Αναρωτιόμουν ποια θα ήταν η πολιτική της ΝΔ από την στιγμή που δεν κατάφερε να εμποδίσει την είσοδο στη βουλή δύο ακόμα ακροδεξιών κομμάτων, τα οποία προστέθηκαν στην Ελληνική Λύση του Βελόπουλου. Η ομιλία του πρωθυπουργού κατά την παρουσίαση των προκαταρκτικών δηλώσεων της κυβέρνησής του απάντησε στο ερώτημά μου: η ΝΔ θα πολιτευτεί ως κεντρώο κόμμα. Ο Μητσοτάκης εμφανίστηκε την Πέμπτη στη βουλή, σε επίπεδο ρητορείας αλλά και εκσυγχρονιστικών προτάσεων, ως ο Σημίτης της Δεξιάς. Απέναντι σ’ αυτήν την θεαματική κεντρώα στροφή –που φυσικά δεν σημαίνει ότι η ΝΔ απομακρύνεται από τον «πατριωτισμό» της σκληρής νατοϊκής εξωτερικής πολιτικής, του φράχτη και των παράνομων επαναπροωθήσεων, την αστυνομοκρατία και τις ιδιωτικοποιήσεις (πλην της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΔΑΘ, κάτι που δεν είναι άνευ σημασίας)– ένας κεντροαριστερός λόγος, πέρα από το γεγονός ότι κάποιους μάς αφήνει αδιάφορους, ουδεμία τύχη θα έχει. Αυτό που απαιτείται είναι η προβολή, με μια σύγχρονη λεκτική εκφορά των αριστερών αξιών, που και σε επίπεδο προγραμματικών προτάσεων δεν μπορούν παρά να αμφισβητούν το ισχύον κοινωνικό σύστημα στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ίσως έτσι, ξυπνήσει πάλι, κάποια στιγμή, ένα νέο κύμα αμφισβήτησης το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμα και στην διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας.