49 χρόνια από την κατάρρευση της Χούντας και την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974 (ΣΦΕΑ) τιμά την ιερή μνήμη των αγωνιστών και αγωνιστριών της αντιδικτατορικής αντίστασης που έπεσαν στον αγώνα για την ανατροπή της χούντας, καθώς και όσους/όσες χάσαμε πρόωρα από τα ανεπούλωτα τραύματα της φυλακής και της εξορίας. Ο Σύνδεσμος εκφράζει προς τις οικογένειές τους τα ειλικρινή συλλυπητήριά του για την απώλειά τους.
Στην ανακοίνωσή του, ο ΣΦΕΑ επισημαίνει: «49 χρόνια μετά, η Ελλάδα, ακόμη και με τη “στρογγυλεμένη” Έκθεση της Κομισιόν, χαρακτηρίζεται ως “χώρα υψηλού κινδύνου” στο πεδίο της ελευθερίας του Τύπου, της πολυφωνίας στα ΜΜΕ, στο Κράτος Δικαίου. Παράλληλα, ως “δεδομένος και προβλέψιμος σύμμαχος” είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με τα αμερικανο-ΝΑΤΟϊκά σχέδια και, επομένως, ανίκανη να αντιμετωπίσει τις ολέθριες επιπτώσεις της πολεμικής κρίσης στην Ουκρανία, μετά τη ρωσική εισβολή.
Τη στιγμή που τα λαϊκά νοικοκυριά στενάζουν από τον “πληθωρισμό απληστίας”, η κυβέρνηση αποφάσισε εξοπλισμούς 7 δισ., ανασύροντας ταυτόχρονα τα διχαστικά κηρύγματα της πατριδοκάπηλης εθνικοφροσύνης εναντίον όσων αντιδρούν στην κούρσα των εξοπλισμών. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, θεωρώντας το ισχυρό εκλογικό της ποσοστό ως “λευκή επιταγή”, συνεχίζει την επιδότηση των κερδοσκόπων και την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων αγαθών υποβαθμίζοντας το κοινωνικό κράτος, τη δημόσια Υγεία και Παιδεία. Υπόσχεται αυξήσεις στους μισθούς, χωρίς κουβέντα για συλλογικές συμβάσεις, ενώ, την ίδια ώρα, ανάβει “το πράσινο φως” στην εργοδοτική αυθαιρεσία.
Η χώρα παραμένει ανοχύρωτη απέναντι στις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης. Παρά τις κυβερνητικές μεγαλοστομίες για “κοσμογονία στα μέσα πυρόσβεσης”, η πυροπροστασία, με 4.500 κενά προσωπικού στην Πυροσβεστική, επαφίεται, τελικά, στην αυταπάρνηση των πυροσβεστών και των εθελοντών.
Γι’ αυτό χαιρετίζουμε τους αγώνες των εργαζομένων για το δικαίωμα στη δουλειά, στην αξιοπρεπή ζωή, στη dημόσια dωρεάν Υγεία και Παιδεία. Για την υπεράσπιση και ανάκτηση από το Δημόσιο των κοινών αγαθών, όπως το νερό, η ενέργεια, οι σιδηρόδρομοι. Για την προστασία της πρώτης κατοικίας από τα αρπακτικά των funds.
Σε όλες τις παρεμβάσεις του Συνδέσμου μας ο στόχος μας είναι:
α) H απόκρουση της παραχάραξης και αναθεώρησης της Ιστορίας από δυνάμεις που υπηρέτησαν ή ενστερνίζονται αυταρχικές λύσεις για την πολιτική ζωή της χώρας. Η μνήμη παραμένει ζωντανή – η Ιστορία δεν δικάζεται!
β) H επαγρύπνηση και η αγωνιστική αντιμετώπιση κάθε επιβουλής κατά των δημοκρατικών ελευθεριών και η υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Ο Σύνδεσμος μας, που τα μέλη του όρθωσαν το ανάστημα τους απέναντι στην αμερικανόπνευστη Δικτατορία, έχει αποστολή του όχι μόνο την ανάδειξη της Ιστορίας και των αγωνιστικών παραδόσεων της αντιδικτατορικής αντίστασης 1967-1974, αλλά και την ιδεολογική και πολιτική απομόνωση της ακροδεξιάς και του φασισμού, του θρησκευτικού σκοταδισμού και του εθνικισμού, που προπαγανδίζουν και από το βήμα της Βουλής νεόκοποι “εθνοσωτήρες”, καθώς οι κοινωνικές ανισότητες γεννούν φόβο και ανασφάλεια.
Είμαστε υπέρ του απευθείας διαλόγου και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών μας με την Τουρκία, χωρίς “επιδιαιτητές” και παραχωρήσεις σε θέματα εθνικής κυριαρχίας.
Στο πνεύμα αυτό, ήδη βρίσκονται σε πορεία υλοποίησης: Tο Μουσείο Αντιδικτατορικής Αντίστασης, δίπλα στην έδρα μας, o Χώρος Μνήμης στο στρατόπεδο Παπαδογιώργη, στα Καμίνια Πειραιά, o Χώρος Μνήμης στις πρώην Φυλακές Ωρωπού. Στα Γιάννενα συνεχίζουμε τις προσπάθειες για τη δημιουργία Χώρου Μνήμης σε συνεργασία με τον Δήμο Ιωαννιτών και το Πανεπιστήμιο. Ταυτόχρονα, παλεύουμε να αποτρέψουμε την έξωσή μας από τον Χώρο Μνήμης στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, αν και ο χώρος αυτός μας παραχωρήθηκε και λειτουργεί με συμβόλαιο από το 2017 ως “μόνιμη και διαρκής έκθεση” για την αντιδικτατορική αντίσταση.
Με το πνεύμα αυτό, καλούμε τους φοιτητικούς συλλόγους, τα συνδικάτα των εργαζομένων, τις νεολαιίστικες οργανώσεις, να προχωρήσουμε στη συν-διοργάνωση πολύμορφων εκδηλώσεων με αφορμή τη συμπλήρωση μισού αιώνα από το 1973, τη χρονιά - ορόσημο του αντιδικτατορικού αγώνα.
Αν ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία, είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη, τότε οποιαδήποτε αναφορά στον αντιδικτατορικό αγώνα αποκτά νόημα, στον βαθμό που αναδεικνύει την αντίσταση, την αγωνιστική-συνειδητή στάση ζωής, σε κινητήρια δύναμη της Ιστορίας.»