Λεωνίδας Μπαλάφας «Ζωντανά στη Ρεματιά»
Ένας από τους πιο ιδιαίτερους τραγουδοποιούς της γενιάς του, ο Λεωνίδας Μπαλάφας είναι από τους πιο παραγωγικούς τραγουδοποιούς της γενιάς του, έχοντας κυκλοφορήσει ήδη 9 ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές τα τελευταία 14 χρόνια, ενώ από τα πλέον χαρακτηριστικά του στοιχεία είναι γνωστό πως αποτελούν οι ζωντανές του εμφανίσεις που έχουν πάντα κάτι διαφορετικό και πρωτότυπο. Μαζί με τους μουσικούς του, θα παρουσιάσουν τραγούδια από τις δισκογραφικές του δουλειές, τραγούδια που δεν έχουν ακόμα παρουσιαστεί δισκογραφικά και πειραγμένα τραγούδια άλλων δημιουργών. Ήχοι rock, reggae, jazz, παραδοσιακοί, με ασταμάτητη διάθεση για πειραματισμό και αυτοσχεδιασμούς πάνω στο προσωπικό του ύφος, εκτός από την μπάντα του, θα τον συνοδεύσει κι άλλος ένας αγαπημένος τραγουδοποιός, ο Βασίλης Ράλλης. Μαζί του επί σκηνής οι: Σάββας Τσιώλης – μπουζούκι, Μάνος Βλοϊτός – ηλεκτρική κιθάρα, Γιάννης Κοζιράκης – μπάσο, Χρήστος Ψαρομήλιγκος – βιολί, Πάνος Γεωργακόπουλος – τύμπανα, Διονύσης Θεοδόσης – κλαρίνο.
Την Τετάρτη 19 Ιουλίου, στις 9μμ, στο Ευριπίδειο Θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου.
Andrea Bocelli: Ο πιο λατρεμένος τενόρος στον πλανήτη
Ο Αντρέα Μποτσέλι είναι αναμφισβήτητα εδώ και τρεις δεκαετίες ένας από τους πιο δημοφιλείς τενόρους στην ιστορία της όπερας ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς του που καταρρίπτει κάθε ρεκόρ με τις sold out συναυλίες του σε όλον τον κόσμο. Έρχεται στην Αθήνα να εμφανιστεί στη μέχρι στιγμής μεγαλύτερή του συναυλία στην Ελλάδα, στο Ολυμπιακό Στάδιο.
Γεννήθηκε στη La Sterza, λίγο έξω από την Πίζα, και η σχέση του με τη μουσική ξεκίνησε όταν ήταν παιδάκι 6 ετών. Η μουσική, όπως δηλώνει και ο ίδιος, και ιδιαίτερα η όπερα του δίδαξε για τη δύναμη, τις αδυναμίες, τον ηρωισμό, μα και για τις αντιφάσεις που διέπουν την ανθρώπινη ύπαρξη και λειτούργησε, ως καταφύγιο στο δύσκολο διάστημα που πέρασε αφού έχασε την όρασή του στα 12 του χρόνια, ύστερα από ένα ατύχημα ενώ έπαιζε μπάλα. Σήμερα ο Αντρέα Μποτσέλι,είναι ένας ερμηνευτής με διεθνείς πωλήσεις που ξεπερνούν τα 80.000.000 αντίτυπα, ο οποίος μετρά, επιπλέον, 6 υποψηφιότητες για Grammy, αλλά και μία υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού –για τo «The Prayer», ντουέτο με τη Σελίν Ντιόν στο πλαίσιο της ταινίας κινουμένων σχεδίων «Quest For Camelot» (1998). Η Σελίν Ντιόν είπε κάποτε ότι, αν ο Θεός τραγουδά, η φωνή του πρέπει να μοιάζει με του Μποτσέλι. Ο ίδιος πιστεύει ότι «το ταλέντο είναι δώρο θεού, δώρο εξ ουρανού. Εναπόκειται σε εμάς να το καλλιεργήσουμε και να το χαρίσουμε στον διπλανό μας. Το να μην το καλλιεργήσουμε θα ήταν μια αγνωμοσύνη». Επίσης θα μείνει αξέχαστη στο παγκόσμιο κοινό του η συναυλία που έδωσε τον Απρίλιο του 2020, ανήμερα του Καθολικού Πάσχα, τον καιρό που η πανδημία covid-19 είχε επιβάλει πρωτόγνωρες συνθήκες καραντίνας, ο Μποτσέλι χωρίς κοινό, δίχως μουσικούς πέρα από τον οργανίστα του Καθεδρικού Ναού Duomo στο Μιλάνο (τον Emanuele Vianelli), τραγούδησε μόνος στην κενή εκκλησία, με περίπου 2.500.000 ανθρώπους να συντονίζονται μέσω YouTube . Στο τέλος, μάλιστα, τον παρακολούθησαν να βγαίνει στην άδεια πλατεία έξω από το ιερό, τραγουδώντας το «Amazing Grace» ως φλογερή δήλωση ελπίδας σε δύσκολους καιρούς.
Με νωπό ακόμα τον μεγάλο θρίαμβο του άλμπουμ «Sì» (2018), που βρήκε τον Μποτσέλι να κατακτά το νούμερο 1 σε Βρετανία και Αμερική: αγορές παραδοσιακά δύσκολες για τη μαζική επιτυχία δίσκων που εγγράφονται στην κλασική μουσική, ο ιταλός τενόρος φιλοδοξεί να σπάσει και τα ελληνικά του ρεκόρ, σχεδιάζοντας την έως τώρα μεγαλύτερη του συναυλία στη χώρα μας, συνοδευόμενος από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και τη Χορωδία του Δήμου Αθηναίων.
