«Τα άνθη στα άνθη»

 

 

 

Είναι κάποιες ταινίες που διαθέτουν εκείνο το μυστηριώδες υλικό με το οποίο καταφέρνουν να «παγιδεύσουν» τον θεατή και να τον παρασύρουν σε μια όμορφη κινηματογραφική εμπειρία. Αυτό συμβαίνει με «Τα άνθη στα άνθη» του Γιώργου Αθανασίου. Ο Κωνσταντίνος και η Σοφία, αγαπημένοι φίλοι, συναντιούνται στο πάρκο για να αποχαιρετιστούν καθώς εκείνος ετοιμάζεται να φύγει για ταξίδι. Έχουν αρκετές ώρες μέχρι να φύγει το τρένο και τις περνούν συζητώντας για περισσότερο ή λιγότερο σοβαρά πράγματα, αστειεύονται, ρωτούν και απαντούν, αναπολούν, παίζουν, χαριεντίζονται κι απολαμβάνουν την παρέα τους. Συζητούν για τα απλά και καθημερινά και εν τέλει σημαντικά που συνθέτουν την ίδια τη ζωή, περνώντας τις ώρες τους ευχάριστα, ανάλαφρα και τρυφερά. Δεν συμβαίνει κάτι το συνταρακτικό, δεν υπάρχουν αποκαλύψεις και ανατροπές, παρόλα αυτά η ταινία βλέπεται με μια ανάσα, σαν να πίνεις διψασμένος ένα ποτήρι δροσερό νερό. Όμορφοι και ρεαλιστικοί διάλογοι, ωραία πλάνα, ωραία ασπρόμαυρη φωτογραφία, δύο θαυμάσιοι πρωταγωνιστές και μια ταινία που δεν πρόκειται να βαρεθείτε!

 

Όταν ο θεός ζωγραφίζει

 

Ο Δημήτρης επιστρέφει στην Ελλάδα μετά τον θάνατο της μητέρας του και σχεδιάζει να παντρευτεί την αγαπημένη του Στέλλα και να ζήσουν μαζί στο πατρικό σπίτι. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα που ονομάζεται Θεοδώρα και είναι η ανάπηρη αδελφή του. Ο Δημήτρης με την παρότρυνση της Στέλλας σχεδιάζει να κλείσει την αδελφή του σε ίδρυμα αλλά υπάρχει ένα θεματάκι: το σπίτι είναι γραμμένο στο όνομα της Θεοδώρας. Η σχέση του ζευγαριού δοκιμάζεται και θα γίνει ακόμη πιο δύσκολο όταν εμφανίζεται η όμορφη Διαλεχτή, η ψυχολόγος που παρακολουθεί της ανάπηρη αδελφή. Εν το μεταξύ ο Δημήτρης γνωρίζει καλύτερα τη Θεοδώρα κι ανακαλύπτει πως όχι μόνον δεν αποτελεί πρόβλημα αλλά, αντίθετα, τον βοηθά να δει την πραγματικότητα της ζωής.

Η τρυφερή κωμωδία «Η ζωγραφιά του Θεού» του Ιάκωβου Μυλωνά -που πρωταγωνιστεί κιόλας- είναι μια ταινία για την αγάπη και την αποδοχή. Αν και το θέμα της φαντάζει «βαρύ», αυτό που βλέπουμε είναι μια ταινία ευχάριστη, που βγάζει γέλιο. Ένας ύμνος στην ανθρώπινη θέληση που δίνεται με απλότητα, ειλικρίνεια και χιούμορ.

 

Αναζητώντας την ουτοπία

 

Μια παρέα αποτελούμενη από 5 αγόρια και 5 κορίτσια, γύρω στα 20, αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την πόλη για να ζήσουν σε ένα απομονωμένο σπίτι στην εξοχή, κρυφά από τους γονείς τους. Η ταινία «Μπάσταρδα» του Νίκου Πάστρα ξεκινά με διάφορα ελευθεριακά τσιτάτα δίνοντας το στίγμα του τι επιδιώκουν: να ζήσουν σύμφωνα με τα ένστικτά τους, ελεύθερα, χωρίς κανόνες, να χαρούν τον έρωτα χωρίς περιορισμούς και το παιχνίδι χωρίς σοβαροφάνεια, σε μια κοινότητα ελεύθερων, χαρούμενων και ακομπλεξάριστων ανθρώπων. Πόσο όμως μπορεί να διαρκέσει τούτη η όμορφη ουτοπία;

