Πριν καν κατακαθίσουν οι σκόνες από το πογκρόμ της Πάφου και της Λεμεσού, πριν ακόμα μαζευτούν τα συντρίμμια που δημιουργήσαν οι κουκουλοφόροι, πριν ακόμα συνέλθουμε από τις φωτιές, από την οργανωμένη τρομοκρατία που με λοστούς και μολότοφ πορεύτηκε σε φάλαγγες και άφησε αιμόφυρτους ξένους και μετανάστες, και όσους σκουρόχρωμους βρέθηκαν στον δρόμο της, (θύμα της βίας ήταν και ο μελαχρινός πρόεδρος της Αρχής Λιμένων Κύπρου και μερικοί τουρίστες από το Κουβέιτ), από αυτή την έκφανσης της άκρας δεξιάς που λεηλάτησε καταστήματα και χτύπησε αλύπητα φωνάζοντας στους μετανάστες να πάνε σπίτι τους με σύνθημα «η Κύπρος είναι ελληνική», πριν ακόμα να συνειδητοποιήσουμε την τυφλή βία και τον ρατσισμό, ένα νέο θέμα προέκυψε στην νήσο των Αγίων. Το Γυμνάσιο Παλουριώτισσας, το ακριτικό σχολείο που φοίτησα κι εγώ και που συνορεύει με την Πράσινη Γραμμή, βρέθηκε στο μέσο μιας τεράστιας διαμάχης μετά την απόφαση του διευθυντή του σχολείου να δώσει την επιλογή σε όσους μαθητές το επιθυμούν να μην φέρουν στην πρόχειρη στολή τους το έμβλημα του σχολείου που είναι η Παναγία της Παλουριώτισσας.
Αφήστε μας να σας πω δυο λόγια για το σχολείο: Οικοδομήθηκε σε γη που δώρισε η εκκλησιαστική επιτροπή Παλουριώτισσας μετά από εισήγηση του Αρχιεπισκόπου Μακάριου ακριβώς έξω από τα τείχη της Λευκωσίας. Βρέθηκε στο κέντρο των διακοινοτικών ταραχών του 1963. Το 1974, βρέθηκε στο κέντρο των μαχών και μετατράπηκε σε φυλάκιο της Εθνικής Φρουράς. Ξαναλειτούργησε το 1975, μετρώντας πληγές και φιλοξενώντας πολλούς μαθητές που ήταν πρόσφυγες. Τα δύο προάστια από τα οποία αντλεί μαθητές το σχολείο βλέπετε, Καϊμακλί και Παλουριώτισσα, ανέκαθεν φιλοξενούσαν τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους. Το σχολείο λειτούργησε γεμάτο συρματοπλέγματα, παραπετάσματα με αμμόσακκους, με σφαίρες στους τοίχους του και με ένα μεγάλο μέρος του κτιρίου του να μην λειτουργεί επειδή βρισκόταν στην νεκρή ζώνη. Όταν εμείς πηγαίναμε σχολείο την δεκαετία του 1990 στον δεύτερο όροφο υπήρχαν πολεμίστρıες και βλέπαμε απέναντι το φυλάκιο των Τούρκων. Όταν εμείς πηγαίναμε σχολείο περισσότεροι από τους μισούς συμμαθητές μας ήταν πρόσφυγες, είχαν χάσει γονιούς στον πόλεμο και έπαιρναν χρηματική βοήθεια και συσσίτιο.
Τώρα σε αυτό το ίδιο σχολείο φοιτούν παιδιά μεταναστών. Περισσότερο από το 17% των παιδιών του σχολείου έχει μεταναστευτική βιογραφία. Πρόκειται για Σύριους κυρίως που βρήκαν καταφύγιο στις φτηνές κατοικίες της περιοχής και παιδιά που πηγαίνουν να φοιτήσουν στο σχολείο, χωρίς μολύβια και τετράδια, χωρίς να μπορούν καν να μιλήσουν την γλώσσα. Πρόσφυγες, που έχουν χάσει γονιούς στον πόλεμο και χρειάζονται χρηματική βοήθεια και συσσίτιο.
