Ας είμαστε ξεκάθαροι από την αρχή. Το ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου δεν ήταν ατύχημα, ήταν έγκλημα. Άσχετα από τα πορίσματα που δεν έχουν έρθει ακόμη στην επιφάνεια, τα αποτελέσματα των ερευνών, τη δικαστική απόδοση ευθυνών. Το ελληνικό λιμενικό είναι υπεύθυνο για αυτό το έγκλημα. Άσχετα από τις λεπτομέρειες που δεν έχουν ακόμη ξεκαθαρίσει. Δεν είναι ένα περιστατικό που έρχεται ξαφνικά αλλά αποτέλεσμα μιας συνέχειας, μια συνειδητής πολιτικής και των εφαρμογών της. Είναι η κορύφωση μιας συγκεκριμένης και συστηματικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης με πρόθυμη αιχμή της την Ελλάδα.
Τα κροκοδείλια δάκρυα θεσμικών προσώπων εντός και εκτός των ελληνικών τειχών, το τριήμερο πένθος, η ξαφνική ευαισθησία της μιντιακής μηχανής δεν είναι απλώς μια εύκολη υποκρισία. Είναι προϋπόθεση του εγκλήματος. Ο δήθεν αξιακός ανθρωπιστικός φερετζές που θα επιτρέψει στην αξιακή αποκτήνωση να κάνει τη δουλειά της. Ακριβώς στο όνομά του. Όμοια με τους μαφιόζους που πηγαίνουν στις κηδείες των θυμάτων τους. Όχι για να μην τους υποπτευθούν, αλλά για να δηλώσουν την παρουσία τους και τη δυνατότητά τους να βρίσκονται εκεί. Για να επιβεβαιώσουν τη συνέχεια των επιλογών και της ισχύος τους.
Οι νεκροί της Μεσογείου είναι η αξιακή πραγματικότητα της χρεοκοπημένης Ευρώπης. Είναι η γυμνή έκφραση της εφαρμοσμένης θανατοπολιτικής της. Είναι η αυτόκλητη αυτή δικαιοδοσία των ισχυρών να ορίζουν την επιλογή του ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Είναι ο έλεγχος της θνητότητας στην επικράτεια της Ευρώπης. Και μαζί η μεταμόρφωση της ίδιας της ζωής σε επίδειξη εξουσίας.
Είναι η χρονική αντιμετάθεση των ρατσιστικών πογκρόμ της Ευρώπης. Το κυνήγι που συμβαίνει πριν δημιουργηθούν οι οικισμοί που το ρατσιστικό μίσος θα καταστρέψει. Το προληπτικό έγκλημα στο όνομα της αποτροπής του εγκλήματος. Στο όνομα μάλιστα μιας αξιακής υπεροχής που αποτρέπει τα ρατσιστικά εγκλήματα.
Το πιο εύκολο μπροστά σε μαζικά εγκλήματα, όπως αυτό στα ανοιχτά της Πύλου, είναι να τα βαφτίσεις τραγωδίες. Υπονοώντας έτσι το αόρατο χέρι της μοίρας ως βασικό υπαίτιο. Στη συνέχεια να ψάξεις να βρεις άλλους υπαίτιους που θα αθωώνουν τους πραγματικούς υπευθύνους: Γιατί όχι οι διακινητές; Γιατί όχι οι ίδιοι οι πρόσφυγες; Το έσχατο καταφύγιο ενός μαζικού εγκλήματος είναι η συλλογική ενοχή. Ένα συναισθηματικό και ανερμάτιστο «όλοι φταίμε» που επί της ουσίας σημαίνει πως κανείς δεν φταίει. Κάθε έγκλημα τέτοιας κλίμακας δεν μπορεί παρά να έρχεται μέσα από συγκεκριμένες πολιτικές που συγκεκριμένοι άνθρωποι σχεδίασαν και εφάρμοσαν. Και μαζί από ένα συγκεκριμένο πολιτικό αίτημα που οι άνθρωποι αυτοί καλούνται να ικανοποιήσουν.
Ας μην είμαστε αισιόδοξα υποκριτές. Ένα μεγάλο κομμάτι των ευρωπαϊκών κοινωνιών (και φυσικά και της Ελλάδας) θέλει αυτά τα ναυάγια. Ίσως όχι τον θάνατο των ανθρώπων καθ’ αυτό αλλά σίγουρα την απουσία τους. Αν η δολοφονία είναι το τίμημα για αυτή την απουσία, αυτό είναι ένα τίμημα που δέχονται να πληρώσουν. Αρκεί η πληρωμή του να εφαρμοστεί από μια σειρά από μεσάζοντες που θα απομακρύνουν τις ηθικές ευθύνες και τις ενοχές από τις πλάτες τους: το πολιτικό προσωπικό των χωρών τους, τα πρόθυμα κράτη όπως το ελληνικό, το λιμενικό και η Frontex.
Το έγκλημα στην Πύλο είναι το έγκλημα ενός χρεοκοπημένου κόσμου. Μιας γερασμένης υποκριτικής ηπείρου σε αξιακή αποσύνθεση. Μιας επικράτειας όπου κυριαρχεί και κυριαρχείται από την πιο γυμνή θανατοπολιτική.