«Φόρα στην κατηφόρα» και ακροδεξιό παραλήρημα
Γεννημένος το 1985 μεγάλωσε, ζει και εργάζεται στον Ίασμο του νομού Ροδόπης. Εντάχθηκε στην Νεολαία Συνασπισμού το 2003 και διατέλεσε μέλος του Συλλόγου Φοιτητών. Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Οδοντιάτρων, ιδρυτικό μέλος του Μειονοτικού Πολιτιστικού Συλλόγου, μέλος Επιστημόνων Μειονότητας, μέλος της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, υπεύθυνος της Επ. Υγείας της Ν.Ε. Ροδόπης. Από το 2012 μέλος της Ν.Ε, στην οποία διατέλεσε επί σειρά ετών αναπληρωτής συντονιστής. Ήταν επιστημονικός συνεργάτης της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και υποψήφιος Βουλευτής το 2019.
Αυτά, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε στο λιτό βιογραφικό του. Όμως, είναι τόσο λίγα για να περιγράψουν τον σεμνό χαρακτήρα του και το ειλικρινές ενδιαφέρον του για τον άνθρωπο και την κοινωνία. Τη σταθερότητα των απόψεών του και τον μετριοπαθή τρόπο που τις εκφράζει. Και, κυρίως, το ενωτικό πνεύμα που τον διακατέχει και την επιμονή στην συνθετική συλλογική προσπάθεια. Αυτά είναι τα στοιχεία του Οζγκιούρ που εκτιμούν οι πολίτες της Ροδόπης. Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Αριστεροί και δεξιοί. Μόνο καλά λόγια έχουν να πουν όλοι όσοι μίλησαν γι αυτόν στην «Εποχή».
Δεν είναι τυχαίο που «σάρωσε» στις εκλογές με 12.200 σταυρούς, αφήνοντας δεύτερο τον πάλαι ποτέ «σοβαρό» δεξιό πολιτικό με τις κουτσουλιές του. Ο Φερχάτ Οζγκιούρ δεν έχει ανάγκη ούτε από προξενεία, ούτε από προξενητές. Αλλά το γεγονός αυτό προκάλεσε αυθόρμητα ανακλαστικά φθόνου και φόβου. Αρχικά σε «συντρόφους», κυρίως στο ζεύγος που θεωρεί την πολιτική επάγγελμα και για την «αποτυχία» του φταίνε οι άλλοι. Χτυπώντας τον Φερχάτ με τα μέσα του αντιπάλου εξέθεσαν τον εαυτό τους, διαγράφοντας την όποια πολιτική τους διαδρομή και ακυρώνοντας το προσωπικό πολιτικό τους μέλλον. Έδωσαν επίσης και το πρόσχημα στον αντίπαλο να «αξιοποιήσει» μικροπολιτικά το φθόνο τους. Έτσι είναι κ. Ελένη.
Προεκλογικά και σε ανύποπτο χρόνο, ο Μητσοτάκης επισκέφθηκε τη Ροδόπη. Τότε, διαπιστώνοντας το «ρεύμα» Φερχάτ, όπως του μετέφεραν τοπικά στελέχη της Δεξιάς, αναρωτήθηκε: «Ποιος είναι αυτός ο νεαρός του Τσίπρα;». Δεν άργησε να το μάθει. Δεν είναι ότι η ανορθογραφία του εκλογικού χάρτη, η «κουτσουλιά», δεν του άρεσε. Είναι η αίσθηση ότι ανακόπτεται η επέλασή του προς την παντοδυναμία, όταν στον προεκλογικό διάλογο άρχισε να αναδεικνύεται η αναξιοπιστία του στα κοινωνικά και τα οικονομικά θέματα. Υπήρχε κίνδυνος για ανατροπή της ατζέντας του Γκρήνμπεργκ.
Δεν χρειάστηκε πολύ να σχεδιάσει υποχθόνια τον αντιπερισπασμό του και να πάρει να την απόφαση. Ένα ραβασάκι με κούριερ –μετεκλογικά– της διαβόητης ΕΥΠ στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χωρίς κανένα απολύτως επιβαρυντικό στοιχείο για τον Φερχάτ. Μια «καταγγελία» κατά του τουρκικού προξενείου και μια επίσκεψη της αδελφής του στην Κομοτηνή, για να εκβιάσει και να απειλήσει τους μουσουλμάνους ψηφοφόρους.
Αλλαγή ατζέντας, εκλογική περιχαράκωση της μειονότητας, μήνυμα φόβου σε όλους τους ψηφοφόρους ανά την Ελλάδα, θωπεία του ακροδεξιού ακροατηρίου και των επαγγελματιών εθνικιστών κονδυλοφόρων, τόνωση του δήθεν εθνικού προφίλ του «ηγέτη», εξουδετέρωση του βασικού πολιτικού αντιπάλου, του ΣΥΡΙΖΑ, ως «εθνική εξαίρεση», ήταν οι στόχοι–παγίδα του Μητσοτάκη. Από κοντά βεβαίως και η οπορτουνιστική ηγεσία της Χαριλάου Τρικούπη.
