Κυρίες και κύριοι, δεν χάσαμε. Αποτύχαμε. Το βάρος όλο πέφτει πάνω μας κι ανεξαιρέτως.
Τι, τι ψιθυρίζεται; Ότι εσείς, λέτε, διαφωνούσαμε εξαρχής με τις επιλογές της επερχόμενης ήττας; Δε διαφωνήσαμε αρκετά δυνατά. Όχι αρκετά εκβιαστικά.
Φταίμε ανεξαιρέτως. Όχι εξίσου, αλλά ανεξαιρέτως.
"Επιστροφή στις ρίζες" λέμε τώρα. Ποιες ρίζες; Θυμάστε; Θυμάστε συντρόφισσες και σύντροφοι, τότε που μας φοβόντουσαν; Μην παραπλανιόμαστε, δε μας φοβούνται πια.
Θυμάστε τότε που ήμασταν ο μεγαλύτερος κορμός του κινήματος, πάντα πρώτοι, πάντα μπροστά; Να με συγχωρήσουν οι φίλοι αριστεριστές αν τους χαλάει η ψευδαίσθηση ενός ανυπεράσπιστου μεγαλείου. Ας με συγχωρήσει και το ΚΚΕ, κλεισμένο στη φούσκα του μέσα στον χωροχρόνο. Εμείς ήμασταν.
Θυμάστε τι όμορφα που ήταν; Όταν εμποδίζαμε νομοσχέδια; Πλειστηριασμούς; Όταν ρίχναμε κυβερνήσεις; Όταν, τελικά, γίναμε κυβέρνηση;
Τότε όλοι, όλο το κίνημα, βασίστηκε σε εμάς. Δεν απογοητεύσαμε την Αριστερά επειδή δεν κάναμε επανάσταση δια... των εκλογών. Απογοητευθήκαμε όταν αποφασίσαμε στροφή στο κέντρο. Κέντρο είχαμε ήδη στη χώρα κι είχε ηττηθεί. Πήγαμε να μπλέξουμε σε ξένα κι όχι καθαρά νερά. Εμείς, που έρχομασταν με τη φόρα του δίκιου.
Σιωπή κάνανε. Σιωπή για τη διεύρυνση και τους πασπίτες, σιωπή για τις μαλακίες όλες, σιωπή εδώ κι εκεί και τέλος σιώπησαν στην κάλπη οι πολίτες. Εις βάρος μας.
Ξέρω, ξέρω. Κάποιοι φωνάξαμε. Μπρίκια. Μπρίκια κάναμε. Φταίμε ανεξαιρέτως. Όχι εξίσου, αλλά ανεξαιρέτως.
Κι έρχεται μια μέρα που θυμάσαι από πού ξεκίνησες και πού θες να ανήκεις. Και λες "επιστροφή στις ρίζες".
Δεν θα χρειαστεί επιστροφή. Εμείς είμαστε οι ρίζες μας. Κι οποίοι θέλουν να μείνουν στο δέντρο, θα μάθουν να παλεύουν όπως κάναμε πάντοτε. Δεν είναι υποχρεωτικό, απλώς δε γίνεται αλλιώς.
Μας κατηγόρησαν ότι με τα "αριστερόμετρα" θα γυρίζαμε το κόμμα πίσω. Ξέχασαν πως από εμάς βαστιέται ολόκληρη η ελληνική Αριστερά. Λίγο κι η ευρωπαϊκή. Όχι λίγο. Λιγότερο. Έχουμε την ευθύνη του μέλλοντος στις πλάτες μας να μας κοροϊδεύει και να μας τραβάει τα μαλλιά προς το παρόν.
Κι εγώ σου λέω σύντροφε, συντρόφισσα, με κάθε ρομαντισμό που με δίδαξαν οι αγώνες της γενιάς μου, ότι ξεκινάμε πράγματι από πολύ μακριά και κάτι, όμως ακόμη: κουφάλες, δεν ξοφλήσαμε.
Το μέλλον είναι γεμάτο αγώνες. Και νίκες. Αν όχι εμείς, κανείς. Αυτό να θυμόμαστε. Αν όχι εμείς, κανείς.