Η απόφαση του διευθυντή του σχολείου να δώσει την επιλογή σε όσους μαθητές δεν επιθυμούν να αγοράσουν την -φτηνότερη στολή- χωρίς το έμβλημα της Παναγίας, προκάλεσε τεράστιο σάλο και έγινε ξανά αφορμή να αρχίσουν τα γνωστά σχόλια για τους μετανάστες. Η διάσταση που πήρε το θέμα ήταν πρωτοφανής και χρειάστηκε ακόμα και η παρέμβαση του υπουργείου Παιδείας. Κι αυτό σε έναν τόπο που την περασμένη Δευτέρα μετά το πογκρόμ τα παιδιά των μεταναστών φοβόνταν να πάρουν το λεωφορείο και πήγαν με τα πόδια στο σχολείο ή δεν πάτησαν στις τάξεις καθόλου.
Δικαιώματα για λίγους ανθρώπους
.jpg)
Το περιβόητο αυγό του φιδιού στην ευημερούσα Κύπρο, που βασίζεται στο φτωχό ανθρώπινο δυναμικό του μετανάστη (σύμφωνα με στοιχεία των Κοινωνικών Ασφαλίσεων το 40% του εργατικού δυναμικού της Κύπρου αποτελείται από ξένους εργάτες που εργάζονται σε χαμηλόμισθες θέσεις εργατών, οικοδόμων, καθαριστριών) έχει αρχίσει να επωάζεται εδώ και καιρό. Με δηλώσεις πολιτικών, όπως αυτή του πρόεδρου του Σοσιαλιστικού Κόμματος ΕΔΕΚ Μαρίνου Σιζόπουλου που είπε ότι «Θα πρέπει να διασφαλιστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα μόνον όσων δικαιούνται», ή του δήμαρχου Χλώρακας της Πάφου, που έλαβε χώρα το πρώτο πογκρόμ, ότι λειτουργεί ανάμεσα στους μετανάστες φωλιά τζιχαντιστών. Την ίδια στιγμή η προεδρία της Ad Hoc Επιτροπής για το Δημογραφικό στην Κυπριακή Βουλή ανήκει στο ΕΛΑΜ-στις συνεδριάσεις της οποίας αρνείται να συμμετέχει το ΑΚΕΛ, παρατηρείται πληθώρα fake news που λαμβάνουν τεράστιες διαστάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ παράλληλα αυξήθηκαν οι επιθέσεις σε ντελιβεράδες και μετανάστες που ζουν στην παλιά πόλη της Λευκωσίας. Κι όλα αυτά χωρίς να φαίνεται να υπάρχει ο μηχανισμός αναχαίτισης όχι μόνο της διασποράς των ψευδών ειδήσεων, αλλά της ίδιας της βίας που ζήσαμε στο νησί πριν από λίγες μέρες.
Μνήμη κοντή
.jpg)
«Τα γεγονότα στη Λεμεσό δείχνουν ότι μόλις αποσυρθεί ο τουρκικός στρατός, στόχος ρατσιστικών επιθέσεων θα είναι οι Τουρκοκύπριοι», δήλωσε ο τουρκοκύπριος ηγέτης Ερσίν Τατάρ, σπεύδοντας ασφαλώς να εκμεταλλευτεί την κατάσταση που προέκυψε προς όφελος του. Κι αλήθεια, σε ένα νησί που αναζητεί διακαώς την επίλυση του πολιτικού του προβλήματος με στόχο την συνύπαρξη με το μουσουλμανικό σύνοικο στοιχείο, τι μήνυμα στέλνεται με την υποδοχή που τυγχάνουν οι ξένοι και οι μετανάστες; Η μνήμη μας είναι κοντή. Οι αναμνήσεις της προσφυγιάς ξεθωριάζουν. Μόνη ελπίδα μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων στο νησί που στέκεται ανάχωμα στον ρατσισμό και στην ξενοφοβία, οι φωνές της λογικής και της αγάπης. Οι δύο μεγάλες αντιρατσιστικές πορείες που έγιναν στην Λεμεσό και στην Λευκωσία καθώς και η ανάδυση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δικτύων παρακολούθησης του ακροδεξιού ρατσισμού, δείχνουν πως στο νησί υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι με δημοκρατικά αντανακλαστικά που θέλουν και μπορούν να σταθούν ανάμεσα σε όσα γίνονται και όσα μπορούν να γίνουν. Και δεν θα καταντήσει ποτέ γραφικό να το λέμε. Είμαστε με τις μέλισσες.