής Μπουκάλας, δημοσιογράφος-ποιητής με ομιλία στους μαθητές με θέμα «τα ελληνικά δημοτικά τραγούδια για τον διαφυλετικό και διαθρησκειακό έρωτα» και η κυρία Μαρία Χατζηνικολάου από τη Διεθνή Αμνηστία με βιωματικό σεμινάριο για μαθητές με θέμα «πάρε θέση: εργαστήριο διαπολιτισμικής επίγνωσης».
Αυτά και άλλα πολλά! Και του χρόνου με υγεία! Πίστη ή μαγικές φαντασιώσεις κάθε λογής με πολύ μπλα-μπλα; Γιατί, όπως λέει ο Παύλος, πάλι, η αγάπη είναι ανώτερη κι από την πίστη…