Διαβάζω στο φύλλο της προηγούμενης Εποχής, (10-11 Ιουνίου), στη στήλη «Δαιμονικά», άρθρο για το 24ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ που θα πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη. Σχεδόν όλο το κείμενο καταλαμβάνει απόσπασμα από το κείμενο – κάλεσμα για το φεστιβάλ. Εκεί διαβάζουμε: «Φέτος, τα αιτήματα συμμετοχής της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, της φοιτητικής του παράταξης “Δίκτυο” και του στεκιού της νεολαίας “Ετεροτροπία” δεν έγιναν αποδεκτά...». Ως τίτλο το δημοσίευμα έχει «Σύνορα δεν έχουν οι αγώνες, ούτε το γέλιο μας πατρίδα». Αυθόρμητα, με χιούμορ, αλλά και πικάροντας ελαφρά λέω: «Τι λέτε ορέ παιδιά!». Δεν έχουν σύνορα οι αγώνες, αλλά να μην συμμετέχουν οι νεολαίοι ενός κόμματος. Μια σύγχρονη παραλλαγή του ρατσισμού βασίζεται στις διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές αντιλήψεις. Στην περίπτωση μας οι διοργανωτές ή όποιοι άλλοι, λειτουργούν ως ανώτερα μέλη της κοινωνίας, έστω κι αν εφορμούν από αλλού. Η καθαυτό πράξη του αποκλεισμού είναι ρατσιστική, χωρίς στρογγυλέματα και δικαιολογίες, από όποιον την εφαρμόζει, ό,τι κι αν προτάσσει ως εξήγηση ή δικαιολογία.
«Νταγιανάματι», λέμε εδώ στην Ανατολή, δηλαδή φτάνει πια. Ας δεχτούμε, για τη συζήτηση, οποιαδήποτε κριτική γίνει για το κόμμα, που υποστηρίζει η νεολαία του. Λάθη, παραλήψεις, κενά, στραβά, για όσα δεν έπραξε τα χρόνια που κυβέρνησε, για όσα άφησε για το μέλλον, για ότι συμβιβάστηκε και άλλα. Κάποιοι νεολαίοι, κάποιοι φοιτητές φταίνε μας λέτε και σαν τα μικρά παιδιά τους «μανίσατε», δεν τους παίζετε.
Το φαινόμενο, αναφορά σε αριστερά, σοσιαλισμό, πρόοδο, δημοκρατία, και συγκρίσεις ανάμεσα σε πολιτικούς και κομματικούς χώρους είναι συχνό. Κάποιοι, άγνωστο πώς, μετράνε, υπολογίζουν, συγκρίνουν πράξεις, πολιτικές και άτομα πόσο ανταποκρίνονται στους παραπάνω όρους και προσδιορισμούς. Στη συνέχεια με κάποια «προκρούστεια» λογική και περισσότερο πρακτική, απορρίπτουν κάποιους. Έτσι έχουμε καθαρούς κομμουνιστές, ορθόδοξους, πούρους σοσιαλιστές, κάποιους άλλους να προπορεύονται ως αντιφασίστες, αντικαπιταλιστές και πάει λέγοντας.
Κι ένα πρωί, λίγο πριν τις εκλογές, κάποιοι τρέχουν, αναφωνούν συνθήματα κατά της δεξιάς και ξορκίζουμε να μην έρθει δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη. Και εννοείται ότι αυτοί έχουν την απόλυτη καλή πρακτική και θεωρία για να αποτραπεί αυτό. Μερικές φορές νιώθεις ότι βρισκόμαστε λίγο πριν την επικράτηση μιας επανάστασης, αυτή της εποχής μας. Και απορείς πώς δεν την πήρες χαμπάρι, γιατί δεν σε ξύπνησαν ώστε να συμμετέχεις; Ίσως γιατί δεν είσαι για επαναστάσεις ως ρεφορμιστής, οπορτουνιστής, αναθεωρητής, συντηρητικός και άλλα χαρακτηριστικά, τα οποία υποδηλώνουν κάποιου είδους πολιτική υστέρηση. Γιατί η κομματική θεωρείται δεδομένη, καθώς άλλοι την έχουν καβατζάρει, την έχουν κατ' αποκλειστικότητα.
Το να γίνει κουβέντα, διάλογος, να εντοπιστούν μερικά, ελάχιστα κοινά σημεία σύγκλισης και συμπόρευσης δεν εξετάζεται; Ναι, να καταγραφούν οι διαφορές, οι ασυμφωνίες, αλλά αυτή τη ριμάδα «ενότητα και πάλη» μήπως πρέπει να τη βάλουμε ανάμεσά μας; Ο Σολωμός λέει: «Αν μισούνται ανάμεσά τους δεν τους πρέπει λεφτεριά», ή θα τον παραμερίσουμε ως αστό;
Παλικάρια και κοπέλες, η ζωή κυλά γοργά, τόσο που δεν το αντιλαμβανόμαστε. Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει, δεν τον προλαβαίνουμε. Τα γεγονότα σε Ανατολή και Δύση μας προσπερνούνε με ταχύτητα. Το φύλλο των αγγέλων κι ο βυζαντινισμός συνεχίζουν να απασχολούν κάποιους. Μαζί τους κάποιοι άλλοι έχουν κατ' αποκλειστικότητα την ορθότητα και συνέπεια της πολιτικής θεωρίας και πράξης. Πιστέψτε με, κάποιοι έχουν συμβάλει πάρα πολύ ώστε να πάμε παρακάτω, μέσα σ' ένα σκληρό, ρατσιστικό, απάνθρωπο κοινωνικό περιβάλλον. Ας μην αποκλείουμε συνανθρώπους μας από τις όποιες διοργανώσεις, γιατί χρειάζονται όλοι για να γυρίσει ο ήλιος.
Καλή συνέχεια.