Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν συντριπτική. Δεν ήλθε μόνο στις εκλογές του Μαΐου, συνεχίστηκε στις εκλογές του Ιουνίου του 2023, αλλά ξεκίνησε ήδη από το 2019. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να ασκήσει προγραμματική αντιπολίτευση την προηγούμενη τετραετία και εγκλωβίστηκε σε ένα καταγγελτικό λόγο. Ταυτόχρονα, δεν κατάφερε να συγκροτήσει ή να ανασυγκροτήσει οργανώσεις, να έχει παρουσία παντού.
Όπως το έθεσε ο Γ. Μοσχονάς στο Kontra –εν θερμώ και πριν τις εσωκομματικές εξελίξεις– «πλέον η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει δυναμική διακυβέρνησης. Έχει απωλέσει την κυβερνητική της κλίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε, με το χαμηλό ποσοστό του, τη δυνατότητα να είναι κόμμα εξουσίας. Αυτό είναι ένα μείζον γεγονός. Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε δικομματισμό. Έχουμε μια κατάσταση κυριαρχίας ενός κόμματος, της ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την κυβερνητική του ικανότητα, χωρίς να το καταλάβει ο ίδιος, χωρίς να το καταλάβουμε εμείς οι δημοσιολογούντες, χωρίς να το καταλάβει το εκλογικό σώμα. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, οι αντίπαλοι ηγέτες δεν ήξεραν τι γίνεται, γιατί το θερμόμετρο είχε σπάσει. Οι δημοσκοπήσεις έχασαν τον εκλογικό σεισμό. Δεν λειτούργησε ο οδοδείκτης».
Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν μια αναπόφευκτη κίνηση, καθώς η ανάληψη ευθυνών θα πρέπει να διαχέεται μεν στο κόμμα, αλλά να ξεκινά από την ηγεσία. Είναι, όμως, και μια κίνηση δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί να φέρει την απαραίτητη ανανέωση και επομένως μια νέα ώθηση στον ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον δεν σταθεί στην εκλογή νέας ηγεσίας αλλά συζητήσει, οργανωθεί και δράσει. Μπορεί όμως και να τον συρρικνώσει περαιτέρω, να εγκλωβιστεί στην εσωστρέφεια και στην αναζήτηση νέας κεφαλής, ξεχνώντας τον κορμό του κόμματος. Είναι απαραίτητο ο ΣΥΡΙΖΑ να πιάσει ξανά το νήμα της πορείας του και της ιστορίας του, να βρεθεί ξανά στο δρόμο του. Επιβάλλεται να κάνει απολογισμό και να ξαναδεί την πολιτική του. Επιβάλλεται να λειτουργήσει συλλογικά. Επιβάλλεται να βρεθεί στο σήμερα, να είναι το πρώτο κόμμα που θα αναλύσει, θα έχει θέση και θα αναλάβει δράση για όσα συμβαίνουν τον 21ο αιώνα, για την κλιματική κρίση, για τη στεγαστική κρίση, για το δημογραφικό μακριά από την αναχρονιστική ιδέα της πυρηνικής οικογένειας, για τις νέες τεχνολογίες, για τις νέες δουλειές και τις νέες επιστήμες, για τη μετανάστευση και το προσφυγικό ως μέρος της λύσης, για την ισότητα χωρίς διάκριση φύλου, για την καταπολέμηση των κοινωνικών ανισοτήτων. Ο Αλ. Τσίπρας ήταν αυτός που ενέπνευσε –όχι μόνος του, αλλά ακολουθώντας το πολιτικό του χάρισμα– χιλιάδες κόσμου, που έδωσε, κάποτε, ελπίδα στην Αριστερά. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. «Ή θα ανέβει ή θα βουλιάξει και κάποιο άλλο κόμμα θα πάρει τη θέση του», όπως είπε και ο Γ. Μοσχονάς. «Χρειάζεται ένα σοκ ηγεσίας», είχε καταλήξει. Το σοκ αυτό διαπέρασε την ηγεσία και σίγουρα θα ταράξει συθέμελα τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ζητούμενο είναι να σταθεί στα πόδια του και να το ξεπεράσει. Μετά τον Αλ. Τσίπρα τι; Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα ζωντανός, αρκεί να παράξει νέες ιδέες, να στηρίξει νέους ανθρώπους (όχι απαραίτητα και μόνο ηλικιακά), να βρει νέα πατήματα και ένα λόγο ύπαρξης. Αυτόν τον άλλο κόσμο που είναι πάντα εφικτός, ακόμα και όταν μοιάζει ανέφικτος.