Δεν ήταν λίγος ο κόσμος, και καλός κόσμος, της Αριστεράς που σ’ αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές κατευθύνθηκε προς τους συνδυασμούς της Λαϊκής Συσπείρωσης, της παράταξης του ΚΚΕ. Οι λόγοι είναι αρκετοί και έχει ιδιαίτερη σημασία να τους προσεγγίσουμε νηφάλια:
* Μια διάχυτη πολιτική απογοήτευση, που ξεκίνησε από την μονόπαντη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο και τη σοσιαλδημοκρατία, συνεχίστηκε με τη συντριπτική ήττα στις περασμένες διπλές βουλευτικές εκλογές και ολοκληρώθηκε δραματικά με τη δύσοσμη παράδοση του κόμματος στο μοντέλο Κασσελάκη. Μετά από αυτά τα διαδοχικά χτυπήματα, αρκετός κόσμος της Αριστεράς αναζητά τουλάχιστον ένα αποκούμπι και το βρίσκει στο ΚΚΕ. Η λογική «να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο μη μας προκύψει κανένας Κασσελάκης» οδηγεί, δυστυχώς, σε μια παράδοση άνευ όρων σε ένα κόμμα που θέλει οπαδούς και άκριτους υποστηριχτές της γραμμής του.
* Στο αυτοδιοικητικό τοπίο, κυρίως μετά τις τελευταίες εξελίξεις, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να κατεβάσει υποψηφίους σε αρκετούς Dήμους και σε άλλους σύρθηκε σε απαράδεκτες στηρίξεις πασοκοδεξιών υποψηφιοτήτων. Έτσι, υπήρξαν περιπτώσεις όπου οι υποψήφιοι συνδυασμοί ήταν μόνο δεξιοί, άντε και κανένας ανυπόληπτος πασόκος, και ΚΚΕ. Οπότε, ή δεν πας να ψηφίσεις ή πας και ψηφίζεις «Λαϊκή Συσπείρωση».
* Μιας και αυτό το κλίμα το ευνοεί ιδιαίτερα, το ΚΚΕ επιτρέπει(!) τους παραπλανημένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ να προσεγγίσουν τη Λαϊκή Συσπείρωση στις δημοτικές εκλογές και βλέπει τα ποσοστά του να αυξάνονται στις δημοσκοπήσεις. Παράλληλα, βέβαια, με τον χαρακτηρισμό «παραπλανημένοι» υποδηλώνει την υποτιμητική θέασή του προς τέτοιου είδους «αριστερούς» ψηφοφόρους που πάντα θα παραμένουν υπό δοκιμή. Ο δεύτερος προσφιλής χαρακτηρισμός, στη σταθερή φρασεολογία του ΚΚΕ, οι «εγκλωβισμένοι» στον ΣΥΡΙΖΑ που ήρθε η ώρα να «απεγκλωβιστούν», μόνο ως χιούμορ μπορεί να εκληφθεί σε ένα κόμμα όπου τα μέλη του όχι μόνο εγκλωβίζονται ολοκληρωτικά αλλά κουρδίζονται και ελέγχονται σε κάθε λεπτομέρεια της πολιτικής και κοινωνικής τους ζωής.
Όλα αυτά έχουν έναν κοινό παρονομαστή: να ενισχυθεί το ΚΚΕ, να απαξιωθούν όσο το δυνατόν περισσότερο και να χάσουν δυνάμεις οι άλλοι αριστεροί χώροι και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια περίοδο ακροδεξιάς, νεοφιλελεύθερης παντοδυναμίας, το ΚΚΕ επιλέγει ξεκάθαρα την ισχυροποίησή του στον ενδοαριστερό ανταγωνισμό, σαν να εντοπίζει εκεί τον μεγαλύτερο εχθρό του. Και βέβαια, η απόλυτα αυτοαναφορική, μονοσήμαντη και αντιενωτική του στάση επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά με τις δηλώσεις του γενικού γραμματέα του σε σχέση με τον δεύτερο γύρο των εκλογών. Δηλαδή το ΚΚΕ δίνει γραμμή να μην ψηφιστεί την Κυριακή ο Σίμος Ρούσσος στο Χαλάνδρι; Υλοποιώντας αντίστοιχη γραμμή, θα πρέπει οι αριστεροί, πλην ΚΚΕ, στην Πάτρα να μην ψηφίσουν τον Πελετίδη; Αν πήγαινε ο Μπέος στον δεύτερο γύρο, θα καλούσε το ΚΚΕ για άκυρο ή λευκό στον Βόλο, θυμίζοντας το αλήστου μνήμης παλιότερο σύνθημα: «Καλύτερα τον Μπέο / Παρά τον Συριζαίο»;
Και μιας και μιλάμε για το ΚΚΕ, ας θυμηθούμε την πρόσφατη απεργία της 21ης Σεπτεμβρίου την οποία οργάνωσε το ΠΑΜΕ με τα σωματεία που ελέγχει, το Εργατικό Κέντρο Αθήνας και η ΑΔΕΔΥ. Στην απεργιακή συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης αντικρίσαμε πάλι το απόλυτο καπέλωμα στο οποίο ειδικεύεται το ΚΚΕ. Περιχαρακωμένες ζώνες με ανθρώπινες αλυσίδες μελών του ΚΚΕ, μονοπώληση των ομιλιών από συνδικαλιστικά στελέχη ΠΑΜΕ, αυστηρή χωροταξική κατανομή της διαδήλωσης με προκαθορισμένο σχέδιο που υλοποιούσαν οι «επιλοχίες» του κόμματος και σε μια γωνιά, περιορισμένοι, άλλες συλλογικότητες και οι απεργοί εκπαιδευτικοί με τις σημαίες των ΕΛΜΕ, μιας και το ΠΑΜΕ ελέγχει μόνο μία από τις πέντε ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης. Ζώντας αυτές τις εικόνες, κάτι αντίστοιχο είχε γίνει και στις μεγάλες κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών, πώς μπορεί κάποιος να φτάσει, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, στο απονενοημένο διάβημα να ψηφίσει «Λαϊκή Συσπείρωση» δηλαδή ΚΚΕ;
Πάνος Δημητρούδης