Οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού για τη σύσταση ενός νέου υπουργείου Οικογένειας, με αρμοδιότητες κυρίως του Υπουργείου Εργασίας, δεν έρχεται σε κενό χρόνου, ούτε αποτελεί έκπληξη, παρά τις κατά κόρον θετικές αντιδράσεις των συστημικών μέσων και της αρθρογραφίας που ήδη άρχισε να παράγεται για τη σημαντικότητα και αναγκαιότητα του συγκεκριμένου υπουργείου. Η απόφαση έρχεται ως απόρροια μιας νεοφιλελεύθερης, πατριαρχικής αντίληψης, συνεπής ως προς την ιδεολογική και πολιτική ατζέντα της ΝΔ, η οποία αφενός επιδιώκει τη διεύρυνση των ψηφοφόρων της κι αφετέρου σε ιδεολογικό επίπεδο την αναπαραγωγή, εμμέσως πλην σαφώς του τρίπτυχο πατρίδα, θρησκεία οικογένεια, διασυνδέοντας το υπό σύσταση υπουργείο, κατά τα έως τώρα λεχθέντα, άμεσα με το δημογραφικό ζήτημα. Ειδικά το τελευταίο ανακινείται συνεχώς από τη Δεξιά, επανέρχεται στο προσκήνιο ως μείζον ζήτημα σε αντιδιαστολή με το μεταναστευτικό, προσφυγικό ζήτημα, τον έλεγχο των σωμάτων των γυναικών και της κοινωνικής αναπαραγωγής.
Υπουργεία Οικογένειας κι όχι Ισότητας συγκροτήθηκαν από την Πολωνία και την Τουρκία από εκπίπτουσες δημοκρατικά χώρες, με ταυτόχρονη λυσσαλέα επίθεση στα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των γυναικών, των θηλυκοτήτων, των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Όχι ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν παρουσιάζει αρκετές συνάφειες με τις παραπάνω χώρες στα συγκεκριμένα ζητήματα. Αντίστοιχα, το πρώτο βήμα προς την πατριαρχική συντηρητική αναδίπλωση πραγματοποιήθηκε μέσω της κατάργησης της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ) και της μετονομασίας της σε Γενική Γραμματεία Δημογραφικής, Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων (ΓΓΔΟΠΙΦ). Οι πολιτικές ισότητας απαξιώθηκαν μέσω της υπαγωγής τους στη δημογραφία και την οικογένεια, ενώ οι πρώτες αξιοποιήθηκαν εργαλειακά για την εξυπηρέτηση των τελευταίων.
Αν πραγματικά η ΝΔ επιδίωκε την ισότητα των φύλων, θα προέβαινε στην ψήφιση του αντίστοιχου υπουργείου Ισότητας, ικανοποιώντας ένα διαρκές αίτημα των φεμινιστικών κινημάτων, των ΛΟΑΤΚΙ+, των γυναικείων οργανώσεων. Αν πραγματικά ήταν στις προθέσεις της κυβέρνησης η ισότητα των φύλων, θα κατανοούσε ότι δεν μπορεί να συνυπάρχουν στον ίδιο φορέα οι πολιτικές για την προστασία κι ενίσχυση της οικογένειας, που κανεν@ δεν τις αρνείται, με την ισότητα των φύλων. Οι οικογένειες, ως πυρηνικό στοιχείο των κοινωνιών, και δη οι ευάλωτες, χρήζουν στήριξης πολλαπλής ιδιαίτερα σήμερα, μέσω προνοιακών και κοινωνικών πολιτικών. Αντ΄ αυτού, οι τιμωρητικές λογικές αποκλεισμού από το ισχνό επίδομα των 2.000 ευρώ για το κάθε παιδί, αποκλείουν μια μερίδα ευάλωτων νοικοκυριών που πραγματικά το χρειάζονται. Η οικογενειακή πολιτική δεν ταυτίζεται κατά ανάγκη με την ισότητα, το αντίθετο μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις, όπως καταδεικνύεται ιστορικά από τον ρόλο της οικογένειας ως προς την έμφυλη καταπίεση και εκμετάλλευση των γυναικών και τη μονοσήμαντη έμφυλη διάσταση της αναπαραγωγής, της μητρότητας, πατρότητας και των άνισων καταμερισμών που παράγουν εντός και εκτός του ιδιωτικού. Η μόνη μητέρα, η προσφύγισσα, η λεσβία μητέρα, η ΑΜΕΑ μητέρα βρίσκεται σε υποδεή θέση έναντι της έγγαμης ετεροφυλόφιλης μητέρας στο εσωτερικό της μητρότητας. Ακόμη και στη μετατόπιση από τη μητρότητα και την πατρότητα στην γονεϊκότητα, το φύλο ως ταξινομία και οι έμφυλες ανισότητες είναι διαρκώς παρούσες, προκρίνοντας συγκεκριμένες μορφές ετεροκανονικής, και ει δυνατόν, πολύτεκνης γονεϊκότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπήρξε καμία αναφορά για τη μονογονεϊκότητα ή τις οικογένειες ΛΟΑΤΚΙ+ στις πρόσφατες δηλώσεις του Μητσοτάκη. Για τον ίδιο λόγο κώφευσε για την τροπολογία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για τον πολιτικό γάμο για όλα τα πρόσωπα και για τη νομική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία, στρεβλώνοντας τα επιχειρήματα των φεμινιστικών και γυναικείων οργανώσεων για την εισαγωγή του όρου στον Π.Κ.
