Σοκαρίστηκε το συντηρητικό, ομοφοβικό πανελλήνιο με την προβολή της ταινίας «Αγόρια στο ντους» σε δημοτικό σχολείο. Φυσικά και το πανελλήνιο δεν έχει δει την ταινία διότι δεν ήταν προσβάσιμη ελεύθερα στο διαδίκτυο, αλλά οι λέξεις «φιλί» και «αρρενωπότητα» ήταν αρκετές για να προκαλέσουν έναν ηθικό πανικό -οχετό και μία υπερσυντηρητική παράκρουση.
Το «Σημείο για τη μελέτη και την αντιμετώπιση της ακροδεξιάς» και η «Συμμαχία των Φύλων» διοργάνωσαν την Τρίτη 6/6 την εκδήλωση «Σχολείο, φύλο και νεοσυντηρητισμός», με αφορμή την προβολή της ταινίας «Αγόρια στο ντους» και όσα ακολούθησαν.
Αρχικά, η ταινία είναι σουηδικής παραγωγής (2021) διάρκειας 9 λεπτών και έχει πάρει έως σήμερα έξι διεθνή βραβεία καλύτερης μικρού μήκους ταινίας για παιδιά. «Μετά από έναν έντονο αγώνα προπόνησης με την ομάδα, οι δωδεκάχρονοι Βίγκο και Νοέλ επιστρέφουν στο σπίτι και τσεκάρουν ο ένας τα όρια και την αρρενωπότητα του άλλου. Το βίαιο σταμάτημα ενός αθώου παιχνιδιού φέρνει στο προσκήνιο το ερώτημα τι επιτρέπεται και τι όχι σε μια ανδρική φιλία», είναι η περιγραφή της ταινίας στην ψηφιακή πλατφόρμα κινηματογραφικών ταινιών για σχολεία cinedu που έχουν πρόσβαση μόνο εκπαιδευτικοί.
«Η ταινία εντάχθηκε σε μία ψηφιακή πλατφόρμα διαθέσιμη στα ελληνικά σχολεία. Την πλατφόρμα έχει δημιουργήσει το ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, δημόσιος φορέας εποπτευόμενος από το υπουργείο Πολιτισμού. Αυτή η πλατφόρμα έχει χρηματοδοτηθεί από το ΕΣΠΑ. Για να αποκτήσει πρόσβαση κανείς, ο διευθυντής του σχολείου απευθύνεται στο ελληνικό κέντρο κινηματογράφου, εγγράφεται στην πλατφόρμα και μετά εγγράφει τους εκπαιδευτικούς του που θέλουν να κάνουν χρήση ταινιών», ξεκαθάρισε ο Παντελής Παντελόγλου, πρόεδρος Ευρωπαϊκής Ένωσης Παιδικού Κινηματογράφου. Επομένως, η δασκάλα δεν αυθαιρέτησε και δεν παραβίασε σχολικούς κανονισμούς - δύο ισχυρισμοί που ακούστηκαν από έξαλλους ακροδεξιούς που διψούσαν για τιμωρία της δασκάλας ή και ποινικές διώξεις...
Γιατί τόσος φόβος;
.jpg)
Ο εκπαιδευτικός- διευθυντής του Σημείου Κωστής Παπαϊωάννου ξεκίνησε την συζήτηση μεταφέροντας μία βιωματική ιστορία. Το 2004 ήταν μέλος της συγγραφικής ομάδας που ετοίμαζε το βιβλίο της έκτης δημοτικού. Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, τότε, είχε αντιδράσει έντονα στο ενδεχόμενο να συμπεριληφθούν στο βιβλίο μορφές οικογένειας που ξεφεύγουν από την «παραδοσιακή». Μονογονεϊκές οικογένειες ή οικογένειες με παιδιά από προηγούμενο γάμο. Το 2004, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο δεν ήταν έτοιμο (;) να συμπεριλάβει τις μονογονεϊκές οικογένειες. Ο Κ. Παπαϊωάννου μετέφερε και άλλη μία ιστορία. Την ανακούφιση και ασφάλεια που ένιωσε ένα παιδί έκτης δημοτικού -χωρισμένων γονιών- όταν συζητήσαν μέσα στην τάξη για τις μορφές οικογένειας και κατάλαβε πως και η δική του ζωή είχε συμπεριληφθεί στο μάθημα, ήταν ορατή.
