Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαΐου ήταν μια μεγάλη, στρατηγική ήττα της Αριστεράς. Η Αριστερά έχει ξανα-αποδράσει από ήττες (και παλιότερα κι από φυλακές). Δεν μπορεί να αποδράσει, όμως, από την πραγματικότητα. Το να προσπαθήσουμε να ωραιοποιήσουμε την εικόνα όχι μόνο δεν βοηθάει, αλλά υπονομεύει την απαραίτητη προσπάθεια ανάκαμψης. Η ανάκαμψη είναι κρίσιμη: Για εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που προσβλέπει στους αγώνες και τις αξίες της Αριστεράς, είναι σημαντικό αυτή η ήττα να μη σημάνει και το σάρωμα κάθε θύλακα αντίστασης. Η μονοκρατορία της ΝΔ να μη σημάνει και παντοκρατορία. Γι’ αυτό και η λεπτομερής αποτίμηση αναγκαστικά θα περιμένει ένα μήνα: η μάχη ενάντια στην παντοκρατορία της ΝΔ έχει σαν πρώτο κρίσιμο και επείγοντα σταθμό την εκλογική αναμέτρηση στο τέλος του Ιούνη.
Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να δούμε άμεσα τα κύρια λάθη, και να διορθώσουμε όσα μπορούν να διορθωθούν.
Ξεκινώντας με αυτοκριτική, στο ΜέΡΑ25 εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι κάναμε ένα επικοινωνιακό λάθος: δώσαμε ίσως περισσότερη έμφαση στη συνολική ρήξη με το καθεστώς της ολιγαρχίας και λιγότερη στην ανάδειξη των επιμέρους μαχών στις οποίες συμμετείχαμε εκπροσωπώντας τις πληττόμενες κοινωνικές ομάδες, δίνοντάς τους φωνή και μέσα στη Βουλή. Αυτές οι επιμέρους μάχες είναι μάλλον πιο κατανοητές: ευκολότερα δείχνεις σε μια φοιτήτρια ότι εκπροσώπησες και στη Βουλή τον αγώνα της ενάντια στην Κεραμέως και δυσκολότερα της εξηγείς το πρόγραμμα συνολικής ρήξης με το καθεστώς που υπηρετεί η Κεραμέως. Όμως, οι καθημερινές μάχες μέσα κι έξω από τη Βουλή, όσο πληθαίνουν μπορούν να οδηγήσουν και στην προοπτική εφαρμογής ενός προγράμματος ρήξης, το οποίο συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητο για οποιαδήποτε ουσιώδη αλλαγή για τους πολλούς και τις πολλές. Γι’ αυτό και δεν μιλάμε για πολιτικό λάθος. Και για αυτό πιστεύουμε στην ανάκαμψη, όχι μόνο με βάση την αισιοδοξία της βούλησης. Γιατί οι άστοχες οργανωτικές και επικοινωνιακές επιλογές αναπροσαρμόζονται γρήγορα, αν τις αναγνωρίσεις έγκαιρα και μπορούν να βελτιωθούν.
Αντίθετα, οι πολιτικές επιλογές έχουν πιο μακροπρόθεσμες συνέπειες και τα πολιτικά λάθη διορθώνονται αργά και βασανιστικά. Καμιά φορά δε, είναι και αδιόρθωτα.
Αυτή θεωρώ πως είναι η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάτησε σε δύο βάρκες για πάρα πολύ καιρό, κάποια στιγμή οι βάρκες μοιραία απομακρύνθηκαν και η πτώση ήταν αναπόφευκτη. Οι βάρκες ήταν η δεξιά και η αριστερή γραμμή.
Η εγκόλπωση πρώτα στελεχών της κυβέρνησης Παπαδήμου και έπειτα της καραμανλικής Δεξιάς, η υποταγή στο αφήγημα του «εθνικού κορμού» στο θέμα του φράχτη και των Ραφάλ, η υπερψήφιση του επιδόματος 600 ευρώ στις δυνάμεις καταστολής, η στάση στο θέμα του Ελληνικού και της αγοραίας διαχείρισης των κόκκινων δανείων ήταν οι πιο τρανταχτά δεξιές πολιτικές επιλογές.
Αυτές οι δεξιές πολιτικές επιλογές υπονόμευσαν τόσο βαθιά την αξιοπιστία του κόμματος, που ακύρωσαν τις όποιες φιλεργατικές πολιτικές του κυβερνητικού προγράμματος.
Ακύρωσαν επίσης και τη συζήτηση περί της προοδευτικής διακυβέρνησης, ήταν φανερό ότι η απεύθυνση προς τ’ αριστερά ήταν προσχηματική. Το ταυτόχρονο κάλεσμα σε ΚΙΝΑΛ και ΜέΡΑ25 είναι ενδεικτικό: Η μεν απεύθυνση στο ΚΙΝΑΛ γινόταν ευθέως και ανοιχτά, η δε στο ΜέΡΑ25 διοχετευόταν μόνο από σενάρια σε φίλια μέσα. Και όταν προεκλογικά τα κανάλια πίεσαν τον Αλέξη Τσίπρα να πάρει θέση, αυτός αποκήρυξε το ΜέΡΑ25 για να μπορεί να γίνεται δεκτός από τον κ. Σολτς, όπως ευθαρσώς δήλωσε.
Όλες αυτές οι παλινωδίες δεν ήταν επικοινωνιακά λάθη, αλλά αποτελέσματα αντιφατικών πολιτικών επιλογών, οι οποίες συμπυκνώνονται σε ένα όνομα: κυβερνητισμός.
Απέναντι στη λαίλαπα Μητσοτάκη όμως, οι πληττόμενες κοινωνικές ομάδες δεν μπορούν να περιμένουν να θεραπεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την ασθένεια εντός του: χρειάζονται μια σύγχρονη Αριστερά να τους δώσει φωνή.
Όσες και όσοι αντιστέκονται στις εξορύξεις που καραδοκούν, στην πολιορκία του δημόσιου χώρου και του περιβάλλοντος, χρειάζονται φωνή.
Όσες και όσοι επιμένουν διεθνιστικά και δεν ανέχονται τη μισαλλοδοξία και τον εθνικισμό, χρειάζονται φωνή.
Όσες και όσοι παλεύουν μέσα στην εργασιακή επισφάλεια και ζουν από 5μηνο σε 8μηνο χωρίς συλλογική σύμβαση, χρειάζονται φωνή.
Όσες και όσοι αντιπαλεύουν την υποκρισία που λέει ότι πατριωτισμός είναι να αγοράζεις Ραφάλ και να ξεπουλάς τη δημόσια υγεία, χρειάζονται φωνή.
Σε μια συγκυρία, μάλιστα, όπου υπάρχει ο κίνδυνος να μπει κι ένα δεύτερο μόρφωμα τύπου Βελόπουλου στη Βουλή, είναι, θεωρώ, απόλυτα αναγκαίο να επιτευχθεί η παρουσία στη Βουλή μιας σύγχρονης Αριστεράς, μέσα από την ψήφιση του ΜέΡΑ25 - Συμμαχία για τη Ρήξη.