«Μικρό λουλούδι»
Ο Χοσέ και η Λουσί, με την 7 μηνών κόρη τους, μετακομίζουν σε μια επαρχιακή πόλη για επαγγελματικούς λόγους. Όταν όμως ο Χοσέ απολύεται ξαφνικά, η Λουσί, που μέχρι εκείνη τη στιγμή φρόντιζε το σπίτι και το παιδί, παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και οι ρόλοι αντιστρέφονται. Δημιουργείται νέα κατάσταση, εκείνος μένει στο σπίτι με το παιδί κι εκείνη λείπει στη δουλειά πολλές ώρες. Μια μέρα ο Χοσέ ζητά από τον γείτονά του Ζαν Κλοντ ένα φτυάρι και τελικά για μια ασήμαντη αφορμή τον σκοτώνει. Όμως την επόμενη μέρα τον βλέπει μπροστά του ολοζώντανο να τον προσκαλεί στο σπίτι για ένα ποτήρι κρασί! Στο μεταξύ η πιεσμένη Λουσί ζητά τη βοήθεια ενός ψυχιάτρου, ενώ ο Χοσέ επισκέπτεται κάθε Πέμπτη τον Ζαν Κλοντ και κάθε φορά τον σκοτώνει. Τι στ’ αλήθεια συμβαίνει;
Ο αργεντίνος Σαντιάγο Μίτρε με το «Μικρό λουλούδι ή 15 τρόποι για να σκοτώσεις το γείτονά σου» (Petit fleur) φτιάχνει μια έξυπνη μαύρη κωμωδία, μια ευχάριστη παραβολή για τις σχέσεις και που μπορεί να οδηγήσει η απορρύθμισή τους. Μια προσέγγιση της καθημερινότητας των ζευγαριών και της ρουτίνας που δημιουργείται η οποία δίνει την αίσθηση της ασφάλειας. Τελικά η ρουτίνα είναι ο ύπουλος εχθρός του γάμου ή μήπως όχι;
Ο όμορφος επισκέπτης
Ένας όμορφος νεαρός επισκέπτης έρχεται για να μείνει μερικές μέρες στο σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Δεν μαθαίνουμε ποτέ ποιος είναι κι αν έχει κάποια συγγενική ή άλλη σχέση με τα μέλη της οικογένειας. Εκείνο όμως που βλέπουμε είναι πως η παρουσία του λειτουργεί σχεδόν υπνωτιστικά και όλοι γοητεύονται από την παρουσία του. Και όταν έρθει η ώρα να φύγει, όλα τα μέλη της οικογένειας και η υπηρέτρια θα αποδιοργανωθούν, ενώ οι μεταξύ τους σχέσεις θα καταρρεύσουν. Η τελευταία επιστρέφει στο χωριό της και γίνεται αγία, η κόρη πέφτει σε κατατονική κατάσταση και μεταφέρεται σε ίδρυμα, ο γιος θεωρεί τις μουντζούρες που φτιάχνει ως υψηλή ζωγραφική, η σύζυγος φεύγει κι αρχίζει να «ψαρεύει» νεαρούς άνδρες, ο σύζυγος περιφέρεται γυμνός στο σταθμό ενώ χαρίζει το εργοστάσιό του στους εργάτες.
Το 1968, ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι με το «Θεώρημα» (Teorema) κάνει μια ταινία χαρακτηριστική της βαθιάς του αναλυτικής σκέψης. Ο κορυφαίος ιταλός διανοητής του σινεμά αναλύει τις κοινωνικές δομές και τις ανθρώπινες σχέσεις, τις σχέσεις εξουσίας και εξάρτησης, τη θρησκοληψία και την ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει σε κάτι. Έχει γραφτεί πως ο νεαρός που εμφανίζεται μπορεί να είναι ο Θεός. Δεν ξέρω, σίγουρα όμως είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει τις ανθρώπινες ανάγκες και επιθυμίες και που αναδεικνύει τις κοινωνικές αντιθέσεις και αντιφάσεις.
Μια γυναίκα μόνη
Η Ζαν Ντιλμάν είναι μια γυναίκα που ο άντρας της έχει πεθάνει και μεγαλώνει μόνη τον έφηβο γιο της. Την βλέπουμε να κάνει μπάνιο, να πλένει τα πιάτα, να ζυμώνει κιμά, να ετοιμάζει σνίτσελ, να φτιάχνει καφέ και να κάνει όσα κάνει μια νοικοκυρά. Επίσης την βλέπουμε να δέχεται άνδρες στο σπίτι για να συμπληρώσει το πενιχρό εισόδημά της. Φαίνεται πως δεν συμβαίνει τίποτε το συνταρακτικό στη ζωή της, όλα γίνονται αυτοματοποιημένα, αποστασιοποιημένα, ψυχρά.
Η ταινία «Ζαν Ντιλμάν» (Jean Dielman) που γύρισε η Σαντάλ Ακερμάν το 1975, αφηγείται τρεις μέρες από τη ζωή μιας γυναίκας. Η ηρωίδα της είναι όμορφη, αν και έχει μια ψυχρή ομορφιά, κάνει τις δουλειές του σπιτιού με τάξη και μεθοδικότητα, είναι ήρεμη κι απόμακρη. Η πορνεία είναι γι’ αυτήν μια απλή οικονομική συναλλαγή που δεν της προσφέρει καμία ηδονή. Όταν όμως κάτι αλλάζει σε αυτήν την ισορροπία ολόκληρο το οικοδόμημα καταρρέει.
