[Σχεδίασμα πρώτο]
(Ο Κοριολανός έχει μόλις σκλαβώσει τη Ρώμη. Την πόλη που αυτός ως στρατιώτης και στρατηγός υπερασπίστηκε σε όλη του τη ζωή. Την πόλη που του φέρθηκε άδικα και τον εξόρισε. Μιλάει στους σκλαβωμένους πολίτες. Γνωρίζει πως θα δολοφονηθεί από τους ανθρώπους του. Τους νέους αυτούς συμμάχους, τους δικούς του ανθρώπους που τον βοήθησαν να την υποτάξει. Δεν μετανιώνει. Βρίζει τον λαό. Για τις επιλογές του. Για την τάση του να επιλέγει ενάντια στον εαυτό του. Στο τέλος βγαίνει στην επιφάνεια η συντριβή του. Η συνειδητοποίηση πως κανένα λάθος δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα σωστό. Μια λάμα στο σκοτάδι τον αναζητά)
- Ω αγαθό
Βγάλε μας από τις οχυρές μας μέρες.
Δώσε μας ένα όνομα
Αντάξιο του γκρεμού μας
Ένα αντάξιο όνομα
Ένα όνομα αντάξιο
(Μιλάει ο Κοριολανός)
Γάιος Μάρκιος το όνομά μου.
Ύπατος και αρχιστράτηγος στον πόλεμο κατά των Βόλσκων.
Κοριολανό με ονόμασαν
όταν κυρίευσα την πόλη της Κοριόλης.
Στο όνομα της Ρώμης.
Το όνομα αυτό δεν σκάλισε καλέμι.
Λάμα ξίφους ο συντάκτης.
Στο όνομα της Ρώμης.
Της πόλης αυτής που αργότερα με ονόμασε προδότη.
Είναι όχλος της που αποφάσισε αυτοκαταστροφή.
Ο όχλος αυτός που κάποτε είχα ονομάσει φίλο.
Φίλους τους ονόμασα.
Γιατί μόνο για φίλους αξίζει να πολεμάς.
Φίλους για να είμαι φίλος τους.
Μα φίλοι πια δεν υπάρχουν.
Και τα ονόματα στερέψαν.
Ας ονομάσουμε φίλους τους εχθρούς.
Αφού φίλοι πια δεν υπάρχουν.
Εχθροί παλιοί
καινούριοι φίλοι.
Και νέοι εχθροί.
Αυτοί
για τους οποίος πολέμησα
αυτούς
τώρα πολεμώ.
Δίπλα σε αυτούς
που κάποτε είχα πολεμήσει.
-Βλάστημοι λεχρίτες.
Της βλακείας η φαγούρα σας κατατρώει.
Αυτοί με μάτωσαν. Όχι με λάμες, όχι με βέλη. Μα με τη γιούχα της αγοράς, τον ψόγο της πλατείας. Έδωσα αυτό που μου ζήτησαν. Και για αυτό που έδωσα με καταδίκασαν. Και έσυραν στο χώμα το όνομά μου. Και φύτεψαν στη λάσπη το όνομά μου.
Αυτή η κρίση τους.
Τι να την κάνω την κρίση σας αν είναι πάντα λαθεμένη;
Εσείς που αποφασίζετε κόντρα σε αυτό που σας δίνει την ελευθερία να αποφασίσετε.
Γιατί εγώ ήμουν η ελευθερία σας!
Πάντα λιγότεροι από το άθροισμά σας.
Πάντοτε χαμηλότεροι από το ύψος σας.
Πώς γίνεται να είναι αγαθό αυτό που καίει όλα τα αγαθά;
Φωτιά λοιπόν. Ας είναι (ξεσπάει σε γέλιο)
Αλήτες, δούλοι, σκυλιά.
Να ξεριζωθούν οι χίλιες γλώσσες σας που είναι μια.
Αυτό είστε.
Τομάρια, αρουραίοι.
Σαλμονέλα! Σαλμονέλα!
Ελάτε τώρα να γνωρίσετε, έναν θεό που τιμωρεί!
Σαλμονέλα!
(Χίλιοι εαυτοί η Ρώμη
Και όλοι την εγκαταλείπουν
Τα ονόματα εκλείπουν
Και τα σώματα γίνονται συγνώμη)
Χίλιες πληγές το σώμα μου.
Και κάθε πληγή ένας τάφος.
-Και τι σου ψιθυρίζει Γάιε ο Τάφος;
-Τους νεκρούς φίλους να τους σκοτώνεις πριν πεθάνουν.
-Και τι σου ψιθυρίζουν Γάιε οι πληγές;
-Τους νεκρούς φίλους να τους σκοτώνεις πριν πεθάνουν.
-Και τι σου ψιθυρίζει Γάιε αυτή που καίγεται η Ρώμη;
-Τους νεκρούς φίλους να τους σκοτώνεις πριν πεθάνουν.
Και τώρα ξέρω
Είναι μια λάμα
Ταξιδεύει
Και έχει σκαλισμένο το όνομά μου.
Το όνομα αυτό δεν σκάλισε καλέμι.
Λάμα ξίφους ο συντάκτης του.
Είναι μια λάμα
Ταξιδεύει.
Το σκοτάδι ο ορίζοντάς της
Και το σώμα μου θηκάρι της.
Και δεν με νοιάζει αν έχει όνομα φίλου
Και δεν με νοιάζει αν έχει όνομα εχθρού
Αυτός που θα με μαχαιρώσει.
Αρκεί να είναι πισώπλατα.