Η παρουσία των παικτών στην εξέγερση του Μάη ’68
Πέντε χρόνια πριν τον Μάη του ’68 ο Ρεϊμόν Κοπά, κορυφαίος παίκτης του Μουντιάλ του 1958, Χρυσή Μπάλα την ίδια χρονιά, τέσσερις φορές πρωταθλητής Γαλλίας με τη Ρενς, δυο φορές πρωταθλητής Ισπανίας και τρεις φορές πρωταθλητής Ευρώπης με τη Ρεάλ, δηλώνει στον Τύπο: «Οι ποδοσφαιριστές είναι σκλάβοι». Δεν είχε άδικο. Συμβόλαια που, μέχρι να φτάσουν τα 35, τους δεσμεύουν με την ίδια ομάδα, η οποία μπορεί να τους πουλήσει όπου θέλει χωρίς να τους ρωτήσει, χαμηλοί μισθοί, άδικο σύστημα συνταξιοδότησης, απουσία συλλογικών συμβάσεων. Η απάντηση της Γαλλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας; Έξι μήνες τιμωρία. Η απουσία του Κοπά θα κοστίσει ακριβά στην ομάδα του, τη Ρενς, η οποία θα υποβιβαστεί. Την ίδια χρονιά, όμως, αναγνωρίζεται το συνδικάτο των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών, στο οποίο ο Κοπά είναι αντιπρόεδρος, και υπογράφονται οι πρώτες συλλογικές συμβάσεις. Τροποποιείται και η νομοθεσία για τα επαγγελματικά συμβόλαια, αν η εφαρμογή της αργεί ακόμη.
Όπως έγραφε το κύριο άρθρο του περιοδικού Miroir Du Football (Καθρέφτης του Ποδοσφαίρου) στο πρώτο του τεύχος, το 1960: “Αδέλφια μου ποδοσφαιριστές, συνειδητοποιήστε τη δύναμή σας. Είστε 500.000, ίσως 20 εκατομμύρια, μαζί με τους θεατές με τους οποίους μοιράζεστε την εμπειρία σας. Κι όμως, όταν οι ρήτορες λένε πομπώδη λόγια για τον Χρυσό Αιώνα του μαζικού αθλητισμού, δεν μιλούν για σας. Είστε φτωχοί”.
Μέσα Μαΐου του 1968: μετά τα πανεπιστήμια, σε όλη τη χώρα καταλαμβάνονται εκατοντάδες εργοστάσια, και ένα τεράστιο κύμα των καταλήψεων απλώνεται σε όλους τους εργασιακούς χώρους. Στις 22 του μήνα, μερικοί ποδοσφαιριστές καταλαμβάνουν τα γραφεία της Γαλλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, στην καρδιά του Παρισιού. Η σύλληψη της ιδέας έγινε λίγες μέρες πριν, στο σπίτι ενός δημοσιογράφου του Miroir Du Football, του Πιερ Λαμενιέρ. Για να πραγματοποιηθεί η επιχείρηση, ζητήθηκε η βοήθεια έμπειρων ακτιβιστών, που έπαιζαν μπάλα στο εργατικό αθλητικό σωματείο APSAP Bretonneau. Το πρωί της 22ης Μαΐου, γύρω στις 8 το πρωί, οι επίδοξοι καταληψίες φτάνουν από τρία διαφορετικά σημεία στη Λεωφόρο της Ιένας, και με το σύνθημα –ένας από αυτούς θα σκύψει να δέσει τα κορδόνια του– εισβάλλουν στο κτίριο. Βρίσκουν εκεί δυο από τους κύριους στόχους τους, τον Γενικό Γραμματέα της Ομοσπονδίας Περ Ντελονέ, και τον τεχνικό διευθυντή Ζορζ Μπουλόνιε, τους οποίους και κρατούν για λίγες ώρες. Οι καταληψίες κρεμούν στην πρόσοψη του κτιρίου μια κόκκινη σημαία και δυο πανό: «Το ποδόσφαιρο στους ποδοσφαιριστές» και «Η Ομοσπονδία ανήκει στους 600.000 ποδοσφαιριστές». Το ραδιόφωνο καλεί κόσμο για ενίσχυση. Καταφθάνουν μερικές δεκάδες ποδοσφαιριστές, σχεδόν όλοι ερασιτέχνες, οι περισσότεροι από ομάδες των λεγόμενων «Κόκκινων Προαστίων». Οι πιο πολλοί έρχονται από άλλες καταλήψεις. Όπως θα πει ένας από αυτούς: «η κατάληψη του εργοστασίου όπου δούλευα ήταν πολιτική πράξη, της Ομοσπονδίας πνευματική. Και διασκέδαση». Μαζί τους δυο επαγγελματίες παίκτες της Ρεντ Σταρ, ο Αντρέ Μερέλ κι ο Μισέλ Οριό. Μηνύματα συμπαράστασης στέλνουν και κάποιοι άλλοι, όπως ο Ρασίντ Μεχλουφί της Σεντ Ετιέν, o Ιβόν Ντουί των Καννών και ο θρυλικός Ζιστ Φοντέν. Φροντίζουν για τον ανεφοδιασμό σε τρόφιμα, οργανώνονται βάρδιες. Στα διαλείμματα παίζουν ποδοτένις και βλέπουν αθλητικά στιγμιότυπα από το κινηματογραφικό αρχείο της Ομοσπονδίας. Εθελοντές μοιράζουν στους περαστικούς και στα αυτοκίνητα φέιγ βολάν με τις θέσεις και τις διεκδικήσεις τους. Καταγγέλλουν την ηγεσία της Ομοσπονδίας που έχει γίνει «κέντρο των εχθρών και των εκμεταλλευτών του ποδοσφαίρου», αλλά και την πολιτική ηγεσία που τους στηρίζει, εις βάρος των ποδοσφαιριστών, επαγγελματιών και ερασιτεχνών, και της ανάπτυξης του ποδοσφαίρου, του κατεξοχήν λαϊκού αθλήματος. Απαιτούν να καθιερωθεί συμβόλαιο ορισμένης διάρκειας, να απομακρυνθεί η διεφθαρμένη ηγεσία και να γίνουν εκλογές με συμμετοχή όλων των μελών, να δημιουργηθούν χώροι για να παίζουν οι ερασιτέχνες και να επιτραπεί το ποδόσφαιρο και τους καλοκαιρινούς μήνες: το 1961, η κυβέρνηση είχε αποφασίσει την απαγόρευση του ποδοσφαίρου για τέσσερις μήνες το καλοκαίρι, ώστε τα γήπεδα να χρησιμοποιούνται αποκλειστικά από αθλητές ευγενών αθλημάτων, κυρίως του στίβου!
Η κατάληψη θα κρατήσει μόλις πέντε μέρες, ενώ το Παρίσι των οδοφραγμάτων φλέγεται κυριολεκτικά. Οι καταληψίες-ποδοσφαιριστές δυσκολεύτηκαν να ξαναβρούν ομάδα να παίξουν – ήταν για καιρό σταμπαρισμένοι αριστεριστές. Η Ομοσπονδία, μάλιστα, προσπάθησε να κόψει το ποδόσφαιρο ακόμη και στους ερασιτέχνες.
Πηγή: Περιοδικό Humba (humbazine.gr)