Η βελγίδα Σαντάλ Ακερμάν θεωρείται ως εκπρόσωπος του πειραματικού φεμινιστικού κινηματογράφου αν και η ίδια δεν αποδέχεται τον όρο «φεμινιστικό». «Δεν κάνω γυναικείες ταινίες. Κάνω ταινίες της Σαντάλ Ακερμάν», έλεγε. Η «Ζαν Ντιλμάν» θεωρείται η κορυφαία ταινία της και μια από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας.
Αναζητείστε το δολοφόνο!
Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Ροκ Χάντσον, Τόνι Κέρτις, Κιμ Νόβακ, Τζεραλντίν Τσάπλιν, Έντουαρντ Φοξ και Άντζελα Λάνσμπερι (στο ρόλο της Μις Μαρπλ) αποτελούν το εντυπωσιακό καστ της ταινίας «Στο καθρέφτη είδα τον δολοφόνο» (The mirror crack’d) που σκηνοθέτησε το 1980 ο Γκάι Χάμιλτον και είναι βασισμένη στο βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι.
Ο σκηνοθέτης Ρεντ Τζέισον γυρίζει μια ταινία με πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του Μαρίνα. Στο καστ συμμετέχει και η Λόλα Μπρούστερ, αντίζηλος της Μαρίνας και ερωμένη του παραγωγού Μάρτι Ν. Φέι. Κατά τη διάρκεια μια δεξίωσης μια γυναίκα δηλητηριάζεται και σύμφωνα με την αστυνομία πραγματικός στόχος του δολοφόνου ήταν η Μαρίνα. Ο επιθεωρητής Ντέρμοτ Κράντοκ, ανιψιός της Μις Μαρπλ, αναλαμβάνει να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Φυσικά η θεία του δεν μπορεί να μην εμπλακεί στην υπόθεση!
Το γνωστό μοτίβο, οι ίντριγκες, οι αντιζηλίες, οι ανατροπές, σε μια ταινία που βαδίζει επιτυχώς στα χνάρια των ταινιών που βασίζονται σε βιβλία της μεγάλης αγγλίδας μυθιστοριογράφου. Καλή ταινία, με μπόλικο σασπένς, καλές ερμηνείες και με εκείνο το διακριτικό, βρετανικό, φλεγματικό χιούμορ που, προσωπικά, αγαπώ πολύ.
.jpg)
«Τοπίο στην ομίχλη»
Αναζητώντας τον πατέρα
Η Βούλα κι ο Αλέξανδρος φεύγουν από το σπίτι για να πάνε στη Γερμανία, σε αναζήτηση του μετανάστη πατέρα τους. Με διάφορα μεταφορικά μέσα διασχίζουν την Ελλάδα προσπαθώντας να φτάσουν στα σύνορα. Στον δρόμο συναντούν τον νεαρό Ορέστη, που θα τους βοηθήσει. Όμως στην πορεία αυτή, πορεία ενηλικίωσης και γνώσης, τα δυο παιδιά θα έρθουν αντιμέτωπα με έναν κόσμο που δεν γνωρίζουν.
Το 1988, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος με το «Τοπίο στην ομίχλη» κλείνει την Τριλογία της Σιωπής (προηγήθηκαν το «Ταξίδι στα Κύθηρα» και «Ο μελισσοκόμος») και μιλά για το άπιαστο κυνήγι της ουτοπίας. Η ταινία είναι ένα ρόουντ μούβι μέσα σε μια Ελλάδα που αλλάζει, που προσπαθεί να βρει τη θέση της μέσα σε έναν κόσμο κοσμοϊστορικών αλλαγών. Βρισκόμαστε μόλις ένα χρόνο πριν από την πτώση του τείχους και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των άλλων χωρών του «σοσιαλιστικού» μπλοκ, και η ουτοπία μοιάζει να απομακρύνεται. Στην ταινία βλέπουμε το μπουλούκι από τον «Θίασο» -ο Ορέστης είναι ο μικρός Ορέστης που μεγάλωσε- να περιφέρεται και να μην μπορεί να βρει χώρο για να ανεβάσει παράσταση. Όλα έχουν αλλάξει και οι θεατρίνοι του μπουλουκιού δεν έχουν θέση στον νέο κόσμο.
Τα δυο παιδιά ακολουθούν τον δρόμο της Ιστορίας, κυνηγούν το όνειρο αλλά αυτό που βρίσκουν είναι κλειστές πόρτες, συρματοπλέγματα και σύνορα. Και όταν φτάνουν στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, αντικρύζουν το τεράστιο χέρι που ανελκύεται από τη θάλασσα. Είναι το χέρι (από το άγαλμα του Λένιν, άραγε;) που δείχνει την πορεία προς την ουτοπία. Αλλά ο δείκτης είναι κομμένος και ο δρόμος αβέβαιος. Ποιος δρόμος; Που οδηγεί αυτός ο δρόμος;
Η ταινία κέρδισε το Αργυρό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ της Βενετίας.