Η πανιρλανδική πρόεδρος Μέρι Λου Μακντόναλντ
και η αντιπρόεδρος του Σιν Φέιν, Μισέλ Ο Νιλ.
Σαρωτική νίκη ιστορικών διαστάσεων πέτυχε το Σιν Φέιν στις τοπικές εκλογές στη Βόρεια Ιρλανδία που ανήκει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι οπαδοί της ένωσης ολόκληρης της Ιρλανδίας έκαναν την προεκλογική τους εκστρατεία χωρίς καμία ανοικτή αναφορά στην επιδίωξη τους για ένωση του Νότου με τον Βορρά και περιορίστηκαν σε πολιτικές ενάντια στο ψηλό κόστος ζωής και στο πρόβλημα της κατοικίας και του πληθωρισμού. Το αποτέλεσμα ήταν να κερδίσουν 144 έδρες (+39) έναντι των βρετανόφιλων του DUP που έμεινε αμετακίνητο στις 122. Οι δημοτικοί αυτοί σύμβουλοι εκλέγονται μέσα από ένα περίπλοκο εκλογικό σύστημα με λίστες, όπου ιδιαίτερη σημασία για την εκλογή έχει η επιλογή των πρώτων ονομάτων του ψηφοδελτίου. Οι βρετανόφιλοι, ύστερα από τις συνεχείς εκλογικές τους ήττες, επιμένουν να αρνούνται τη συμμετοχή τους στην τοπική βουλή, διότι με βάση τη Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής, που υπογράφτηκε πριν από 25 χρόνια, η τοπική «πρωθυπουργία» θα αναληφθεί από το Σιν Φέιν που έχει πλειοψηφήσει και επιδιώκει να αποσπαστεί η Βόρεια Ιρλανδία (πρωτεύουσα το Μπέλφαστ) από τη βρετανική διοίκηση και να ενωθεί με τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας (Έιρε), με πρωτεύουσα το Δουβλίνο. Οι Βρετανοί χρησιμοποιούν την ονομασία Ulster για τον Βορρά, η οποία όμως δεν έγινε ποτέ δεκτή ούτε από το Έιρε ούτε από το Σιν Φέιν, διότι δεν ανταποκρίνεται στα εδαφικά όρια των έξι επαρχιών που ανήκουν ακόμα στη Βρετανία. Το σλόγκαν είναι 26+6=1, δηλαδή οι 26 επαρχίες (Νότος) μαζί με τις 6 (Βορράς) να είναι μια χώρα.
Με τη Συνθήκη της Μεγάλης Παρασκευής έλαβε τέλος μια περίοδος αιματοχυσίας στον ελεγχόμενο από τη Βρετανία έδαφος του νησιού το οποίο επιλέχθηκε να κρατηθεί από τους Βρετανούς όταν η Ιρλανδία κέρδισε την κολοβή της ανεξαρτησία τον Ιανουάριο του 1919 . Η Βρετανία το διατήρησε στα πλαίσια του Ηνωμένου Βασιλείου γιατί ήταν το πιο ανεπτυγμένο βιομηχανικά και εμπορικά και επίσης είχε πλειοψηφία ομόθρησκων προτεσταντών πιστών στο βρετανικό στέμμα. Οι καθολικοί ήταν και είναι κυρίως υπέρ της ανεξαρτησίας από τη Βρετανία και υπέρ της ένωσης όλου του νησιού. Ταραχές ξεσπούσαν διαρκώς και εντάθηκαν τη δεκαετία του ’60 (3000 νεκροί). Ήταν σε αυτές που ο ΙΡΑ, δηλαδή ο ιρλανδικός δημοκρατικός στρατός, που πρωτοστάτησε, με ένα σχέδιο κινητοποιήσεων καθώς και προστασίας του πληθυσμού από τις συνεχείς προβοκάτσιες των Βρετανών, που ως γνωστόν είναι βιρτουόζοι σε αυτό. Η αστυνομία, κυρίως ιρλανδική, σύντομα αντικαταστάθηκε από τις ειδικές μονάδες του βρετανικού στρατού που δεν δίστασε να πυροβολεί αμάχους στο ψαχνό (ο ελληνικός και ο κυπριακός λαός έχει ιστορικό τέτοιας φονικής βρετναικής καταστολής). Η δημοκρατία της Ιρλανδίας δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα για να στηρίξει, όπως γράφει και στο βιβλίο του ο Τζέρι Άνταμς, και δημιουργήθηκε διεθνής κατακραυγή, καθώς και στήριξη από τη βρετανική αριστερά και επίκληση να σταματήσει το αιματοκύλισμα (Bloody Sunday). Μάλιστα συνδικάτα και αριστερά κατηγορούσαν στρατό, αστυνομία και μυστικές υπηρεσίες ότι εκπαιδεύτηκαν σε μεθόδους βίαιης και φονικής καταστολής σε πραγματικές συνθήκες στο Όλστερ (Βόρεια Ιρλανδία) που τις μετέφεραν στη διάλυση των απεργιών των ανθρακωρύχων και των εργαζομένων στο Τσεστελχάιμ. Επίσης για τους φυλακισμένους του ΙΡΑ, δημιουργήθηκαν ιδιαίτερες συνθήκες εξοντωτικής κράτησης στις βρετανικές φυλακές που είχαν ως αντίδραση διαδηλώσεις συμπαράστασης σε ολόκληρο τον κόσμο και απεργίες πείνας μέχρι θανάτου των κρατουμένων. Το Σιν Φέιν ήταν η πολιτική πτέρυγα του ΙΡΑ.
