Ζορζ Σιμενόν «Τα πράσινα παντζούρια», μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ, εκδόσεις Άγρα, 2023
Ένα ακόμη βιβλίο του Σιμενόν χωρίς επιθεωρητή Μαιγκρέ και χωρίς αστυνομική πλοκή.
«Δεν είμαι φιλόδοξος, αλλά πιστεύω ότι με κάθε βιβλίο μαθαίνω κάτι καινούργιο· ότι φτάνω λίγο πιο μακριά. Για μένα, ωστόσο, το θέμα είναι […] να προχωρώ λίγο πιο βαθιά κάτω από το δέρμα των ανθρώπων». Αυτό έλεγε το 1964 ο Ζορζ Σιμενόν σε έναν διάλογο με τον Ίαν Φλέμινγκ (μτφ. Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Άγρα, 2011). Και αυτό μοιάζει να εφαρμόζει ιδιαίτερα σε αυτό το βιβλίο, αν και η ιχνηλάτηση των ψυχολογικών διαδρομών των πρωταγωνιστών του είναι σταθερό χαρακτηριστικό των βιβλίων του Ζορζ Σιμενόν.
Τα Πράσινα παντζούρια εκδόθηκαν το 1950, ο Σιμενόν τα έγραψε όταν βρισκόταν στις ΗΠΑ, στην Καλιφόρνια. Είναι ένα βιβλίο που ο συγγραφέας το πίστευε πολύ. Το μυθιστόρημα είναι μια ανατομή, μια καταβύθιση στον χαρακτήρα του Εμίλ Μωζέν, ενός ηθοποιού-ειδώλου στο θέατρο και στον κινηματογράφο, ο οποίος όμως βαίνει προς τη δύση της καριέρας και της ζωής του. Όταν ο καρδιολόγος του τον προειδοποιεί για την κακή κατάσταση της καρδιάς του, το γεγονός αυτό γίνεται καταλύτης στη ζωή και τη σκέψη του Μωζέν, ενός ανθρώπου που μέχρι τότε ήταν σκληρός, κυνικός, περιφρονητικός κατά κανόνα με τις γυναίκες με τις οποίες είχε σχέση, ο οποίος ζει στον κόσμο της δόξας, του ποτού και της μοναξιάς του. Το καμπανάκι του γιατρού, ωστόσο, βυθίζει τον δύστροπο τύραννο Μωζέν στις αμφιβολίες, την ενοχή, τον φόβο. Και στην ενδοσκόπηση/ανασκόπηση της ζωής του. Και ξεκινάει ένα ταξίδι στο σκοτάδι και στα τραύματα που έχει δεχτεί και έχει μοιράσει στους γύρω του.
Το βιβλίο παρέπεμπε τόσο έντονα σε υπαρκτά πρόσωπα εκείνης της εποχής, που ανάγκασε τον Σιμενόν να γράψει την προειδοποίηση που υπάρχει στην αρχή για να δηλώσει με σαφήνεια την όποια σχέση των χαρακτήρων του με την πραγματικότητα.