Ένας ιστορικός κύκλος κλείνει για την αριστερά με την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένας κύκλος εντυπωσιακός, (ακόμη) αναπάντεχος και πολύτιμος για την εξαγωγή συμπερασμάτων, ένας κύκλος για τον οποίο γράφονται και θα γραφτούν πολλά. Η αξιολόγηση, η μελέτη και ο αναστοχασμός της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου είναι επιτακτικός. Αυτό όμως που είναι ακόμα πιο επιτακτικό είναι η εξέταση του κύκλου που ανοίγεται για την αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ τη δεδομένη στιγμή έχει δύο επιλογές: Είτε να βυθιστεί στην εσωστρέφεια, στις ατέρμονες εσωτερικές διαδικασίες, στον κύκλο των διαφωνιών και των διασπάσεων, στη δειλή διερεύνηση εναλλακτικών, είτε να κινηθεί γρήγορα προς τα μπρος διεκδικώντας τη δυναμική που μπορεί να γεννήσει μια αλλαγή ηγεσίας. Βύθισμα ή ανάδυση. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Αν μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε κάτι (ανάμεσα σε πολλά) τη δεδομένη στιγμή είναι το γεγονός πως ο ιστορικός κύκλος που έκλεισε απέδειξε (τόσο στην περίπτωση της Ελλάδας όσο και της Ευρώπης) πως η δυνατότητα της αριστεράς να κυβερνήσει είναι μια εφικτή πρόταση. Η επιβεβαίωση αυτή είναι πια κομμάτι της ταυτότητας της αριστεράς. Το ζήτημα είναι αν μια αριστερή πρόταση μπορεί να γίνει ηγεμονική και εκλογικά κυρίαρχη εκτός του πλαισίου αυτού που όρισαν τα δεδομένα της κρίσης. Με την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα ο κύκλος της κρίσης κλείνει. Όχι γιατί τα αιτήματα και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας όπως αναδείχθηκαν την περίοδο εκείνη λύθηκαν ή σταμάτησαν να υπάρχουν, αλλά γιατί έχουμε περάσει σε μια αλλαγή πολιτικού παραδείγματος που ορίζει διαφορετικές στρατηγικές, ρητορικές και τακτικές ακόμα και για τη λύση των ίδιων προβλημάτων. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: Υπάρχει χώρος για ένα νέο αφήγημα της αριστεράς; Ένα αφήγημα το οποίο θα ενσωματώνει στοιχεία από τον προηγούμενο ιστορικό κύκλο, θα αντιλαμβάνεται τα δεδομένα της συγκεκριμένης πολιτικής συγκυρίας και ταυτόχρονα θα ανοίγει διόδους προς ένα εφικτό νέο μέλλον; Η απάντηση οφείλει να είναι καταφατική.
Το αφήγημα αυτό θα πρέπει να κινηθεί σε δύο άξονες. Πρώτον, μια ανασυγκρότηση των χαρακτηριστικών αυτών που γειώνουν έναν πολιτικό χώρο με την κοινωνία. Την παρουσία στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στην καθημερινή συναναστροφή. Επαναδιεκδικώντας τη σχέση αυτή που ο ΣΥΡΙΖΑ απώλεσε την τελευταία περίοδο. Και ταυτόχρονα την οικοδόμηση μιας πολιτικής συντονισμένης με τα αιτήματα και τις ευκαιρίες της νέας εποχής που ζούμε. Στο επίπεδο των δικαιωμάτων και της αναβάθμισης των θεσμών, στο επίπεδο της οικολογίας και της ενεργειακής μετάβασης, στο επίπεδο της τεχνολογικής αναγέννησης και της χρήσης των νέων δεξιοτήτων και ευκαιριών που προκύπτουν τη δεδομένη πολιτική περίοδο. Είναι αυτό που ο Τζον Μακ Ντόνελ (αριστερός σκιώδης υπουργός Οικονομικών των εργατικών επί αρχηγίας του Τζέρεμι Κόρμπιν) ονόμασε «σοσιαλισμό με i-pad». Ένας αριστερός εκσυγχρονισμός ριζοσπαστικός ως προς τα κοινωνικά, εργασιακά και πολιτικά αιτήματα και ταυτόχρονα συντονισμένος με τις δυνατότητες που προκύπτουν από ένα νέο παραγωγικό μοντέλο βασισμένο στις ευκαιρίες που αναδεικνύονται από τη συλλογική ευφυΐα, την επιστημονική επάρκεια και τη γείωση του οράματος στην έρευνα, την επινόηση και τη δημιουργία.
Η παρακαταθήκη του Αλέξη Τσίπρα στην αριστερά είναι μεγάλη. Μεγάλες είναι και οι προκλήσεις και οι ευκαιρίες που ανοίγονται. Η αριστερά τη δεδομένη στιγμή έχει μια ευκαιρία. Η ευκαιρία αυτή δεν θα κρατήσει για πολύ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα κινηθεί γρήγορα προς τα μπρος αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τα αριστερά, ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του ή θα χαθεί. Περιμένοντας έναν νέο κύκλο της αριστεράς σε κάποια από τις επόμενες δεκαετίες…