Όλα αυτά, μέχρι που ο Αλέξης Τσίπρας στη διακαναλική της περασμένης Κυριακής, αποκάλυψε τον δράκο του παραμυθιού. Ήταν ο ίδιος ο Μητσοτάκης, που «αγνόησε» ότι στο ραβασάκι που έστειλε στον Τσίπρα περιλαμβανόταν και ο δικός του μουσουλμάνος υποψήφιος, ο οποίος έκανε ό,τι κάνουν σχεδόν όλοι στη Θράκη. Έξω ο Μουσταφά Κατραντζή χωρίς «δήλωση μετανοίας» για δηλώσεις του περί Τούρκων της Δυτικής Θράκης, την οποία για «λόγους συνέπειας» εξακολουθεί να ζητά από τους υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι όμως έχουν ορκιστεί πίστη στο σύνταγμα και την πατρίδα. Ο επίδοξος «ηγεμόνας» έχοντας αφρόνως καταστήσει την Τουρκία παράγοντα της πολιτικής ζωής της χώρας, έβαλε την ουρά στα σκέλια, αλλά συγγνώμη δεν ζήτησε. Η ανόητη και εθνικά επιζήμια συζήτηση –και κατά Ευάγγελο Βενιζέλο– πήγε να καταλαγιάσει.
Ο Αλέξης Τσίπρας έριξε στο καναβάτσο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε ξανά σε εθνικά υπεύθυνη και γνήσια πατριωτική δύναμη. Μη αντέχοντας το «ξεβράκωμα» –κυρίως στο ζήτημα αυτό, η ΝΔ της γνωστής «οικογενείας» αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά αδίστακτη και θρασεία. Ακόμα και την τελευταία στιγμή της προεκλογικής περιόδου, την Παρασκευή, ο Μητσοτάκης –σε ακροδεξιό παραλήρημα– έπαιξε τα ρέστα του, δηλώνοντας στον SKAI πως «εάν εκλεγούν στη Ροδόπη οι υποψήφιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, θα σηκώσουν μπαϊράκι και θα δηλώσουν στη Βουλή ότι εκπροσωπούν την τουρκική μειονότητα». Μήπως κάτι πάει στραβά στην ακροδεξιά πολυκατοικία του; Κινδυνεύει η παντοδυναμία; Όπως κα να ‘χει, η πολιτική ανωμαλία και η εκτός ορίων και κάθε ηθικού πλαισίου, είναι τελικά στο DNA τους, όπως φάνηκε τόσο από την εγκληματική καμπάνια της ΝΔ, όσο και από την αισχρή στοχοποίηση του Νίκου Φίλη, ο οποίος προσεκτικά και υπεύθυνα είπε –πρώτος– τα πράγματα με το όνομά τους.
Μετά από αυτά όμως, αναρωτιέται κανείς πώς θα μπορούσε να διαχειριστεί ο Μητσοτάκης τα λεπτά ελληνοτουρκικά θέματα και την εξωτερική πολιτική της χώρας, όταν στην πρωθυπουργική θητεία του είχε αποκλειστικά προσωπική ατζέντα; Όταν αντί για ουσιαστικό προεκλογικό διάλογο για τα θέματα αυτά επέλεξε τη χυδαία εργαλειοποίηση της μειονότητας στη Θράκη; Θα τα διαχειριστεί με τον Γεραπετρίτη του Όρουτς Ρέις και των 6 μιλίων; Τι έχει συμφωνήσει κάτω από το τραπέζι με τον Ερντογάν και τον διεθνή παράγοντα; Θα τα μάθουμε πάλι από την Άγκυρα, το Βερολίνο και την Ουάσινγκτον; Εάν όλα αυτά συνιστούν μητσοτακισμό και όχι εθνική πολιτική, τότε οι πολίτες, με την ιδιότητα του ψηφοφόρου, οφείλουν σήμερα και αύριο να σκεφτούν και να πράξουν ανάλογα. Μεθαύριο, θα είναι ίσως αργά.
Και μία τελευταία σημείωση. Τα επικίνδυνα ακροδεξιά σχέδια για μετατροπή της μουσουλμανικής μειονότητας και σε εκλογική μειονότητα, βρίσκουν την καθολική αντίσταση όλων των πολιτών της περιοχής. Οι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι είναι έλληνες και ευρωπαίοι πολίτες. Συνεργάζονται αρμονικά σε όλους τους τομείς και μαζί θα ορίσουν το κοινό τους μέλλον. Απαιτούν σεβασμό και σοβαρή πολιτική οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.