Η κάθοδος των Κροατών, ο θάνατος του Μιχάλη και η απούσα αστυνομία
Θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από ένα road trip μυθιστόρημα. Ένα καραβάνι κροατών νεοναζιστών χουλιγκάνων κάνει 1.500 χιλιόμετρα με τα αυτοκίνητα, τα παρκάρει, παίρνει το τρένο και φτάνει στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, συγκρούεται με οπαδούς της ΑΕΚ, σκοτώνει τον Μιχάλη Κατσουρή και μετά... συλλαμβάνεται από την αστυνομία! Δυστυχώς δεν είναι απόσπασμα από μυθιστόρημα αλλά πραγματικό γεγονός που απλοί άνθρωποι κατέγραψαν με τα κινητά τους.
Στον αστερισμό των ραντεβού
Οι αστυνομικές και κυβερνητικές αρχές γνώριζαν. Το Εθνικό Γραφείο Πληροφοριών της Κροατίας είχε προειδοποιήσει ότι θα ταξιδέψουν προς τη χώρα μας 150 χουλιγκάνοι, η αστυνομία του Μαυροβουνίου είχε ενημερώσει λεπτομερώς ακόμη και με αριθμούς πινακίδων κυκλοφορίας, ενώ και η ΕΛ.ΑΣ. είχε αποστείλει το ειδικό σήμα και τη σχετική διαταγή από την προηγούμενη μέρα. Κι όμως, η Ελληνική Αστυνομία «παρακολουθούσε διακριτικά». Όπως ομολόγησε και ο αρμόδιος υπουργός, μιλάμε για «πρωτοφανή επιχειρησιακά σφάλματα» και για «κραυγαλέα, τραγική αποτυχία». Η αστυνομία... “δεν ήξερε” σε αντίθεση με τους Κροάτες φασίστες των ΒΒΒ που έμαθαν όταν τους υποδέχτηκαν τα «αδέρφια» τους οι Παναθηναϊκοί που τους έδειξαν τα κατατόπια για να κάνουν την επιδρομή στη Νέα Φιλαδέλφεια. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Δεν ξεκινάνε 150 Κροάτες χουλιγκάνοι από το Ζάγκρεμπ ένα πρωϊνό, χωρίς εισιτήρια παρακαλώ, καθώς για τη Ντινάμο Ζάγκρεμπ υπήρχε απαγόρευση μετακίνησης οπαδών με απόφαση της ΟΥΕΦΑ.
Οι Κροάτες είχαν “συνεργάτες” στην Αθήνα. (θλιβερή επιβεβαίωση: την περασμένη Κυριακή οπαδοί του Παναθηναϊκού σήκωσαν πανό που ζητούσαν την απελευθέρωση των συλληφθέντων Κροατών και Ελλήνων). Το οπαδικό κίνημα της Ελλάδας ζει εδώ και χρόνια στον αστερισμό των ραντεβού, των εισαγόμενων χουλιγκάνων από τα Βαλκάνια με σκριν από εγχώριους. Ντιναμό Ζάγκρεμπ, Ερυθρός Αστέρας, Παρτίζαν, Μαρσέιγ είναι μερικές ομάδες οι οπαδοί των οποίων έχουν “αδελφοποιηθεί” με “πράσινους” “κόκκινους”, “ασπρόμαυρους”, “κιτρινόμαυρους”.
Και η αστυνομία σ' όλα αυτά; "Διακριτικά" απούσα. Σε βαθμό να αναρωτιέσαι αν πρόκειται για ανικανότητα, για παντελή έλλειψη επιχειρησιακού σχεδίου ή για πολιτική επιλογή. Στη Λαυρίου, στη δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου η αστυνομία δεν έδρασε ποτέ έγκαιρα. Απεναντίας συνόδευσε τα μηχανάκια των χουλιγκάνων κι έπειτα χάθηκε. Είναι πλέον γνωστό ότι η ελληνική αστυνομία επεμβαίνει κατασταλτικά στις πορείες, στις συγκεντρώσεις στα Εξάρχεια, στα «επί προσωπικού», όπως στη Νέα Σμύρνη.
