Ποιο είναι το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιουνίου που μπορεί να μας τρομάξει περισσότερο; Η αυτοδυναμία της ΝΔ, με συνέπεια να συνεχίσει και να ολοκληρώσει, ενδεχομένως, όλες τις πολιτικές που έχει εφαρμόσει μέχρι τώρα, μαζί με τις προτάσεις που θα κάνει για αλλαγές στο Σύνταγμα; Η απώλεια εδρών του ΣΥΡΙΖΑ, εξαιτίας της ενισχυμένης αναλογικής; Η ενίσχυση της ακροδεξιάς με συμπλήρωμα το κόμμα των θρησκευτικών και παραθρησκευτικών κύκλων; Η είσοδος στη Βουλή ενός κόμματος, που δεν είναι ούτε δεξιό ούτε αριστερό, αλλά «πάει μόνο μπροστά» και κάνει «πολιτική» με αγάπη; Όλα αυτά μαζί;
Τέσσερα χρόνια τώρα, αυτό που υποχώρησε περισσότερο είναι η πολιτική συζήτηση για τα ζητήματα που είναι ταυτοτικά για την Αριστερά. Αυτή η αναγκαία συζήτηση αντικαταστάθηκε από έναν αδικαιολόγητο ανταγωνισμό για το ποιος θα κερδίσει τους κεντρώους ψηφοφόρους, τους «νοικοκυραίους», για το ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα την ένδεια της κοινωνίας. Τέσσερα χρόνια, με τα δύο σε συνθήκες καραντίνας, φόβου και ανασφάλειας, στα οποία επλήγησαν συλλογικά και ατομικά δικαιώματα, με νομοθετήσεις νύχτα, με συμβάσεις που ανανέωσαν ή ολοκλήρωσαν παραχωρήσεις δημόσιας περιουσίας ήταν ελάχιστες/οι όσοι και όσες μίλησαν για αυτά και άλλα ζητήματα που βρίσκονται στον πυρήνα μιας ριζοσπαστικής, οικολογικής, εξισωτικής Αριστεράς, αποτελώντας την προμετωπίδα της και ενώνοντάς την με τα κινήματα και τις συλλογικές διεκδικήσεις.
Ποιος θυμάται την υπόθεση των Σκουριών στη Χαλκιδική με την εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός» να τρίβει τα χέρια της για τη σύμβαση μέσω της οποίας τις παραχωρούνται ολόκληρες εδαφικές περιοχές και δανειοδοτείται για να ολοκληρώσει μια οικολογική καταστροφή;
Ποια μιλά για αυτό που συμβαίνει ακόμα στη Φυλή και για την ανάγκη ενός σχεδίου εναλλακτικής διαχείρισης των απορριμμάτων, που να μην οδηγεί στην καταστροφική για το περιβάλλον καύση τους;
Ποιος αναδεικνύει μαζί με το ενεργό κίνημα στον Βόλο, το έγκλημα της ΑΓΕΤ που καίει αδιευκρίνιστου μεγέθους ποσότητες σκουπιδιών και παίρνει συνεχείς ανανεώσεις της άδειας λειτουργία της, σκορπώντας τον θάνατο στην περιοχή;
Ποια αντιτίθεται στο εξορυκτικό μοντέλο, στη συνέχιση των σεισμικών ερευνών, στο να γίνει η ηπειρωτική χώρα ένα απέραντο εργοτάξιο;
Και τέλος, ποιοι και ποιες βάζουν το ζήτημα της κλιματικής κρίσης στο τραπέζι, θεωρώντας ότι αυτή είναι το αποτέλεσμα ενός παρασιτικού μοντέλου, ενός αγριεμένου καπιταλισμού σε κρίση, ο οποίος για να δημιουργήσει υπερκέρδη χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα σπατάλα εργασία, χρήμα και πόρους του δημοσίου, αδιαφορώντας για το περιβάλλον, έναν κρίσιμο συντελεστή της παραγωγής και βασικό παράγοντα της ποιότητας ζωής;
Στα σχεδόν τέσσερα χρόνια που βρέθηκε στη Βουλή, το ΜέΡΑ25 υπερασπίστηκε, με τους μόλις 6 βουλευτές και βουλεύτριες του, αυτήν την ατζέντα, με συνέπεια και αξιοπρέπεια. Ακόμα και ο πιο κακόπιστος δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι υπήρξε μια έντονη αντιπολιτευτική αριστερή φωνή στο κοινοβούλιο, απέναντι στην κυβέρνηση και στα αντιπεριβαλλοντικά της σχέδια.
