Η Βίκυ Βολιώτη, έχοντας ήδη κερδίσει τις εντυπώσεις ενός απαιτητικού κοινού, παίζει και σκηνοθετεί για δεύτερη συνεχή χρονιά το πρωτότυπο έργο της Ευσταθίας «Ιζαμπέλ Ρεμπώ, ο δικός μου Αρθούρος», σε νέο χώρο, στο θέατρο «Μικρό Άνεσις», κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9μμ, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Η μικρή αδερφή του Αρθούρου Ρεμπώ, Ιζαμπέλ, διηγείται την ιστορία της που όμως είναι συνυφασμένη με την ιστορία του πρόωρα αδικοχαμένου αδερφού της, τον οποίο υποστήριξε με αγάπη.
Με αφορμή το ανέβασμα της παράστασης, η Βίκυ Βολιώτη μιλά στην Εποχή για την Ιζαμπέλ Ρεμπώ, για μια ιστορία που μιλά για αποδοχή και αγάπη.
Τι σας ώθησε να σκηνοθετήσετε το εν λόγω έργο;
Τυπικά, το έργο ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά. Ουσιαστικά όμως πρόκειται για μια εντελώς καινούρια παράσταση. Η αλλαγή του χώρου με οδήγησε σε μια εντελώς διαφορετική οπτική, μια νέα σκηνοθεσία με διαφορετικό σκηνικό και κοστούμια και διαφορετική υποκριτική προσέγγιση. Όταν με πήρε τηλέφωνο η Ευσταθία και μου μίλησε για το έργο της και την Ιζαμπέλ Ρεμπώ, μου κίνησε την περιέργεια το γεγονός ότι αυτό το υπαρκτό πρόσωπο μάς ήταν εντελώς άγνωστο, παρόλο που σε κείνη χρωστάμε τη «διάσωση» του έργου του Αρθούρου Ρεμπώ. Όταν κατόπιν μου έστειλε το έργο η Ευσταθία και το διάβασα, διαπίστωσα ότι είναι γραμμένο σε έναν βαθιά εξομολογητικό τόνο, ανακάλυψα πολλά δικά μου βιώματα και αισθάνθηκα ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να παιχτεί, σαν μια «προσωπική» μαρτυρία. Μοιραία οδηγήθηκα στο να το σκηνοθετήσω.
Ποια στοιχεία της Ιζαμπέλ Ρεμπώ σας γοήτευσαν περισσότερο;
Διαβάζοντας το έργο και τον ρόλο που δημιούργησε η Ευσταθία εντυπωσιάστηκα με το σθένος και την απίστευτη δύναμη της, την ειλικρίνειά της, το χιούμορ της και την τρυφερότητα της.
Η Ιζαμπέλ Ρεμπώ, μια γυναίκα μεγαλωμένη μέσα σε ένα ασφυκτικό, αυστηρό καθολικό περιβάλλον, γνώρισε τον εκφοβισμό του κόσμου εξ αιτίας του κοινωνικά «απόβλητου» αδερφού της. Ποια ήταν η δική της αντίδραση;
Η Ιζαμπέλ, κόντρα σε όλες τις κοινωνικές προκαταλήψεις, τον συντηρητισμό και τη θρησκοληψία θέλησε να κατανοήσει τη διαφορετικότητα του αδερφού της και να τον υπερασπιστεί με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Και όσα δεν μπόρεσε να κάνει όσο εκείνος ζούσε, τα πραγματοποίησε όταν εκείνος πέθανε, αφιερώνοντας τη ζωή της στην «επιβολή» του έργου του και την αποκατάσταση του ονόματος του.
Πώς αντικρίζουν οι θεατές την ιστορία του Ρεμπώ μέσα από τα μάτια της αδερφής του;
Το έργο δεν είναι μια βιογραφία αλλά μια εξομολόγηση φορτισμένη με εσωτερικότητα μέσα από την οποία ο τρομερός και απρόσιτος Αρθούρος Ρεμπώ, με τις φοβερές του ιδιοτροπίες και ιδιορρυθμίες για τον υπόλοιπο κόσμο, φιλτράρεται και γίνεται ένα οικείο πρόσωπο, πονεμένο και τσακισμένο από τη ζωή. Ένα πρόσωπο που μπορεί να είναι και ο δικός μας αδερφός.
Τι συμβολίζει η Ιζαμπέλ Ρεμπώ με τη στάση της;
Η Ιζαμπέλ συμβολίζει το ανώνυμο πλήθος των αγνώστων εκείνων γυναικών, κρυμμένο στην αχλή της ιστορίας που έζησαν μια ζωή προσφοράς και αυτοθυσίας για τους άλλους.
Η Ιζαμπέλ Ρεμπω έζησε μια ζωή αφιερωμένη στην αγάπη για τον αδελφό της. Η αγάπη είναι αρκετή για να ξεπεράσει κάθε είδους προκατάληψη; Κατά τη γνώμη σας, τι μας διδάσκει η ιστορία της;
Η Ιζαμπέλ Ρεμπώ με την αγέρωχη στάση της μάς διδάσκει την προσφορά, την αποδοχή μα πιο πολύ απ’ όλα την αγάπη. Μπορεί το έργο εκ πρώτης όψεως να χαρακτηρίζεται ως δράμα αλλά στο τέλος αφήνει μια γλυκιά γεύση στα χείλη, γεύση αισιοδοξίας και εγρήγορσης: «Είμαι αυτάρκης. Κι όταν θα φύγω απ’ τη ζωή θα φύγω με την πληρότητα κάποιου που αγάπησε πολύ».