Ο ψυχολόγος- υπεύθυνος επιστημονικού έργου Συμμαχίας των Φύλων Βαγγέλης Κοσμάτος πρόσθεσε στη συζήτηση: «Γιατί τόσος φόβος; Τι θα γίνει αν οι αρρενωπότητές μας μπολιαστούν και εκδηλωθούν με πιο -αυτό που συνηθίζουμε να εκφράζουμε- θηλυκές εκφάνσεις; Υπάρχει φόβος και είναι μεγάλος. Γιατί όντως κάτι κινδυνεύει να χαθεί. Κάτι πολύ κακό μπορεί να προκύψει από αυτές τις διευρύνσεις της αρρενωπότητάς μας και αυτό δεν είναι άλλο από την αποδέσμευση της αρρενωπότητάς μας από τα δεσμά της πατριαρχίας και τον μετασχηματισμό της από κυριαρχική και τοξική σε συνεργατική και φροντιστική. Και τούτο, ας μην το υποτιμάμε, αποτελεί ένα τεράστιο κίνδυνο για την πατριαρχία και τα συστήματα εξουσίας».
Το μήνυμα είναι ου μπλέξεις
Ο πρώην σχολικός σύμβουλος πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, Χάρης Παπαδόπουλος στη συνέχεια της συζήτησης έκανε μια εισαγωγή στα ζητήματα ηθικού πανικού που περικλείουν συχνά τα σχολικά μαθήματα, τις πρώτες αναζητήσεις των παιδιών με το σώμα τους, την ταυτότητα φύλου. «Ένα αγόρι και ένα κορίτσι φιλήθηκαν στο δημοτικό. Η ελληνική κοινωνία το δέχεται. Αν ήταν δύο αγόρια; Ποιος θα τολμήσει να πει ότι είναι κανονικό;», αναδεικνύοντας την υποκρισία, τον σεξισμό, την ομοφοβία, τα στερεότυπα. Μίλησε ακόμα και για την καταπίεση που νιώθει η εκπαιδευτική κοινότητα υπό τον φόβο αντιδράσεων υπερσυντηρητικών γονέων. «Το μήνυμα ποιο είναι; Ου μπλέξεις», σημείωσε χαρακτηριστικά.
Τέλος, η δημοσιογράφος Ναταλί Χατζηαντωνίου μετέφερε τον αντιδεοντολογικό τρόπο κάλυψης του ζητήματος από τηλεοπτικές εκπομπές. Ψυχίατροι και δημοσιογράφοι που δεν είχαν δει την ταινία έσπευσαν και αναπαρήγαγαν όλες τις φοβικές, ακροδεξιές, αντιεπιστημονικές κραυγές, υπό τον ήχο δραματικής μουσικής, βαρύγδουπων τίτλων, κακοποιητικών λέξεων και θεωριών συνομωσίας. Εκπομπές που λίγο καιρό πριν «ξέπλεναν» παιδοβιαστές και παλιότερα «ξέπλεναν» φασίστες.
Η σεξουαλική αγωγή ως «ετεροκανονική κατήχηση»
Τα ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιά βιώνουν συχνά στην εφηβεία μοναξιά και ντροπή. Διότι, μεγαλώνοντας σε ένα ετεροκανονικό, πατριαρχικό περιβάλλον αδυνατούν να ενταχθούν, να συμπεριληφθούν να νιώσουν άνετα στο συντηρητικό κοινωνικό πλαίσιο. Ένα ΛΟΑΤΚΙ+ παιδί 12-13-14 χρονών έχει τις πρώτες σεξουαλικές αναζητήσεις και ερεθίσματα, αλλά ενδεχομένως δεν έχει αντικρίσει έως τότε ένα φιλί, μια αγκαλιά ατόμων του ίδιου φύλου, μία οικογένεια με δύο μαμάδες. Αντιθέτως έχει «βομβαρδιστεί» αποκλειστικά και μόνο από ετεροκανονικές αναπαραστάσεις, συχνά και κακοποιητικές, τοξικές.
Έτσι δημιουργείται ο κίνδυνος να απομονωθεί από το κοινωνικό περιβάλλον. Οι ταινίες παιδικού κινηματογράφου μπορούν να δώσουν ορατότητα σε όλες τις σεξουαλικές ταυτότητες και τις ταυτότητες φύλου, να αποδομήσουν την τοξική αρρενωπότητα, να συμπεριλάβουν τα ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιά στο κοινωνικό σύνολο και να ελαχιστοποιήσουν μεταξύ άλλων, αρνητικά βιώματα περιθωριοποίησης, ντροπής που μπορεί να νιώσει ένα έφηβο άτομο. Η εκπαιδευτική κοινότητα οφείλει να εργαστεί προς αυτή την κατεύθυνση, κόντρα στο μίσος του οπισθοδρομικού οχετού.
Η υποκρισία όσων μιλούν για σεξουαλική αγωγή στα σχολεία, αλλά αντιδρούν σε μία ταινία μικρού μήκους είναι πλέον φανερή. Ορισμένοι αντιλαμβάνονται τη σεξουαλική αγωγή ως «ετεροκανονική κατήχηση».
Η πολυβραβευμένη ταινία μικρού μήκους «Αγόρια στο ντους» είναι πλέον διαθέσιμη στην πλατφόρμα cinobo, για όποιο πρόσωπο επιθυμεί να την παρακολουθήσει.