Τον τελευταίο καιρό, τα κοινά σημεία ανάμεσα στην ιταλική κυβέρνηση και στην ελληνική όλο και πληθαίνουν. Στην πρόσφατη επίσκεψη της πρωθυπουργού Μελόνι στην Ελλάδα, ήταν εμφανής η καλή σχέση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Συμφώνησαν να προστατέψουν περαιτέρω τα «σύνορα της Ευρώπης», αδιαφορώντας προφανώς για το αν αυτό θα σημαίνει περισσότερους νεκρούς πρόσφυγες ή ανθρώπους που διαβιούν εντός της χώρας σε άθλιες συνθήκες, χωρίς δικαιώματα. Η επίσκεψη ήταν και μια ευκαιρία για τη Μελόνι να υπολογίζει στη στήριξη του Μητσοτάκη για την ένταξή της στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, καθώς φαίνεται ότι η ιταλίδα πρωθυπουργός σκοπεύει να εγκαταλείψει την προεδρία των Συντηρητικών στην Ευρώπη. Δεν παύει, πάντως, να στηρίζει τη σκληρή ακροδεξιά της Ισπανίας, το Vox, και να προσπαθεί να αποφύγει τις συζητήσεις για τις μεγάλες βομβιστικές επιθέσεις του παρελθόντος, που αποδεδειγμένα οφείλονται στη φασιστική δεξιά.
Δύσκολη η ζωή για την ιταλική κυβέρνηση αυτή την εποχή. Πρέπει να κάνει ασκήσεις ισορροπίας στη σύνταξη του προϋπολογισμού, με στόχο την αύξηση του ελλείμματος από το 4,5 στο 5%. Υπόσχεται ένα διάταγμα για ένα pass στη βενζίνη και μείωση της φορολόγησης της 13ης σύνταξης για τα χαμηλά εισοδήματα, αλλά το κεντρικό ζήτημα στον προϋπολογισμό θα είναι η μείωση φόρων και κοινωνικών εισφορών στο εισόδημα κατηγοριών εργαζομένων, που ισχύει ήδη και λήγει την 31η Δεκεμβρίου, αλλά θα συνεχιστεί μόνο για άλλους έξι μήνες. Το μέτρο αφορά 13,7 εκατομμύρια εργαζομένους, που θα ωφεληθούν με μέγιστο ποσό 100 ευρώ τον μήνα.
Για την υγεία προορίζονται μόνο 2 δισ., ενώ οι δαπάνες για την υγεία το 2022 έφθαναν στο 6,8% του ΑΕΠ, με τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ να είναι 7,1%. Το υπουργείο Παιδείας θα πρέπει να μειώσει τις δαπάνες κατά 82,8 εκατομμύρια την τριετία 2024-2026, στο πλαίσιο των μειώσεων δαπάνης όλων των υπουργείων.
Οι επόμενοι μήνες δεν προβλέπονται εύκολοι για μεγάλο μέρος του πληθυσμού, με τον κίνδυνο φτώχειας να έχει αυξηθεί το 2022, σύμφωνα με τα στοιχεία του Ιταλικού Ινστιτούτου Στατιστικής ISTAT, που βλέπει το 20,1%, δηλαδή 1 στους 4 Ιταλούς, να είναι σε κίνδυνο φτώχειας, χωρίς καμία αλλαγή από το προηγούμενο έτος. Τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε το Εισόδημα του Πολίτη, που δεν βελτίωσε μεν τις καταγραφές, αλλά βοήθησε ένα επιπλέον εκατομμύριο ανθρώπων να μη βρεθεί σε κατάσταση φτώχειας. Με το νέο μέτρο, το Επίδομα Ένταξης, που μείωσε κατά το ήμισυ τον αριθμό των ωφελούμενων, είναι να αναρωτιέται κανείς τι πρόκειται να συμβεί τον χειμώνα.
