Στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο, που τελειώνει σήμερα, ήρθε και έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία το απερίγραπτο έγκλημα με τους εκατοντάδες θαλασσοπνιγμένους μετανάστες. Κι ενώ θα έπρεπε η Αριστερά, ως συνείδηση της κοινωνίας, να σταθεί με τη δέουσα ωριμότητα μπροστά σ’ αυτό το τρομερό γεγονός, ξαναζήσαμε και πάλι τις γνωστές παγιωμένες παθογένειες. Χωριστές διαδηλώσεις, διαγκωνισμοί μεταναστευτικής αυθεντίας και τσαμπουκάδες με στόχο τον αποκλεισμό κάποιων ανεπιθύμητων στις συγκεντρώσεις. Κάτι τέτοιο συνέβη και στην υποτιθέμενη κινηματική συγκέντρωση της Καμάρας όπου επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς η εκδίωξη της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη της οποίας μάλιστα κρατούσαν πανό με σύνθημα κατά του φράχτη στον Έβρο. Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό καθαυτό το γεγονός. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που μπήκαν στη μέση και προσπάθησαν να αποσοβήσουν την σύρραξη και τους προπηλακισμούς. Ο μεγάλος όγκος των συγκεντρωμένων, ανάμεσά τους και συντεταγμένες παρατάξεις που θα μπορούσαν άμεσα να ηρεμήσουν τους θερμοκέφαλους, παρακολουθούσε αδιάφορα τους μπάτσους του κινήματος που προσπαθούσαν να επιβάλουν την εξουσία τους με προπηλακισμούς και face control στις διαδηλώσεις. Τελικά, φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και η λογικά ριζοσπαστικότερη νεολαία του, χρειάζεται νέα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων για να της επιτραπεί η παρουσία σε κοινές κινηματικές δράσεις. Κι όποιος μιλά ακόμη για συνεννόηση και ενότητα εντός της Αριστεράς βρίσκεται, δυστυχώς, βαθιά νυχτωμένος. Συνεπώς, δεν φταίει μόνο η παντοδυναμία του αντιπάλου για την μεγάλη ιδεολογική και στρατηγική ήττα που φαίνεται να έχει υποστεί η Αριστερά. Φταίει η αυτοκτονική αντιπαλότητα και η αδιανόητη εχθρότητα που καθορίζει τις σχέσεις των κομμάτων και των οργανώσεων της Αριστεράς. Αυτό το χιλιοπαιγμένο έργο το παρακολουθούσαμε συνεχώς προεκλογικά και έτσι οδηγηθήκαμε στο οριστικό ναυάγιο της απλής αναλογικής, έναν στρατηγικό στόχο της Αριστεράς τον οποίο η ίδια ενταφίασε τελεσίδικα. Μάλλον, «φταίει το ζαβό το ριζικό μας», όπως έλεγε ο Κώστας Βάρναλης!
Κι έρθουμε τώρα στις εκλογές της 25ης Ιούνη. Μετά την κατραπακιά της 21ης Μάη και την γενικευμένη παντοδυναμία της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς, με ισχυρές δόσεις ακροδεξιών αντιλήψεων, σε όλη την Ευρώπη, τα περιθώρια για την Αριστερά έχουν στενέψει. Συνεπώς, αυτό που μας έχει απομείνει είναι να σώσουμε ό,τι σώζεται σ’ αυτές τις εκλογές και μετά να προσπαθήσουμε να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος. Πιο συγκεκριμένα, δύο είναι τα διακυβεύματα για την Αριστερά:
• Το ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη πρέπει να μπει στη βουλή. Θάφτηκε ολοκληρωτικά στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο γιατί η είσοδός του στη βουλή θα αφαιρέσει έδρες από το μπόνους του πρώτου κόμματος. Πλήρωσε τα λάθη τακτικής, την υπερβολική σιγουριά και την άγνοια κινδύνου μπροστά στους κυνικούς αετονύχηδες της μιντιακής κυριαρχίας. Είναι μια ριζοσπαστική φωνή κι έχει ενδιαφέρουσες, αντισυστημικές και ρηξικέλευθες επεξεργασίες σε πολλά σημαντικά ζητήματα της εποχής, στα οποία άλλοι κάνουν την πάπια ή έχουν διολισθήσει σε συμβατικές απόψεις νομίζοντας ότι έτσι θα κερδίσουν τα μεγάλα ακροατήρια. Είναι ένα συμμαχικό σχήμα σε μια ανάδελφη Αριστερά που αξίζει να μακροημερεύσει και που έφερε ξανά στο προσκήνιο καλούς συντρόφους της ΛΑΕ οι οποίοι, όμως, καλό θα είναι να απεξαρτηθούν από το ΚΚΕ παρελθόν τους.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταλάβει όσο το δυνατό μεγαλύτερο ποσοστό και να διατηρήσει την σημαντική θέση του ισχυρότερου κόμματος της Αριστεράς στην Ευρώπη, σε ένα ζοφερό τοπίο όπου η Αριστερά κατακρημνίζεται πανευρωπαϊκά. Ένας ΣΥΡΙΖΑ σε χαμηλές πτήσεις, συρρικνωμένος κι απαξιωμένος, θα αποτελέσει καθοριστικό πλήγμα για την Αριστερά σε Ελλάδα και Ευρώπη και ίσως κινδυνέψει με διάλυση. Κάτι τέτοιο, σε όσους παρακολούθησαν την γέννηση της ιστορίας του ΣΥΡΙΖΑ, από την εποχή του Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς και την ενδιαφέρουσα περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών, θα αποτελέσει μια μεγάλη πολιτική και συναισθηματική ήττα. Παρά τις μεγάλες διαψεύσεις του καλοκαιριού του 2015, του τρίτου μνημονίου, της γιγάντωσης του αρχηγικού μοντέλου και της απαξίωσης των συλλογικών οργάνων, της ανιστόρητης προσαρμογής στην σοσιαλδημοκρατία και τον αδιέξοδο δρόμο της αναζήτησης του ανεκπλήρωτου έρωτα με την μεσαία τάξη.
ΥΓ. Οι μπάτσοι της Καμάρας, λόγω του ότι προέρχονταν κυρίως από αριστερές οργανώσεις, δεν ήταν τόσο αποτελεσματικοί, οπότε η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ τη γλύτωσε και συμμετείχε κανονικά στην πορεία. Στην επόμενη όμως συγκέντρωση για το έγκλημα στην Πύλο, στο άγαλμα του Βενιζέλου, ανέλαβαν δράση τα ΜΑΤ της Αναρχίας. Επιτέθηκαν με λυσσώδη χουλιγκάνικη βία, με κλωτσιές σε πεσμένους στο έδαφος κι αφού έσπασαν μερικά πλευρά, επετεύχθη το επιθυμητό αποτέλεσμα της εκδίωξης. Όσοι, στους χώρους της Αριστεράς και της Αναρχίας, δεν πάρουν καθαρή θέση απέναντι σ’ αυτά τα γεγονότα είναι απλά συνυπεύθυνοι. Μέχρι στιγμής, μόνο η οργάνωση «Αναμέτρηση» Θεσσαλονίκης έβγαλε ανακοίνωση γι’ αυτό το τεράστιο θέμα που μας ντροπιάζει, μας εκθέτει και μας γελοιοποιεί ως Αριστερά.