Ώσπου μια μέρα με δίχως ήλιο
ο γάλος έφαγε τον μπάρμπα-Μπρίλιο
(παιδικό δημώδες)
Δυτικά της πόλης του Ρεθύμνου, καθώς διασχίζουμε τον βόρειο οδικό άξονα της Κρήτης προς τα Χανιά, μπαίνει κανείς με το αυτοκίνητο στον πάλαι ποτέ δήμο Λαππαίων, νυν δημοτική ενότητα του δήμου Ρεθύμνης. Λίγα χιλιόμετρα πάνω από τη διάσημη για τα ψηλά κύματα, και τα επικίνδυνα ρεύματα, παραλία της Επισκοπής, βρίσκεται η ομώνυμη κωμόπολη, στην οποία τον χειμώνα δεν κατοικούν περισσότεροι από 600 άνθρωποι. Εκτός από κέντρο του παλιού δήμου Λαππαίων, η Επισκοπή είναι και το χωριό από το οποίο κατάγονται ορισμένοι πολύ σημαντικοί άνδρες –ανάμεσά τους η οικογένεια Βαρδινογιάννη. Στο χωριό αυτό, η Πλεύση Ελευθερίας, το ας-το-πούμε-κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, συγκέντρωσε το μεγαλύτερο ποσοστό του σε όλη την Ελλάδα.
Δεν φαντάζεται κανείς βέβαια ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη μπήκε στον κόπο να υποβάλει στους κατοίκους της Επισκοπής τι θα ψηφίσουν! Ωστόσο, ίσως θα μπορούσε να χρεώσει στην πασίγνωστη και αναμφισβήτητη αγάπη της οικογένειας για τον τόπο της, το γεγονός ότι αμέσως μετά το καταπληκτικό ποσοστό της στο χωριό, η Ζωή Κωνσταντοπούλου έπιασε στασίδι στα κανάλια ιδιοκτησίας της οικογένειας.
Όμως, αρκετά με τα σενάρια συνωμοσίας! Η συζήτηση είναι πολιτική ή, τουλάχιστον, πρωτίστως πολιτική. Και η εκλογική επιτυχία της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του λυόμενου κόμματος που φέρει στις εκλογές της 21ης Μαΐου, η οποία αναμένεται να είναι αρκετά μεγαλύτερη στις 25 Ιουνίου, έχει πολιτικές αιτίες που δεν μπορούν να υποτιμηθούν. Ιδιαίτερα, καθώς αρκετές από αυτές σχετίζονται με την προχειρότητα –με στοιχεία χυδαιότητας– με την οποία η Αριστερά, και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, διεκδίκησε και πήρε την κυβέρνηση την περίοδο από το 2012 μέχρι το 2015.
Πρέπει βέβαια να παραδεχτούμε ότι η ανοχή στην ακροδεξιά αισθητική και τα συνθήματά της έχει ρίζες στην ελληνική Κεντροαριστερά, δεν είναι εφεύρημα του ΣΥΡΙΖΑ του 2012. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δανείστηκε ήδη από τη δεκαετία του 1970 τα συνθήματα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς όταν έλεγε ότι «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» –σύνθημα που θα αναπαράγει 40 χρόνια αργότερα η Χρυσή Αυγή και στις τελευταίες εκλογές ο υποψήφιος βουλευτής της Πλεύσης Ελευθερίας στη Δράμα, ο οποίος μάχεται στο πλευρό της Κωνσταντοπούλου ενάντια στους «άθεους, απάτριδες και ανθέλληνες». Και αν το σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου αντιστοιχούσε σε ειδικές ανάγκες του αντιμπεριαλιστικού λόγου της εποχής, τι να πει κανείς για τη σοσιαλιστική φοιτητική νεολαία ΠΑΣΠ που συνήθιζε να έχει ως κεντρικό σύνθημα το εμπνευσμένο από τον Γκέμπελς «η Γη θα τρέμει»;
Υπό αυτή την έννοια, ο χώρος για να κατέβει η Ζωή Κωνσταντοπούλου με κεντρικό αφήγημά το «ούτε Δεξιά, ούτε Αριστερά», δανεισμένο από τους γερμανούς νεο-ναζιστές, τους ιταλούς νεο-φασίστες και το Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο της δυναστείας των Λεπέν, και ταυτόχρονα να διεκδικεί και να κερδίζει αριστερές ψήφους –ή μάλλον ψήφους στο όνομα της Αριστεράς– δεν είναι κάτι το τόσο πρωτοφανές στην ελληνική πολιτική ιστορία. Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συγκυβέρνησε απλά με ένα κόμμα που μετερχόταν αυτές τις χαριτωμένες ιδέες περί υπέρβασης του διαχωρισμού Αριστεράς – Δεξιάς (πάντα βέβαια στο όνομα της πατρίδας), αλλά ανεχόταν ου μην και χειροκροτούσε τις εμφανώς τραμπούκικες και αυταρχικές πρακτικές της πρόεδρου της Βουλής, κατά το πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης.
Η επιτυχία της Πλεύσης Ελευθερίας, στις εκλογές του Μαΐου, σχετίζεται λοιπόν ευθέως με την υιοθέτηση –άρρητα έστω– αυτού του απολίτικου δόγματος από τα ίδια τα κόμματα της Αριστεράς. Επί δύο μήνες, η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ υπηρετούσε ακριβώς αυτό το δόγμα, καθώς ούτε ένα από τα βασικά θέματα μιας αριστερής ατζέντας δεν βγήκε στο προσκήνιο. Κι αν για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτή ήταν μια καταστροφική γραμμή που υπηρετήθηκε με συνέπεια επί μια ολόκληρη 4ετία, τι να πει κανείς για το ΜέΡΑ 25, που μετά από 4 χρόνια αριστερής αντιπολίτευσης στο κοινοβούλιο, σκέφτηκε ότι είναι ωραία ιδέα να τα γκρεμίσει όλα και κάνει εκλογές με ατζέντα φουσκωμένη από τεχνοκρατικά σχέδια, εντελώς άσχετα με τον λόγο μιας εξισωτικής, ριζοσπαστικής και οικολογικής Αριστεράς;
Η πραγματικότητα για τα δύο αυτά κόμματα–κληρονόμους της παράδοσης του ΣΥΡΙΖΑ του 2015, εμφανίστηκε στις 21 Μαΐου τραγική: αμφότερα κατέρρευσαν, την ώρα που ο αυθεντικός εκπρόσωπος του δόγματος «πέρα από τη Δεξιά και την Αριστερά» θριάμβευε –και ετοιμάζεται να ολοκληρώσει τον θρίαμβό του τον Ιούνιο.
Οπωσδήποτε, τίποτα από όλα αυτά μπορεί να μην είχε συμβεί εάν η «Πλεύση Ελευθερίας» δεν είχε προικοδοτηθεί με αρκετές χιλιάδες ψήφους από τη συμμορία του Κασιδιάρη. Ωστόσο, καθώς έχει σημασία να δοθεί η μάχη για να μην κερδίσει αυτό το επικίνδυνο μόρφωμα ούτε μια ψήφο στο όνομα της Αριστεράς, όλοι όσοι αναζήτησαν μαζικότητα στην αποϊδεολογικοποίηση μέσα στην Αριστερά, είναι καλό να θυμηθούν εκείνο το παιδικό τραγουδάκι, με τον μπαρμπα-Μπρίλιο, που τον έφαγε ο γάλος τον οποίον τάιζε.