Όλα αυτά εξηγούν σε μεγάλο βαθμό και την πολιτιστική παρακμή που βιώνει η χώρα. Η αύξηση των γυναικοκτονιών, της νεανικής εγκληματικότητας, με δολοφονίες και μαζικούς βιασμούς, με δράστες ανηλίκους, πρέπει να αντιμετωπιστούν, σύμφωνα με την κυβέρνηση, με αυστηροποίηση των ποινών και με μεταχείριση σε ορισμένες περιπτώσεις των ανηλίκων κάτω των 14 ετών ίδια με των ενηλίκων. Έτσι, κυβερνητικοί παράγοντες μιλάνε για χημικό ευνουχισμό των βιαστών και ο Ματέο Σαλβίνι προτείνει ένα διάταγμα που περιλαμβάνει σκληρά μέτρα για τους ανηλίκους που φέρουν μαχαίρια, συχνότερη προφυλάκιση για εγκλήματα ανηλίκων και φυλάκιση των γονέων που δεν στέλνουν τα παιδιά στο σχολείο. «Αν ένα παιδί σκοτώσει, πρέπει να πληρώσει όπως ένας πενηντάρης», λέει ο Σαλβίνι.
Απέναντι σε παρόμοιες προθέσεις εξεγείρονται οι δικαστές. Η Πάολα Μπρουνέζε, πρόεδρος του Δικαστηρίου Ανηλίκων της Νάπολης, δηλώνει ότι «δεν χρειάζεται να γίνουν αυστηρότερες οι ποινές, μπορούν να διαβαθμιστούν οι υπάρχουσες και όποιος εγκληματεί δεν υπολογίζει ποια ποινή θα του επιβληθεί». Και συμπληρώνει: «Μου φαίνεται γελοίο να δικάζονται παιδάκια. Ο ανήλικος που διαπράττει ένα αδίκημα πρέπει να θεωρείται ως ένδειξη μιας οικογένειας που έχει ανάγκη από βοήθεια».
Ένα άλλο σημάδι παρακμής μιας μεγάλης δημοκρατικής χώρας με κατακτήσεις εργατικών δικαιωμάτων μετά από μεγάλους αγώνες, είναι η αύξηση των εργατικών ατυχημάτων. Ένα από τα τελευταία τραγικά δυστυχήματα φέρνει στο νου τη δική μας τραγωδία των Τεμπών. Πέντε εργάτες που δούλευαν στη γραμμή Τορίνο-Μιλάνο βρήκαν τον θάνατο, όταν διερχόμενη αμαξοστοιχία τους παρέσυρε πριν προλάβουν να απομακρυνθούν. Εργάζονταν με υπεργολαβίες, χωρίς να σταματάει η διέλευση των τρένων. Με επισφαλή εργασία, με χαμηλό μισθό, αυτού του είδους η δουλειά έχει γίνει ο κανόνας. Ακούστηκαν και εκεί (τι πρωτότυπο!) απόψεις για μοιραίο γεγονός, για ανθρώπινο λάθος («Μα το σήμα ήταν πράσινο», λέει ο μηχανοδηγός), για απρόβλεπτο, μετατρέποντας την τραγωδία σε πρόσθεση κάποιων αριθμών στις στατιστικές των εργατικών ατυχημάτων.
Έχυσε κροκοδείλια δάκρυα η κυβερνητική εξουσία, καθώς και μεγάλο μέρος εκείνων που θεωρούν τον κατακερματισμό της εργασίας, την ιδιωτικοποίηση των πάντων, τις μετεγκαταστάσεις, τις απολύσεις, το πρεκαριάτο ως κάτι φυσιολογικό.
Κάποιος άλλος αρχιεργάτης θα συνεχίσει να βρίσκεται στη γραμμή για να λέει στους εργάτες «Όταν φωνάξω “τρένο”, θα απομακρυνθείτε». Και οι εργάτες θα δουλεύουν σκυμμένοι, ελπίζοντας ότι ο αρχιεργάτης θα προλάβει να φωνάξει, ότι ο σηματοδότης θα λειτουργεί, ότι δεν θα βρεθεί ένα τρένο να κόψει το νήμα της ζωής τους.
Εντάξει, με όλα αυτά έχασε λίγο η κυβέρνηση Μελόνι στην πρόθεση ψήφου, από το 29,4% στο 28,2, ανέβηκε λίγο το Δημοκρατικό Κόμμα στο 20,1 από το 20%, οι 5 Αστέρες πήγαν στο 16,9 από το 16,3% και η Ιταλική Αριστερά μαζί με τους Πράσινους πήγαν από το 3% στο 3,3%. Μας αρκούν αυτά για να παρηγορηθούμε;