Ενώ η χώρα καταστρέφεται για μια ακόμη φορά από διαφορετική αυτή τη φορά αιτία μέσα από μια νέα εκδοχή απουσίας κυβέρνησης και κράτους, ένα περιστατικό έρχεται να συνταράξει το πανελλήνιο. Πρόκειται για τη δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη, του 36χρονου που πνίγηκε στο λιμάνι του Πειραιά σε κοινή θέα αφού μέλη του πληρώματος του πλοίου «Blue Horizon» τον πέταξαν στην θάλασσα. Η καταγραφή του περιστατικού σε βίντεο -των όσων προηγήθηκαν αλλά και του ίδιου του πνιγμού- δεν αφήνουν περιθώρια διαφορετικών ερμηνειών. Αυτό που όλοι αντικρίσαμε ήταν το ίδιο. Μια αναίτια δολοφονία (όχι πως υπάρχουν και δολοφονίες που αιτιολογούνται) και μια πλήρης απουσία μέριμνας -ή έστω ελάχιστου ενδιαφέροντος- ώστε στη συνέχεια να σωθεί ο άνθρωπος που έπεσε στη θάλασσα. Το περιστατικό μέσα στον υπερθετικό βαθμό της αποκτήνωσης και του κυνισμού του υπάρχει στην αυτοτέλειά του. Ερμηνεύει τον εαυτό του, περιγράφει τους πρωταγωνιστές και την πράξη τους. Από την άλλη όμως μπορούμε να πούμε πως συμπυκνώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο μια σειρά από αντιλήψεις, αντανακλαστικά και τρόπους αντιμετώπισης των πραγμάτων όπως αυτά έχουν κυριαρχήσει τα τελευταία χρόνια και έχουν γίνει κομμάτια της κυρίαρχης αντίληψης.
Η σκληρότητα, η εγκληματική αδιαφορία, η άσκηση εξουσίας χωρίς όρια ενσαρκώνονται με τον πιο απόλυτο τρόπο στην πράξη των μελών του πληρώματος. Είναι η κυριαρχία του πιο κυνικού (λέξη που συνειδητά επαναλαμβάνουμε) ατομισμού όχι απλώς ως κυρίαρχης αλλά ως αποκλειστικής συμπεριφοράς. Όχι μια ανευθυνότητα αλλά μια πλήρης παράκαμψη των ευθυνών, μια αδιαφορία για τις συνέπειες που μπορεί να έχει η άσκηση της ισχύος. Δεν είναι ο νόμος της ζούγκλας. Στη ζούγκλα, στη φύση, ο θάνατος πάντοτε έχει σκοπό. Η σκληρότητα είναι και αυτή μέρος μιας ισορροπίας. Εδώ βρισκόμαστε μπροστά στο νόμο των ξεπεσμένων ανθρώπινων κοινωνιών. Εδώ όπου η ζωή και μαζί ο θάνατος μπορεί να συμβαίνουν με μια αδιαφορία στα όρια της τυχαιότητας.
Σημειώνουμε ξανά πως το γεγονός έχει την αυτοτέλεια του ακραίου εγκλήματος. Δεν μπορούμε όμως να μην αντικρίσουμε μέσα στον πολλαπλό υπερθετικό της αποκτήνωσης μια σειρά από παρόμοια περιστατικά που κατακλύζουν τις μέρες μας. Τι απόσταση έχει για παράδειγμα η συγκεκριμένη έκθεση ωμότητας από ό, τι συμβαίνει καθημερινά στα ελληνικά νησιά απέναντι στους μετανάστες; Είμαι ο μόνος που είδα πίσω από την άθλια πράξη μια παράλληλη στάση με τα pushbacks και την αποτρεπτική τακτική της κυβέρνησης απέναντι σε εξαθλιωμένους ανθρώπους (με βασική διαφορά πως αυτή γίνεται στο όνομα όλων μας); Και ακόμη ο κυνισμός (να τος πάλι) του πληρώματος νιώθω πως είναι συγγενής με τον κυνισμό όλων αυτών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη που αποδέχονται (ακόμη και σιωπηλά) όλη την εγκληματική συμπεριφορά στα θαλάσσια σύνορα της χώρας και της ηπείρου. Όσο και να νιώθουμε πως υπάρχει απόσταση, η δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη συνομιλεί με όλο το φάσμα της ηθικής εξαθλίωσης των ημερών μας. Και τελικά πόσο μεγάλη διαφορά έχει ο κυνισμός (τελευταία φορά) των ναυτικών που αφήνουν έναν άνθρωπο να πνιγεί από τον κυνισμό ενός υπουργού που εξισώνει θύτες και θύματα αμέσως μάλιστα μετά το συμβάν; Ή της κυβέρνησης που τον κρατάει στη θέση του;
Ο κόσμος μας από την καραντίνα και μετά έχει αλλάξει. Οι αξίες του έχουν μετατοπιστεί. Η σκληρότητα, η ανοχή στην καταπάτηση ακόμα και των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αδιαφορία για κάθε θεσμό και κάθε ηθική της κοινωνίας περιγράφουν μια γενικευμένη στάση. Μια γενικευμένη κυριαρχία της ατομικής πυγμής και επιθυμίας πέρα από νόμους, πέρα από κοινωνικά όρια, πέρα από την κωδικοποίηση της συνύπαρξης. Το ηθικό όριο της κοινότητας έχει μετατοπιστεί. Και κάθε έγκλημα είναι απλώς μια εκδοχή του δομικού εγκλήματος απέναντι στην ίδια την κοινωνία.