Και το οπαδικό κίνημα;
Η “πτώση” του λεγόμενου οπαδικού κινήματος στην Ελλάδα έχει αρχίσει τη τελευταία δεκαετία. Για τα όσα συνέβησαν στη Νέα Φιλαδέλφεια και την εικόνα του εγχώριου οπαδικού κινήματος ένας εξαιρετικός σχολιογράφος της καθημερινότητας που υπογράφει ως Zastro έγραψε μεταξυ άλλων στην Athens Voice: «Ζουν ανάμεσά μας, συνυπάρχουμε, στέλνουμε στα ίδια σχολεία τα παιδιά μας, αγαπάμε την ίδια ομάδα, καθόμαστε δίπλα στο γήπεδο. Μια άνευ προηγουμένου διαδικτυακή μόλυνση που πλέον σέρνεται στις παρυφές της ίδιας της κανονικής ζωής μας, διότι το κινητό και οι οθόνες είναι προέκταση του χεριού, των ματιών, στο τέλος του εαυτού μας. Τα κοινωνικά δίκτυα έχουν μετατραπεί σε αρένες, είναι το σύγχρονο Κολοσσαίο της λεκτικής βίας, το άντρο της ατιμωρησίας, το meta όπιο του λαού. Κάποτε ήταν η χρήση τοξικών ουσιών, οι μικροκλοπές (κασκόλ και μπουφάν συνήθως) και ο εξευτελισμός αντίπαλων οπαδών, οι βανδαλισμοί εντός και εκτός γηπέδων. Μετά περάσαμε στη διακίνηση ναρκωτικών, στις κανονικές ληστείες με αφορμή την ομάδα, ακόμη και του συνοπαδού. Φτάσαμε να διαφημίζουμε τη σωματική βία που γινόταν ολοένα και πιο σκληρή. Από το ξύλο με γυμνά χέρια, στα μαχαίρια, στα «κέρατα», στις «πεταλούδες», ακόμα και στα περίστροφα. Πλέον δεν είναι σαφές καν τι ισχύει, από τη στιγμή που μερίδες οπαδών ή ινστρουχτόρων της εκάστοτε «Θύρας» δηλώνουν ό,τι προαιρούνται. Υπάρχουν οι «no politica», οι «antifa», οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως αναρχοαυτόνομοι, εκείνοι που πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι «φλώροι», τα «αφεντικά της πόλης», τα «εθνίκια». Επαίρονται για «σκηνικά», κρεμάνε πανό ανάποδα σαν λάφυρα, επιτίθενται στον δρόμο σε ανυποψίαστα μικρά παιδιά, δέρνουν ακόμα και τυχαίους τύπους που απλώς συναντούν στον διάβα τους. Με χιλιάδες ακόμα πιο χαλασμένα μυαλά να πανηγυρίζουν πίσω από ένα πληκτρολόγιο, όλα τους παιδιά της διπλανής πόρτας, με ευμετάβλητο χαρακτήρα και εύθραυστη ψυχολογία, με παντελή άγνοια του αγαθού της ζωής. Χαμένα παιδιά, «αριθμοί», ικανά να διαπρέψουν μόνο στις εσωτερικές κυψέλες της εγκληματικής τους νιρβάνας για να «ψηλώνουν» κάνοντας άλλους χιλιάδες νέους να σκρολάρουν στο κινητό αποθεώνοντας τη θηριωδία, σπάζοντας πλάκα με την καφρίλα, επιχαίροντας με το σεξισμό, το ρατσισμό, την ωμή βία, ακόμα και με το θάνατο. Μην έχετε καμία αμφιβολία, εάν δεν έπεφτε νεκρός ο Μιχάλης στη Φιλαδέλφεια, στα κοινωνικά δίκτυα θα κυκλοφορούσαν κραυγές «νίκης», ιαχές επιβολής, κομπορρημοσύνες «κυριαρχίας», πανηγυρισμοί «ισοπέδωσης» των αντιπάλων.
«Σας τρέξαμε», «σας πήραμε», «σας ξεφτιλίσαμε στο σπιτάκι σας», θα ήταν τα πιο ήπια. Αυτό συμβαίνει κάθε που γίνεται ένα σκηνικό. Ανεβαίνουν αποσπάσματα στα ειδικά sites και σε συγκεκριμένους λογαριασμούς και ορδές βαρβάρων έρχονται σε οργασμό ζώντας την ονείρωξή τους. Δεν απλώνεται ποτέ η πληροφορία και δεν σοκάρεται το πανελλήνιο, απλούστατα διότι δεν θρηνούμε κάθε φορά νεκρό. Μια φορά κι έναν καιρό αναλύαμε ψυχολογικά προφίλ, κάναμε λόγο για συμπεριφορές που εκπορεύονταν από ψυχολογικές πιέσεις, για τάσεις, για ταραχοποιά στοιχεία και «κοινωνικό φαινόμενο». Οι εισαγόμενοι κροάτες φασίστες, οι Μαρσεϊγέζοι, οι Λιβορνέζοι, οι Ρώσοι, οι Γεωργιανοί, τα πρωτοπαλίκαρα της μαφίας που θα «καθαρίσουν» στο επόμενο σκηνικό, στην επόμενη Φιλαδέλφεια, τι είναι; Όλοι γνωρίζουμε. Αυτό είναι το πρόβλημα. Όλοι είμαστε μέλη αυτής της άτυπης συνθηκολόγησης με φαινόμενα, τα όποια έγιναν δεύτερη φύση και παραδεχόμαστε ότι «επικρατούν». Μόνο που πλέον έχουμε υπερβεί τα όρια και εν προκειμένω έχουμε χάσει το μέτρο. Και κάποιοι στην κυβέρνηση ξέρουν. Και κάποιοι στην Αστυνομία ξέρουν. Και κάποιοι στις ΠΑΕ ξέρουν. Και εννοείται και στους συνδέσμους οπαδών ξέρουν...».
Όταν δολοφονήθηκε ο Άλκης Καμπανός η ελληνική κοινωνία (δήθεν...) έκπληκτη “άκουγε” ότι συμμορία οπαδών του ΠΑΟΚ έψαχνε ώρες να βρει “θύματα”. Στη δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή ζήσαμε την ημέρα της μαρμότας. Πάλι “έκπληξη”, πάλι νέα μέτρα που βέβαια είχαν ανακοινωθεί και μετά τη δολοφονία του Άλκη (και που είναι τόσο παλιά όσο οι κερκίδες στα γήπεδα), πάλι συμμορίες που αναζητούσαν αντιπάλους για να “μετρηθούν”. Μπορεί να σταματήσει αυτό το κακό; Η βία είναι κοινωνικό φαινόμενο, δεν την παράγει το ποδόσφαιρο. Τα γήπεδα, οι εξέδρες τη “φιλοξενούν”. Χρειάζεται τόλμη και κυρίως πολιτική αποφασιστικότητα να συγκρουστείς με στεγανά που παραπέμπουν σε μαφία που έχει εισχωρήσει στο ποδόσφαιρο και με πρόσχημα τον “υπέροχο λαό” έχει δημιουργήσει συμμορίες. Χρειάζεται σύγκρουση με ολιγάρχες και συμφέροντα που η σημερινή κυβέρνηση (και οι προηγούμενες...) έχει εξαιρετικές σχέσεις. Ποιος θα τολμήσει;