Θα ξεκινήσω με μια παραδοχή ειλικρινή: ούτε περίμενα την παραίτηση Τσίπρα όπως ξαφνικά έγινε την Πέμπτη, ούτε και την ήθελα και τώρα που σας γράφω, γράφω πρώτον επειδή η αρχισυντάκτρια με πιέζει με τον χρόνο και δεύτερον, για να σκεφτώ.
Σε αυτό το κόμμα οργανώθηκα το 2006, το λέω για να ζητήσω με ταπεινότητα την κατανόηση των μεγαλύτερων, που έχουν προλάβει προέδρους και προέδρους. Από την άλλη, οργανώθηκα το 2006! Πριν γίνουμε αντιπολίτευση, κυβέρνηση, πριν όλον αυτόν τον πόλεμο ή τις υποσχέσεις εξουσίας.
Θυμάμαι πώς ήταν, πώς εξελίχθηκε και ξέρω, ή ελπίζω πως έχω δίκιο για το πού μπορεί να φτάσει αυτό το κόμμα.
Δεν θα κερδίζαμε
Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτήν την στιγμή είναι ηττημένος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι ο Αλέξης Τσίπρας. Μαζί είμαστε σε αυτό το κόμμα, έχουμε ανεξαιρέτως ευθύνες. Όχι εξίσου, αλλά ανεξαιρέτως. Αλλά γιατί ηττήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί πράγματι το πρόγραμμά του είχε μπερδευτεί, η ταυτότητά του είχε γίνει βορά προς δίκαιη ή και απολύτως άδικη κριτική, όμως αν όλα αυτά δεν είχαν συμβεί, αν ήταν ένα κρυστάλλινο, δυναμικότερο κόμμα, θα κέρδιζε τις εκλογές;
Όχι, λέω εγώ. Και γιατί όχι; Γιατί ο ορμπανισμός δεν υπήρχε περίπτωση να μην επικρατήσει. Είμαστε σε μία εντελώς νέα πολιτική κανονικότητα, γεμάτη μεταφασιστικά καθεστώτα. Από το “δόγμα του σοκ” στην Λεπέν, από την Λεπέν στον Τραμπ και πίσω ξανά στην Ευρώπη κυριαρχεί ο ακραίος, ακροδεξιός νεοφιλελευθερισμός και μια βουβή κοινωνία, τόσο μουδιασμένη, τρομαγμένη, φοβισμένη και γεμάτη μίσος μαζί…
Οπότε δεν θα κερδίζαμε. Θα ήμασταν πιο ισχυροί, αλλά δεν θα κερδίζαμε. Βέβαια, μπορεί και να μην είναι έτσι τα πράγματα, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Δηλαδή, θα το μάθουμε, αν καταφέρουμε να είμαστε εδώ όταν θα το κρίνει η ιστορία.
Η δική μας δουλειά
Ας δούμε, όμως, τα τωρινά μας δεδομένα. Δεν είναι καλά, ωστόσο, παρά την επιμονή της προαναφερθείσας αρχισυντάκτριας που συνήθως γκρινιάζει ότι της μαυρίζω την ψυχή, εγώ είμαι αισιόδοξη. Όχι επειδή τα πράγματα είναι καλά, αλλά επειδή βλέπω πόσο πολύ πανηγυρίζουν με αθλιότητες τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πρώτος όλων, όσο έπειτα κάποιοι της αριστεράς, που θεωρούν ότι για όλες τις ήττες που είχαμε κοινωνικά, ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα, ο ίδιος ο Τσίπρας. Ας πούμε ότι η μικροπολιτική και το πελατειακό του πράγματος δείχνει κάτι.
Όχι, όχι, ούτε πανικό δείχνει, ούτε ευχάριστες προβλέψεις μας αφήνει να κάνουμε. Αλλά ξεκαθαρίζει, κάπως, το τοπίο. Ότι κοιτάξαμε πολύ τη δουλειά ανθρώπων που θα θέλαμε για συμμάχους, ενώ καθόλου μα καθόλου δεν είδαμε ποια είναι η δική μας η δουλειά.
Η ριζοσπαστική Αριστερά. Οι μάχες. Η Δημοκρατία. «Είμαστε κάθε λέξη αυτού του Συντάγματος». Έχουμε να εξοντώσουμε το θηρίο του φασισμού, του ορμπανισμού, να βοηθηθούμε ως κοινωνία. Έχουμε να δώσουμε την ψυχή μας τώρα -ξανά, βεβαίως και ξανά. Και για πάντα, αυτό είναι η Αριστερά. Δεν τελειώσαμε την Πέμπτη (που, στην πραγματικότητα είναι για εμένα αυτή εδώ η στιγμή που σας γράφω) κι ούτε θα τελειώσουμε άμεσα.
Δια πυρός
Πώς θα πάει η διαδοχή, αυτό δεν το γνωρίζω. Είμαι σίγουρη, βέβαια, πως σε περιόδους κρίσης από το καράβι φεύγουν οι λιγότερο έτοιμοι να πολεμήσουν, οι άνθρωποι που ήρθαν για άλλους λόγους ή θα φύγουν, τέλος πάντων, για τους δικούς τους. Θεμιτό είναι. Άλλο που δεν είναι και σεβαστό a priori. Θεμιτό, πάντως, είναι.
Τουλάχιστον, από την φωτιά μπορείς να καείς, μπορείς και να φτιάξεις δαχτυλίδια. Όχι, όχι, δαχτυλίδια, παραπέμπουν σε διαδοχές αυτοκρατορικές. Μέσα από την φωτιά, μπορεί να δημιουργήσεις, όμως.
Ιδανικά, αν ο Αλέξης Τσίπρας παραμείνει ενεργός σε ένα κόμμα που του χρωστάει πολλά. Κι αυτό διαβάζεται με δύο τρόπους. Ισχύουν εξίσου.