Από την Πέμπτη 20/7 άρχισε στα γήπεδα της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου Γυναικών, στο οποίο για πρώτη φορά οι παίκτριες που θα συμμετέχουν στην τελική φάση θα πληρωθούν από την FIFA. Θα λάβουν 270.000 δολάρια η καθεμία, ενώ κάθε άτομο που αγωνίζεται στη φάση των ομίλων θα κερδίσει 30.000 δολάρια. Το σωματείο παικτών, FIFPRO, ανέφερε: «Το αποτέλεσμα μιας τεράστιας παγκόσμιας συλλογικής δράσης από περισσότερες από 150 παίκτριες εθνικών ομάδων». Η FIFPRO είχε στείλει επιστολή στη FIFA, τον Νοέμβριο υπογεγραμμένη από 150 διεθνείς παίκτριες, ζητώντας ισότητα ενώ περιλάμβανε απαίτηση για τις παίκτριες να λάβουν άμεσα ένα σημαντικό μερίδιο από τα χρηματικά έπαθλα. Και τελικά τα κατάφεραν.
Όμως αν το θέμα των οικονομικών αποζημιώσεων, τουλάχιστον σε επίπεδο παγκοσμίου κυπέλλου, βρήκε λύση, ένα άλλο θέμα αυτό των σοβαρών τραυματισμών ταλαιπωρεί το γυναικείο ποδόσφαιρο. Από το 1999 άρχισαν να υπάρχουν επίσημα και αξιόπιστα στατιστικά για τους τραυματισμούς. Οι πρώτες μετρήσεις, κυρίως από ΗΠΑ, Αυστραλία και Αγγλία, έδειξαν ότι οι γυναίκες υπέφεραν από λιγότερους μυϊκούς τραυματισμούς σε σχέση με τους άντρες αλλά είχαν περισσότερους και πιο σοβαρούς τραυματισμούς στα γόνατα. Όταν οι έρευνες αυξήθηκαν, παράλληλα με την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου γυναικών, παρατηρήθηκαν δύο βασικά προβλήματα. Αρχικά, το αντρικό σώμα ήταν πάντα το μοντέλο των ερευνών και όποια ευρήματα υπήρχαν θεωρούσαμε ότι μπορούν να εφαρμοστούν και στο γυναικείο σώμα, με αποτέλεσμα να εκτίθενται οι παίκτριες σε μεγαλύτερο κίνδυνο για τραυματισμούς στο γόνατο και τον αστράγαλο. Το δεύτερο πρόβλημα είναι το πόσο νέο είναι το ποδόσφαιρο γυναικών στο τοπ επίπεδο.
Προσπαθώντας να απαντήσουν στο πρώτο πρόβλημα, οι ερευνητές πήραν στοιχεία και από άλλα αθλήματα, όπως το αμερικανικό ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, στα οποία οι γυναίκες παρουσίαζαν αυξημένο ποσοστό ρήξης χιαστών. Οι έρευνες τα τελευταία 17 χρόνια έχουν φωτογραφήσει τρία στοιχεία. Το πρώτο είναι το γεγονός ότι οι γυναίκες ανατομικά έχουν πιο φαρδιά λεκάνη, πράγμα που ανοίγει τη γωνία στο τρίγωνο στα πόδια. Το δεύτερο είναι ότι οι μύες στους γλουτούς είναι πιο αδύναμοι, πράγμα που αυξάνει τη επιφόρτιση των γονάτων στην προσγείωση, ενώ οι άντρες στα άλματα χρησιμοποιούν εξίσου γλουτούς και τετρακεφάλους. Επίσης, οι απότομες αλλαγές κατεύθυνσης και το βάρος που δέχεται πιο «κακό» πόδι μιας παίκτριας δημιουργεί τεράστια επιβάρυνση. Το τρίτο στοιχείο είναι ορμονικό. Τα οιστρογόνα έχουν από το 2015 και μετά θεωρηθεί υπεύθυνα για την παραγωγή ενός ενζύμου (λυσυλοξείδιο, ελπίζω η μετάφραση από τα αγγλικά να είναι ακριβής) που είναι υπεύθυνο για τη σύσταση του κολλαγόνου. Πολύ περιληπτικά, να πούμε ότι οι σύγχρονες μελέτες (2019 και μετά) έχουν αποδείξει ότι τα οιστρογόνο μειώνουν τη σύνθεση κολλαγόνου τύπου 1, που κάνει τους τένοντες πιο σκληρούς, και αυξάνει τη σύνθεση κολλαγόνου τύπου 3, που κάνει του τένοντες και τους μύες πιο ελαστικούς. Αυτό εξηγεί, σύμφωνα με τους ειδικούς, τα αυξημένα ποσοστά ρήξης χιαστών στις γυναίκες και ταυτόχρονα τους λιγότερους μυϊκούς τραυματισμούς που αντιμετωπίζουν. Πόσο μεγάλη είναι αυτή η διαφορά; Οι γυναίκες έχουν 4-6 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να πάθουν ρήξη χιαστών σε σχέση με τους άντρες! Επίσης, ο κίνδυνος υποτροπής είναι 5 φορές μεγαλύτερος. Αντίθετα οι μυϊκοί τραυματισμοί είναι αρκετά χαμηλότεροι, όπως και γενικότερα οι τραυματισμοί στις γυναίκες.
H ΦΙΦΑ παρακολουθεί πολύ στενά τις ιατρικές έρευνες στον τομέα και έχει βγάλει από το 2015 ένα «εντεκάλογο» για την ειδική προπόνηση και προθέρμανση που οφείλουν να κάνουν οι παίκτριες. Το πρόγραμμα τρέχει σε όλες τις ηλικίες κάτω των 18, γενικά σε όλα τα τμήματα υποδομής παγκοσμίως. Από την εφαρμογή αυτών το πρακτικών οι τραυματισμοί μειώθηκαν 50% στις προπονήσεις και 39% συνολικά.
Η ανάπτυξη του ποδοσφαίρου γυναικών τα τελευταία 20 χρόνια έφερε μαζί της και την έρευνα πάνω στις διαφορές του γυναικείου σώματος σε σχέση με το αντρικό στο συγκεκριμένο άθλημα. Το γεγονός ότι υπάρχουν ήδη δεδομένα από άλλα αθλήματα και ότι στην έρευνα έχουν πια εμπλακεί οι μεγάλοι σύλλογοι και τα μεγάλα ερευνητικά κέντρα, δείχνει ότι οι σύλλογοι, η ΦΙΦΑ και όλοι οι εμπλεκόμενοι λαμβάνουν μέτρα για την προστασία των αθλητριών και την εξέλιξη του αθλήματος.