Ο Πάστρας και η παρέα του, καθώς η δουλειά ήταν συλλογική, έφεραν εις πέρας ένα δύσκολο εγχείρημα, με απαιτητικά γυρίσματα. Δεν ξέρω αν πρόθεσή τους ήταν να κάνουν τη «Γλυκιά συμμορία» της γενιάς τους, θα ήθελα όμως να σημειώσω πως αυτοϋπονομεύουν το εξαιρετικά ενδιαφέρον εγχείρημά τους, που παραμένει επιφανειακό. Θα έπρεπε να εμβαθύνουν περισσότερο στο ιδεολογικό πλαίσιο. Και δεν αναφέρομαι φυσικά σε διάφορα μανιφέστα και μπροσούρες, αλλά σε κάτι πιο στέρεο από την απλή ανάγκη να ξεπεράσουν τα όρια και να περάσουν καλά. Μια ταινία που διαθέτει αυτό το «κάτι», δυστυχώς αυτοαναιρείται. Πάντως οφείλω να επισημάνω την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό της.

 

Το τούνελ των αποκαλύψεων

 

Όταν ο Αλέν Ντιβάλ και η σύζυγός του Μαρί αποφάσιζαν να αγοράσουν ένα σπίτι στα προάστια, δεν θα μπορούσαν να φανταστούν τι θα τους συμβεί! Κι όταν ο μεσίτης τους έδειξε το μυστηριώδες τούνελ στο κελάρι το οποίο κάθε φορά που το περνάς γίνεσαι τρεις μέρες νεότερος, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Τελικά το αγόρασαν και σύντομα διαπίστωσαν πως… ένα τούνελ μπορεί να φέρνει τη νεότητα αλλά μπορεί να δημιουργήσει και ανυπέρβλητα προβλήματα! Ιδίως όταν η Μαρί μπαινοβγαίνει μέσα του προσπαθώντας να γίνει νεότερη.

Η καταιγιστική κωμωδία του παραλόγου «Απίστευτο κι όμως αληθινό» (Incroyable mais vrai) του Κουεντίν Ντουπιέ, είναι μια παραβολή για τον αέναο αγώνα του ανθρώπου ενάντια στον χρόνο. Από τη μια έχουμε την Μαρί, η οποία ονειρεύεται να ξανανιώσει και να γίνει μανεκέν (!) κι από την άλλη τον Ζεράρ, αφεντικό του Αλέν, ο οποίος έκανε… μεταμόσχευση πέους στην Ιαπωνία για να διατηρήσει τις ερωτικές του επιδόσεις! Όπως καταλαβαίνετε ο Ντουπιέ στήνει μια αστεία ιστορία που εμπεριέχει τον τρόμο του ανθρώπου μπροστά στη φθορά του χρόνου, εξετάζοντας παράλληλα και τη φθορά των σχέσεων.

 

«Η μέθοδος Κομπρομάτ»

 

Δραπέτευση από το Ιρκούτσκ

 

«Κομπρομάτ», λέξη που επινοήθηκε από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, αναφέρεται σε έγγραφα που χρησιμοποιούνται για να καταστρέψουν τη φήμη κάποιου. Όπως συμβαίνει στην ταινία του Ζερόμ Σαλ «Η μέθοδος Κομπρομάτ» (Kompromat), όπου ο Ματιέ Ρουσέλ, ένα γάλλος διπλωμάτης, υπάλληλος στην Αλιάνς Φρανσέ, βρίσκεται μπλεγμένος χωρίς να το καταλάβει. Φταίει η χορευτική παράσταση που ανέβασε η οργάνωσή του και που θεωρήθηκε άσεμνη σοκάροντας τον ρώσο μεγιστάνα που την χρηματοδότησε; Φταίει το γεγονός πως ο Ματιέ χόρεψε με τη Σβετλάνα και τους είδε ο πεθερός της ο οποίος ηγείται της μυστικής αστυνομίας στην περιοχή; Το γεγονός είναι πως συνελήφθη και βρέθηκε κατηγορούμενος για διακίνηση υλικού παιδικής πορνογραφίας και για κακοποίηση της ίδιας του της κόρης, κατηγορίες κατασκευασμένες από την Ρωσική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας (FSB). Αφού φυλακίστηκε κάτω από άθλιες συνθήκες, τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό με βραχιολάκι μέχρι τη δίκη. Μπλεγμένος και με τις γαλλικές αρχές να μην μπορούν να τον βοηθήσουν, ο Ματιέ αποφασίζει να δραπετεύσει.