Ανέδειξε τα ζητήματα της πολιτικής οικολογίας και έφερε τη φωνή των περιβαλλοντικών κινημάτων στο προσκήνιο. Ανακατεύτηκε, με τις λιγοστές δυνάμεις του, συμμετέχοντας στις συλλογικές αντιστάσεις για τις ΑΠΕ σε Εύβοια, Άγραφα, Νότιο Πήλιο, για την καύση των απορριμμάτων σε Μαγνησία και Φυλή, για τους πλημμυροπαθείς στην Καρδίτσα, για τη διάσωση του Ερημίτη, για τις εξορύξεις στην Ήπειρο και τόσα άλλα.
Όλες αυτές οι πράξεις προβάλλουν στον κόσμο τις αξίες της Αριστεράς. Την ιδέα ότι υπάρχουν άλλοι τρόποι να οργανώσουμε τη συλλογική μας ζωή. Την ιδέα ότι η κοινωνική κίνηση είναι απαραίτητη για την κοινωνική και πολιτική αλλαγή. Την ιδέα ότι οι αντιστάσεις έχουν κόστος, το οποίο οφείλουμε να αναλάβουμε.
Έχουμε περάσει δεκαπέντε χρόνια οικονομικής κρίσης, επί δεκατρία χρόνια ζούμε σε καθεστώς μνημονίων, από τα οποία δε βγήκαμε ποτέ –μνημονιακοί νόμοι, αποφάσεις και διατάγματα ακόμα ισχύουν, ενώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια μάς βασανίζει η ανεξέλεγκτη, ανάλγητη και αυταρχική κυβέρνηση Μητσοτάκη, κάτι που εκτός συγκλονιστικού απρόοπτου, θα συνεχιστεί και μετά τις επόμενες εκλογές. Ταυτόχρονα, έχουμε να αναμετρηθούμε με την επικράτηση μιας αντιδραστικής δεξιάς και ακροδεξιάς ρητορείας και μιας οπισθοδρόμησης σε επίπεδο ιδεών, που δημιουργούν μια τρομακτική συνθήκη στην οποία όσοι και όσες αντιστέκονται, αντιμετωπίζονται με λοιδορίες, αυταρχισμό και καταστολή.
Μπροστά στις κάλπες της 25ης Ιουνίου, ο καθένας και η καθεμιά από μας οφείλει, με όλες τις ενστάσεις και τις διαφωνίες που έχει, να ζυγίσει την απόφαση που θα πάρει. Να κρίνει αν είναι χρήσιμη η είσοδος στη βουλή του ΜέΡΑ25, το οποίο συγκρούεται με το κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο, προτάσσει πολιτικές μετασχηματισμού της κοινωνίας, αλλά και μπλοκάρει από τα αριστερά την αυτοδυναμία/παντοκρατορία της ΝΔ. Και να σκεφτεί αν αυτή η επιλογή συμβάλλει ή όχι στην υποχρέωσή μας να μη ξεχάσουμε όσα μας καθορίζουν ως αριστερούς ανθρώπους, γιατί διαφορετικά κάθε έκπτωση σε αξίες και κάθε ωμότητα θα γίνεται αποδεκτή, δίχως να ανοίγει ρουθούνι.