Το αιματοκύλισμα στον βορρά σταμάτησε με την υπογραφή της Good Friday Αgreement το 1998[1] στο Μπέλφαστ και κηρύχθηκε το τέλος της περιόδου των ταραχών, όπως ονομάστηκε. Θεσμοί όπως η τοπική βουλή Assembly του Stormont σχηματίστηκαν με συμμετοχή όλων των κομμάτων πλην του UDP (που την ενέκρινε αρκετά χρόνια αργότερα με την ιδιαίτερη συμφωνία του αγίου Ανδρέα) και ο επικεφαλής του Ιαν Πέισλι, ιερωμένος αλλά και αρχηγός των βρετανόφιλων παραστρατιωτικών αντιπάλων του ΙΡΑ συγκυβέρνησε ως πρώτος υπουργός (μαζί με μια προσωπικότητα του Σιν Φέιν ως δεύτερο τον Μάρτιν Μακγκίνες). Το σημαντικότερο όμως που καθιερώθηκε ήταν η αποδυνάμωση και τελικά κατάργηση των συνόρων Βόρειας και Νότιας Ιρλανδίας. Για παράδειγμα, όταν κάποιος οδηγεί, αντιλαμβάνεται ότι άλλαξε χώρα από τις τιμές στα βενζινάδικα που από ευρώ μετατρέπονται σε βρετανικές λίρες, στην πυρκαγιά έρχεται η κοντινότερη πυροσβεστική και σε ατύχημα το κοντινότερο ασθενοφόρο που σε οδηγεί στο πλησιέστερο νοσοκομείο, δηλαδή πλέον είναι σύνορα χαλαρά. Τώρα όμως, δηλαδή μετά το Μπρέξιτ, από χαλαρά μεταμορφώθηκαν σε οικονομικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το Ηνωμένο Βασιλείο και απειλείται η επιστροφή και η νεκρανάσταση τους.
Η Βόρεια Ιρλανδία στο δημοψήφισμα για το Μπρέξιτ ψήφισε «κατά» σε ποσοστό 56%. Δηλαδή εμφανίστηκε ό,τι πιο περίπλοκο μπορούσε να συμβεί. Σε καταργημένα σύνορα ορθώνονται νέα οικονομικά τείχη μεταξύ Λονδίνου και Βρυξελλών ως αποτέλεσμα της αποχώρησης από την ΕΕ. Αυτό όμως είχε θετικό αποτέλεσμα και συνόδεψε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που συμμετείχε το Σιν Φέιν. Με σύνθημα όχι στη φτωχοποίηση και στον πληθωρισμό της βρετανικής λίρας και υπέρ της λειτουργίας των οργάνων της αυτονομίας με αίτημα διορισμό υπουργών και πρώτου υπουργού που θεσπίστηκαν, οι εκπρόσωποι του σάρωσαν.