Την Τρίτη 18 Ιουλίου, στις 9.30μμ, στο Ολυμπιακό Στάδιο.
* Η διάθεση των εισιτηρίων Α.Μ.Ε.Α. πραγματοποιείται κατόπιν επικοινωνίας και προσκόμμισης των απαιτούμενων δικαιολογητικών στο e-mail: tickets@xlalala.gr
Ο Gilberto Gil λέει αντίο από το Ηρώδειο
Προσκεκλημένος του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, ο πρωτοπόρος βραζιλιάνος δημιουργός κάνει στάση στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας «Aquele Abraço» στο Ηρώδειο και λέει αντίο στο κοινό του γιορτάζοντας συγχρόνως και τα 60 χρόνια μιας λαμπερής καριέρας. Ο Ζιλμπέρτο Ζιλ δεν χρειάζεται συστάσεις. Η φωνή και τα τραγούδια του έχουν ταυτιστεί μοναδικά με τη βραζιλιάνικη ψυχή. Ως μουσικός πρωτοστάτησε στο μουσικό κίνημα Tropicália, που όρισε τον νέο ήχο της Βραζιλίας συγχωνεύοντας δημιουργικά τη μουσική παράδοση με στοιχεία μπόσα νόβα, ροκ εν ρολ και ρέγκε και ξαναφέρνοντας τη βραζιλιάνικη μουσική σε επαφή με τις αφρικανικές ρίζες της και έμελλε να ξεχωρίσει, ίσως γιατί μπόρεσε να πλέξει επιτυχώς την καλλιτεχνική πρωτοπορία με μια πολιτική στάση και καριέρα, η οποία τον έφερε να γίνει έως και υπουργός Πολιτισμού. Ως πολιτικός υπήρξε ακούραστος υπερασπιστής της δημοκρατίας και πρεσβευτής της μουσικής ποικιλομορφίας.
Από τους πρωτεργάτες του μουσικού κινήματος που πλέον γνωρίζουμε ως Tropicália: τον Caetano Veloso, τη Gal Costa, τον Tom Zé και τον Gilberto Gil, δημιουργήθηκε το 1968, ο άκρως επιδραστικός δίσκος «Tropicalia: Ou Panis Et Circensis» μαζί τους και το συγκρότημα Os Mutantes. Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά άλμπουμ του κινήματος και διατηρεί τον ρόλο του ορόσημου καθώς, πέρα από την αμιγώς μουσική πρωτοπορία που κατέγραψε, δέθηκε και στιχουργικά με τις ανησυχίες της προοδευτικά σκεπτόμενης νεολαίας της Βραζιλίας, κριτικάροντας λ.χ. το πραξικόπημα του 1964, με το οποίο τερματίστηκε η υπόσταση της 4ης Βραζιλιάνικης Δημοκρατίας. Βλέποντας τον Gil ως δυνητική απειλή, η χούντα τον συνέλαβε και τον φυλάκισε (χωρίς δίκη), λίγο πριν την εκπνοή του 1968. Μετά από μερικούς μήνες δέχτηκε να τον αφήσει ελεύθερο, με τον όρο όμως ότι θα αυτοεξοριζόταν στο εξωτερικό. Έτσι και έγινε, αυτοεξόριστος στον Λονδίνο ήρθε σε επαφή με τους Pink Floyd και τον Miles Davis, κυρίως όμως με τη reggae. Την οποία και θα εισήγαγε αργότερα στη χώρα του, στη δεκαετία του 1980, χάρη στην επιτυχία της διασκευής που έκανε με τον Jimmy Cliff στο αγαπημένο τραγούδι του Bob Marley και των Wailers «No Woman, No Cry». Επιπλέον, οι ιδέες του και τα τότε γεγονότα σμίλεψαν τελικά κι ένα ενεργό και διαρκές ενδιαφέρον για τα κοινά. Έτσι, δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας, ο Gilberto Gil ανακατεύτηκε με την τοπική αυτοδιοίκηση στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Σαλβαδόρ της πολιτείας Μπαΐα (1987). Στη συνέχεια αμφιταλαντεύτηκε ιδεολογικά μεταξύ κεντροαριστεράς και πολιτικής οικολογίας, όμως το 2003 δέχτηκε την πρόταση του προέδρου Luiz Inácio Lula da Silva (γνωστός σε μας ως Λούλα) να γίνει υπουργός Πολιτισμού, παρότι δεν ήταν καν μέλος του κόμματός του. Η επιλογή ξεσήκωσε αντιδράσεις, ωστόσο ο Gil έμεινε στο πόστο ως το 2008, όταν και παραιτήθηκε, επιθυμώντας να συνεχίσει την καλλιτεχνική του δράση.
Ο χρόνος, βέβαια, κυλά για όλους. Φτάνοντας λοιπόν στα 81, ο Gil αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να αποχαιρετήσει τους φίλους του ανά την υφήλιο, ανακοινώνοντας ότι η νυν περιοδεία «Aquele Abraço» θα είναι και η τελευταία. Σε αυτή τη συναυλία-επίλογο, μάλιστα, αναμένεται να πλαισιωθεί από μια πλειάδα καλλιτεχνών, προερχόμενων από την ευρύτερη μουσική του οικογένεια.
Τη Δευτέρα 17 Ιουλίου, στις 9μμ, στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.