Ο σκηνοθέτης δημιουργεί ατμόσφαιρα καφκικού εφιάλτη δείχνοντας την αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στους τερατώδεις κρατικούς μηχανισμούς κατασκευής ενόχων. Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν το 2011. Σκοτεινή και μουντή φωτογραφία, καλοδουλεμένο σενάριο, καλοσκηνοθετημένη και με πολύ καλές ερμηνείες, η ταινία είναι συνώνυμη αυτού που λέμε, κινηματογραφική απόλαυση!

 

Αριστοκρατικοί έρωτες

 

Ο Τούλιο Ερμίλ είναι παντρεμένος με την Τζουλιάνα αλλά παράλληλα διατηρεί ερωτική σχέση με την κόμισσα Τερέζα Ράφο, η οποία τον ζηλεύει. Η Τζουλιάνα ανέχεται τις απιστίες του συζύγου της μη θέλοντας να διαλύσει τον γάμο τους. Και ενώ η σχέση του Τούλιο με την Τερέζα έχει σκαμπανεβάσματα, όταν εκείνος ανακαλύπτει πως η γυναίκα του έγινε ερωμένη του συγγραφέα Φιλίπο Ντ’ Αρμπόριο, που είναι στενός φίλος με τον αδελφό του Φεντερίκο, νιώθει να ξαναφουντώνει ο έρωτάς του για την Τζουλιάνα. Όμως εκείνη κυοφορεί και γεννά το παιδί του Φιλίπο ο οποίος στο μεταξύ πέθανε από αρρώστια. Ο Τούλιο βρίσκεται μπροστά σε μια κατάσταση που δυσκολεύεται να διαχειριστεί με αποτέλεσμα να την πληρώσει ο πιο αθώος.

Το 1892 ο Γκαμπριέλε Ντ’ Ανούτσιο, φασίστας συγγραφέας και ποιητής, έγραψε το βιβλίο «Ο αθώος» ( L’ innocente) το οποίο το 1976 μετέφερε στον κινηματογράφο ο κομμουνιστής σκηνοθέτης Λουκίνο Βισκόντι. Πρόκειται για μια ιστορία οξύτατης κριτικής προς την παρηκμασμένη τάξη των ευγενών και τα κοινωνικά σκάνδαλα που δημιουργούνται στους κόλπους της. Όμως ο Βισκόντι βάζει ακόμη μια παράμετρο στη δική του οπτική. Μέσα από την εμβάθυνση των χαρακτήρων του προσεγγίζει τη διαμάχη των δύο φύλων και, ακολουθώντας το πνεύμα της εποχής που γύρισε την ταινία, δηλαδή το 1976, ενσωματώνει τους προβληματισμούς και τις διεκδικήσεις του φεμινιστικού κινήματος. Ο Βισκόντι, αναπλάθοντας με θαυμαστό τρόπο την εποχή που εκτυλίσσεται η δράση της ταινίας, βλέπει με κριτικό μάτι τις κοινωνικές σχέσεις εξουσίας αλλά και τις ενδοοικογενειακές εξουσιαστικές σχέσεις και τις συγκρούσεις των δύο φύλων. Μια μεγάλη ταινία από έναν μεγάλο σκηνοθέτη.

Στράτος Κερσανίδης strakersan@gmail.com
kersanidis.wordpress.com
Περισσότερα Άρθρα
ΓΙΑ ΤΗΝ 
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, 
ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ

Copyright © 2024 - All rights reserved

 | 

Developed by © Jetnet