Τα αποτελέσματα των εκλογών ήταν μια απερίγραπτη πανωλεθρία συνολικά για την Αριστερά, για το αξιακό της φορτίο και τους στρατηγικούς της στόχους. Δυστυχώς υπάρχουν και δυνάμεις, όπως το ΚΚΕ, που περιχαρακώνονται στις, θρησκευτικής πίστεως, αλήθειες τους και πανηγυρίζουν χαιρέκακα για την αύξηση μερικών δεκάτων του ποσοστού τους, ενώ η υπόλοιπη Αριστερά υπέστη συντριπτική ήττα. Το μόνο θετικό σ’ αυτό το ζοφερό τοπίο είναι η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ η οποία ίσως απελευθερώσει δυνάμεις και ανοίξει τις δυνατότητες επιστροφής του κόμματος στους δρόμους της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, στον φυσικό και ταυτοτικό του χώρο. Κάτι τέτοιο βέβαια φαίνεται ήδη να προσκρούει στις προθέσεις της ηγετικής ομάδας που είχε φτιάξει γύρω του ο Αλέξης Τσίπρας, με πλήθος πρώην πασόκων και άλλων προβεβλημένων στελεχών, όπως ο Χρήστος Σπίρτζης κι ο Νίκος Παππάς, που με την πρώτη ευκαιρία υπογραμμίζουν την στόχευση του ΣΥΡΙΖΑ στο λεγόμενο προοδευτικό κέντρο. Και φυσικά προσκρούει στις προδιαγραφές που θέτει το σύστημα με τις κατευθυντήριες έρευνες- γραμμής του γκουρού του συστήματος Δημήτρη Μαύρου, οι οποίες περιγράφουν τον νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ ως ήπιο, προβλέψιμο και συναινετικό με τα μεγάλα αφεντικά.
Το ότι ανοίγονται κάποιες νέες δυνατότητες δεν σημαίνει βέβαια ότι τα πράγματα είναι εύκολα. Η εκλογή του νέου προέδρου και η προετοιμασία της στο μεσοδιάστημα του καλοκαιριού ήδη εμφανίζει τα πρώτα αγκάθια. Πρώτο θέμα αποτελεί η επιλογή Φάμελλου ως προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Η μια άποψη λέει ότι του δόθηκε αυτή η θέση για να καεί η πιθανή υποψηφιότητά του και ότι υπήρξε προφορική συμφωνία να μην είναι υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος. Η άλλη, και νομίζω ισχυρότερη, λέει ότι η προβολή του ως προσωρινός επικεφαλής του κόμματος θα του δώσει πολλούς πόντους και θα αποτελέσει την ισχυρή τελική πρόταση της προεδρικής Κίνησης Μελών, όταν θα έχουν καεί οι άλλες αλληλοσυγκρουόμενες προτάσεις που ήδη ακούγονται από την τάση της πλειοψηφίας. Κι αν λάβουμε υπόψη μας την τεχνοκρατική επάρκεια και τον καριερισμό του Σωκράτη Φάμελλου, όπως και το πως αναδείχθηκε στο πολιτικό προσκήνιο όντας το δεξί χέρι του πασόκου δημάρχου Θέρμης, είναι σχεδόν σίγουρες οι ηγετικές του προσδοκίες και τα συντονισμένα βήματά του σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Σημαντικό ρόλο θα παίξει στο εσωκομματικό τοπίο η στάση και η στρατηγική στόχευση της Ομπρέλας, ως αριστερής αντιπολίτευσης του απερχόμενου(;) αρχηγικού μοντέλου στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν η Ομπρέλα περιχαρακωθεί σε μια αυστηρά δική της υποψηφιότητα, αυτή θα είναι εκ προοιμίου μειοψηφική και θα αποτελέσει μια απλή κι ανώφελη καταγραφή. Συνεπώς, μονόδρομος για τους ομπρελίστες είναι η στήριξη μιας ευρύτερης υποψηφιότητας με ισχυρές πιθανότητες εκλογής, με αριστερό πρόσημο και με όσο το δυνατό σαφέστερο οδικό χάρτη στην ουσιαστική λειτουργία των κομματικών οργάνων και στην πολιτική γραμμή της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Κι επειδή μέχρι την έκδοση του επόμενου φύλλου της «Εποχής» θα έχουν κατατεθεί οι υποψηφιότητες, καλό είναι να μιλήσουμε με ονόματα. Η υποψηφιότητα της Έφης Αχτσιόγλου είναι μια καλή περίπτωση. Αν και «γόνος» του Αλέξη Τσίπρα, η αποχώρησή του της δίνει την δυνατότητα να απογαλακτιστεί και να ανοίξει τα φτερά της. Είναι επαρκέστατη στο αντικείμενό της, κάτι θα της έχει μείνει από το πέρασμά της από το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, μπορεί να συνθέσει και να ενώσει, έχει επικοινωνιακό ρεφλέξ και διαθέτει εντυπωσιακό αυτοέλεγχο και αυτοσυγκράτηση στους διαξιφισμούς και τις παγίδες των τηλεοπτικών πολιτικών πάνελ. Κι επειδή εκτός από τους εντεταλμένους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, που δολίως σκιαγραφούν τον νέο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ως ακίνδυνο, συμβατό και προβλέψιμο, υπάρχουν και τα γραφεία στοιχημάτων, ας προσέξουμε λίγο τις δικές τους τάσεις. Οι στοιχηματζήδες, που μάλλον είναι πιο αξιόπιστοι στην αποτύπωση των προβλέψεων γιατί παίζουν με άμεσο ζεστό χρήμα και δεν τους νοιάζει η διαμόρφωση κλίματος, δίνουν στην Έφη Αχτσιόγλου την χαμηλότερη στοιχηματική απόδοση, άρα την θεωρούν πρώτο φαβορί. Καιρός, λοιπόν, η Ομπρέλα να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων, να ξεκινήσει άμεσα τολμηρές επαφές, να μην παγιδευτεί στην αμήχανη εσωστρέφεια των εσωτερικών συζητήσεων και να μην παραμείνει ουραγός, χωρίς αποτύπωμα, στη νέα σελίδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Κι επειδή το εκλογικό στραπάτσο δεν ήταν μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά συνολικά για την Αριστερά, επικαιροποιείται ξανά το ζητούμενο της ενότητας και της κοινής δράσης. Σ’ αυτό το επίπονο εγχείρημα, καλείται πάλι η «Εποχή» να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο όπως τον έπαιξε και παλιότερα με επιτυχία στην δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Ας πιάσουμε ξανά το κόκκινο νήμα της ενότητας που μας κληρονόμησε ο σύντροφός μας Γιάννης Μπανιάς κι ας στήσουμε ξανά ένα νέο Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς. Ιδέες υπάρχουν, ίσως και το πρόσωπο που θα εγγυηθεί ένα επιτυχές κάλεσμα κι ίσως να βρίσκεται κάπου κι η ταμπελίτσα με το λογότυπο του Χώρου Διαλόγου στα γραφεία της «Εποχής». Πιο συγκεκριμένα, θα τα πούμε στο επόμενο φύλλο…
Πάνος Δημητρούδης