Αν πραγματικά ενδιαφερόταν για την ισότητα των φύλων, δεν θα προχωρούσε στην ψήφιση της αναγκαστικής συνεπιμέλειας και των τραγικών καταστάσεων που εκτυλίσσονται στα ελληνικά δικαστήρια σε βάρος των μητέρων και των παιδιών, ούτε θα συνέδεε ευθέως την ψήφιση του νόμου για την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή (ΙΥΑ) με το δημογραφικό και τον ιατρικό τουρισμό, με έθνος και κεφάλαιο δηλαδή, παρέχοντας γη και ύδωρ στους ιδιώτες κλινικάρχες, απαξιώνοντας ταυτόχρονα κάθε ίχνος δημόσιας υγείας και δομών, με αποτέλεσμα η πρόσβαση σε μεθόδους ΙΥΑ να καθίσταται προνόμιο εύπορων ατόμων.
Αν επιθυμεί την ισότητα των φύλων, η κυβέρνηση Μητσοτάκη οφείλει να γνωρίζει πως αποτελεί αυτόνομο στόχο του ΟΗΕ, της ΕΕ και του Συμβουλίου της Ευρώπης από την δεκαετία ήδη του 1970, ως αναγνώριση των εγγενών ανισοτήτων και ιεραρχιών λόγω φύλου, δεν είναι υπεξούσια της οικογένειας και της δημογραφίας, ασκείται οριζόντια, επιδιώκοντας ουσιαστικές βελτιώσεις κι όχι οικονομίστικου και οικονομικού χαρακτήρα, με απώτερο στόχο την κοινωνική αναπαραγωγή από ελληνικές, ετεροκανονικές, άρτιες μήτρες υποκειμένων, που ασκούν τη μητρότητα για την ενίσχυση του έθνους και τον κίνδυνο αφελληνισμού. Η οικογένεια, ως σύστημα σχέσεων, αντιμετωπίζει ενιαία και ισότιμα τα μέλη του συστήματος, απαιτεί άλλου είδους πολιτικές, έναντι των πολιτικών ισότητας που αναγνωρίζει την αυτονομία και διακριτότητα των φύλων, διεκδικώντας ισότητα για όλ@, ίσες ευκαιρίες σε όλο το εύρος της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής, εξάλειψη της εκμετάλλευσης και βίας των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.
Η ισότιμη πχ αμοιβή και η συμφιλίωση επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής όταν συνδεθεί με την αύξηση της γεννητικότητας για λόγους αναπαραγωγής του κεφαλαίου και αφελληνισμού, παράγει βιοπολιτικές ελέγχου των γυναικείων σωμάτων και έρχεται σε αντίθεση με την επίτευξη της έμφυλης ισότητας. Οι πολιτικές συγχώνευσης εν προκειμένω στην πραγματικότητα αντιμάχονται τα δικαιώματα των γυναικών και όλων εκείνων που δεν πληρούν πατριαρχικές, εθνικιστικές προϋποθέσεις. Και στην πραγματικότητα τα εξουδετερώνουν.
Η πατριαρχική Δεξιά και Ακροδεξιά δεν μας πείθει για το αγαθό των προθέσεων της. Η εγκαθίδρυση ενός κράτους συντηρητικού, πατριαρχικού, αυταρχικού την τετραετία είναι η απόδειξη. Κοντολογίς, αν επιλέγει η ΝΔ να στηρίξει τις οικογένειες συμφωνούμε. Όλες τις εκδοχές της οικογένειας, παρέχοντας ουσιαστική στήριξη στις ευάλωτες οικογένειες, φθηνή στέγη, αξιοπρεπή εργασία, δημόσια παιδεία και υγεία. Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού, με άλλοθι τις πολιτικές ισότητας και δήθεν ενίσχυσης των δικαιωμάτων των γυναικών.