Η πανιρλανδική πρόεδρος Μέρι Λου Μακντόναλντ δήλωσε: Δώσαμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα, να δουλέψουμε μέσα στα Συμβούλια για όλους. Να φτιάξουμε υπηρεσίες για όλους, στήριξη του πληθυσμού για την αντιμετώπιση της κρίσης και δημόσιες δαπάνες υπέρ της δημόσιας Υγείας. Η αντιπρόεδρος του Σιν Φέιν και εκλεγμένη για την θέση της πρώτης υπουργού στο Μπέλφαστ, Μισέλ Ο Νιλ, δήλωσε: Οι πρωθυπουργοί της Βρετανίας και της Ιρλανδίας ως εγγυητές της συνθήκης της Μεγάλης Παρασκευής πρέπει να ανακηρύξουν τους εκλεγμένους και να λειτουργήσουν οι θεσμοί που καθιερώθηκαν (πριν 25 χρόνια), δηλαδή η διανομή της εξουσίας μεταξύ των οπαδών της παραμονής στο ΗΒ και της ένωσης με το Έιρε. Ο πολιτικός χάρτης αλλάζει σε ολόκληρο το νησί με πρωταγωνιστή το Σιν Φέιν. Δεν μπορεί να συνεχιστεί το μποϊκοτάζ του ενός κόμματος(UDP).[2] Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η Μισέλ Ο Νιλ, με κομματική απόφαση, παραβρέθηκε στη στέψη του Καρόλου, γεγονός που προκάλεσε πολύ σκληρή κριτική, μια που στο παρελθόν κάτι τέτοιο θα θεωρούταν αδιανόητο.
Τέλος, οι οπαδοί του DUP αρνούνται να συμμετάσχουν στην ανακήρυξη των βουλευτών και να πάρουν μέρος ως δεύτεροι στη συγκρότηση της τοπικής κυβέρνηση. Επικαλούνται ότι η βρετανική κυβέρνηση μετά το Μπρέξιτ δεν έκανε καλή συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση και η ζωή τους έχει γίνει δύσκολη. Όσον αφορά τα υπόλοιπα κόμματα η Διακοινοτική Συμμαχία (+14) αυξήθηκε, ενώ το άλλο βρετανόφιλο κόμμα UUP (-21) καθώς και το τοπικό εργατικό - σοσιαλδημοκρατικό (-20) μειώθηκαν. Στις εκλογές συμμετείχε και η πρώτη αφρικανικής καταγωγής σύμβουλος ενώ το κόμμα κατά των αμβλώσεων έχασε τις 2 έδρες που είχε και εξαφανίστηκε. Κύριο χαρακτηριστικό των εκλογών είναι ότι οι βρετανόφιλοι είχαν μάθει να ζουν καλά, αλλά τώρα με το Μπρέξιτ και τα εναλλασσόμενα σχέδια συμφωνιών μεταξύ ΕΕ και ΗΒ, χάνουν τα προνόμια που είχαν στο δημόσιο. Μαζί με την κρίση της οικονομίας βλέπουν να καταποντίζεται τόσο το εισόδημά τους όσο και η εμπιστοσύνη τους, στους παραδοσιακούς πολιτικού τους εκπρόσωπους. Αντίθετα, η επιρροή του Σιν Φέιν αυξάνεται όχι μόνο στο Μπέλφαστ αλλά και στο Δουβλίνο που ήρθε δεύτερο στις τελευταίες εκλογές και είναι πλέον το μεγαλύτερο κόμμα στο νησί της Ιρλανδίας.
Σημειώσεις
1. Μια από τις σημαντικότερές πολιτικές πρωτοβουλίες του Τόνι Μπλερ με την υποστήριξη του Μπιλ Κλίντον.
2. Στην παραδοσιακή ορολογία της σύγκρουσης στη Βόρεια Ιρλανδία η διάκριση γινόταν μεταξύ καθολικών, Republicans που δεν αναγνωρίζουν τον νόμο της Βρετανίας, και Προτεσταντών αγγλικανών, Unionists που πιστεύουν στο Στέμμα και στο ΗΒ. Σήμερα όμως που το Σιν Φέιν έχει κηρύξει τη συμφιλίωση η ορολογία έχει αλλάξει. Στα μνημεία πεσόντων είναι χαρακτηριστικό ότι αναγράφονται όχι μόνον οι ιρλανδοί επαναστάτες που σκοτώθηκαν στις μάχες ή εκτελέστηκαν από τους Βρετανούς, αλλά και οι Ιρλανδοί που σκοτώθηκαν ενώ υπηρετούσαν στο βρετανικό στρατό.