Πάντα η νίκη, αν ενωθείτε
πάντα εσάς θ' ακολουθεί
Σολωμός
Ναι, υπάρχουν διαφορές στα κόμματα. Κάποιες πάρα πολύ σημαντικές, που καθορίζουν το πολιτικό τους στίγμα. Ειδικά στον αριστερό χώρο, οι πολιτικές διαφορές και οι σχηματισμοί είναι πάρα πολλοί. Κάποιοι προτάσσουν την κομμουνιστική τους ιδιότητα, άλλοι την πρωταγωνιστική αριστερή, τρίτοι την ορθότερη αριστερή κι άλλοι την ριζοσπαστικότερη. Αυτά τα στοιχεία δεχόμαστε ότι υπάρχουν στην πολιτική ανάλυση και θεωρία των κομματικών σχηματισμών. Αλλά είναι τόσο σημαντικοί, ώστε να αποτελέσουν λόγο και αιτία έντονης αντιπαλότητας, ίσως και με στοιχεία εχθρότητας; Για αυτές τις διαμάχες –ειδικά για όσες δεν έχουν πολιτικά χαρακτηριστικά– κάποιοι απορούμε με τη σφοδρότητά τους. Αναζητούμε τη λογική.
Πολιτικοί διαγκωνισμοί υπήρχαν πάντοτε. Αλλά τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει ξεφύγει – κατά το κοινώς λεγόμενο. Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία δεκαετία άλλαξε τα δεδομένα. Υπήρξε και η αντίστοιχη, ανάλογη του 1958, όταν η ΕΔΑ με 24,42% έγινε αξιωματική αντιπολίτευση. Τότε στη Λέσβο ήρθε πρώτο κόμμα με 42,15% εκλέγοντας 3 βουλευτές από τους 7 του νομού. Το 1961, η ΕΔΑ συνεργάστηκε με το Αγροτικό κόμμα. Ως ΕΔΑ συνέχισε στις εκλογές του 1963 και του 1964. Μαζί της συνεργάστηκαν και άτομα προοδευτικά, δημοκρατικά. Αυτό ήταν το θετικό της περιόδου αυτής, η συνεργασία όμορων πολιτικών χώρων και ένταξη στην προσπάθεια προοδευτικών ανθρώπων, μη κομμουνιστών, μη αριστερών, αλλά δημοκρατών.
Αυτή η πολιτική και προσπάθεια συνεχίστηκε και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Γράφει στα απομνημονεύματά του ο Απόστολος Αποστόλου, δήμαρχος Μυτιλήνης για πολλές τετραετίες: «Πήραμε κοντά μας πολλά νέα παιδιά, αδιάφθορα, εμποτισμένα μ’ έναν αγνό ενθουσιασμό να προσφέρουν, να υπηρετήσουν τον τόπο τους». Όπως λέει ότι πήρε μαζί του κι άλλους νέους «που δεν προέρχονται από την αριστερά, αλλά τους εκτιμούσε πάρα πολύ ο κόσμος της Μυτιλήνης για την εντιμότητα και τις ικανότητές τους».
Αυτά τα δυο είναι το ζητούμενο, το ποθούμενο. Συνεργασία και Δημοκρατία. Το παρατηρούμε και το διαπιστώνουμε να συμβαίνει σε διάφορα μέρη του πλανήτη, π.χ. στη Λατινική Αμερική, στην Ιβηρική χερσόνησο. Κόμματα, πολιτικοί σχηματισμοί, κοινωνικές ομάδες καταβάλουν, –ιδιαίτερη και μεγάλη προσπάθεια– να βρεθούν στο ίδιο τραπέζι του διαλόγου και της κοινής πορείας. Παραμερίζουν κάποιες διαφωνίες, ίσως και στοιχεία του πολιτικού τους χώρου. Βρίσκουν κοινά, κρατώντας τις ιδιαίτερες θέσεις τους. Γνωρίζουν ότι σήμερα η δημοκρατία βάλλεται, επιχειρείται να παραμεριστεί. Γίνονται πρωτόγνωρα πράγματα στην πολιτική και για κάποιους απλώς ξημερώνει άλλη μέρα. Είμαστε το 99% κραυγάζουν οι πολίτες στα διάφορα μέρη του πλανήτη. Αυτό το γνωρίζουν και οι δυο πλευρές, αλλά μόνο η άλλη, αυτή του 1% το ''εκμεταλλεύεται'' πολιτικά. Τραγικά οξύμωρο. Γιατί στη χώρα μας κάποια κόμματα προσπαθούν για 1% αύξηση του εκλογικού ποσοστού τους, έχουν αριθμητικούς στόχους. Λες και με 2 – 3 βουλευτές παραπάνω κάτι θα γίνει. Όση επιχειρηματολογία κι αν υπάρχει για αυτό χρειάζεται πολιτικός ποιοτικός στόχος.
Απ' το 2015 μέχρι σήμερα συνέβησαν πάρα πολλά στην πολιτική ζωή της χώρας μας. Τα περισσότερα δεν έχουν αφομοιωθεί, δεν έχουν αναλυθεί. Ας το κάνουμε κάποια στιγμή, σήμερα. Το πετροβόλημα είναι για τις παιδικές ηλικίες –κι εκεί με τραύματα. Το πολιτικό πετροβόλημα είναι αυτοχειριασμός.