Το Βενιζέλειο γενικό νοσοκομείο Ηρακλείου ήρθε πρόσφατα στην επικαιρότητα με μια μεγάλη κινητοποίηση υπεράσπισής του από την απαξίωση και το κλείσιμο. Την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου, χιλιάδες άνθρωποι ξεκίνησαν μια μεγαλειώδη πορεία τεσσάρων χιλιομέτρων από το νοσοκομείο ως την πλατεία Ελευθερίας στο κέντρο της πόλης. Είχαν προηγηθεί εκδηλώσεις ενημέρωσης των πολιτών από υγειονομικούς για το «μεγάλο ασθενή» της δημόσιας υγείας του Ηρακλείου και ολόκληρης της Κρήτης, το Βενιζέλειο. Το δεύτερο σε μέγεθος νοσοκομείο του νησιού και ένα από τα επτά μεγαλύτερα της Ελλάδας, ανέστειλε την λειτουργία των τακτικών χειρουργείων, ενώ είχαν ήδη κλείσει νευραλγικά τμήματα του, όπως το τμήμα πήξης, της αιμοδοσίας και το ιατροπαιδαγωγικό κέντρο.
Επιχειρώντας μια ιστορική διαδρομή του Βενιζέλειου νοσοκομείου διαπιστώνει κανείς από τους ενδιάμεσους σταθμούς, τη μακρά του πορεία στο χρόνο: 1936, η Παγκρήτια Ένωση των Κρητών Αμερικής αποφάσισε να κατασκευάσει ένα μεγάλο έργο στη μνήμη του Ελευθερίου Βενιζέλου· 1949, συνάπτεται σύμβαση μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης, αμερικανικής αντιπροσωπείας, της Παγκρήτιας Ένωσης των Κρητών των ΗΠΑ και του Δήμου Ηρακλείου για την κατασκευή του έργου. Οι τρεις πρώτοι αναλαμβάνουν τη χρηματοδότηση και ο Δήμος Ηρακλείου παραχωρεί το οικόπεδο· 1953, εγκαινιάζεται το νέο νοσοκομείο και ονομάζεται Παγκρήτιο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Φυματιώντων. Λειτουργεί αρχικά σαν σανατόριο· 1967, μετατρέπεται σε γενικό νοσοκομείο με 200 κρεβάτια· 1973, συγχώνευση του Πανανειου με το Βενιζέλειο, λειτουργεί με 270 κρεβάτια· 1986, εντάσσεται στο ΕΣΥ με 500 οργανικά κρεβάτια· 2012, λειτουργεί ως διασυνδεόμενο νοσοκομείο με το πανεπιστημιακό νοσοκομείο Ηρακλείου με 440 κλίνες, με την επωνυμία Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου – Γ.Ν. «Βενιζέλειο» και με ενιαία διοίκηση· 2019, επαναφορά διοικητικής και περιουσιακής αυτοτέλειας σε νοσοκομεία του ΕΣΥ (άρθρο 165, Τεύχος Α’ 43/09.03.2019) - Κατάργηση ενιαίου και αυτοτελούς ΝΠΔΔ με την επωνυμία “Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου - Γενικό Νοσοκομείο Βενιζέλειο” και μετατροπή αποκεντρωμένης οργανικής μονάδας σε ανεξάρτητο ΝΠΔΔ του ΕΣΥ, υπό τον έλεγχο και την εποπτεία της 7ης ΥΠΕ.
Υπό διάλυση
Παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το νοσοκομείο έχει εκσυγχρονιστεί με την νέα σύγχρονη πτέρυγα και νέο ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό, τα χρόνια προβλήματα υποστελέχωσης εξακολουθούν να υπάρχουν και να δημιουργούν ανυπέρβλητα προβλήματα στη λειτουργία του. Τα κτίρια όπως και τα μηχανήματα θέλουν ανθρώπινο προσωπικό για να λειτουργήσουν. Ακόμα, όμως και σύμφωνα με τον παλιό, πετσοκομμένο μνημονιακό οργανισμό του 2012, όταν ήταν διασυνδεδεμένο με τον μεγάλο αδελφό του, το ΠΑΓΝΗ, οι τωρινές κενές οργανικές θέσεις γιατρών, είναι δεκάδες. Το 2012, αναθεωρήθηκαν εσπευσμένα οι οργανισμοί των νοσοκομείων, που είναι ο καταστατικός χάρτης που περιγράφει όλα τα τμήματα που λειτουργούν σε ένα νοσοκομείο και τι προσωπικό χρειάζεται αναλυτικά. Τότε, συμπεριλήφθηκαν μόνο οι υπηρετούντες γιατροί και οι κενές θέσεις απλώς καταργήθηκαν Τα χρόνια της πανδημίας επιδείνωσαν δραματικά την κατάσταση, όταν με μια εσπευσμένη και λάθος απόφαση της τότε διοίκησης της 7ης ΥΠΕ εντάχθηκε άμεσα και ισότιμα στην αντιμετώπιση της επιδημίας χωρίς επιπλέον πόρους και προσωπικό, όπως τα νοσοκομεία αναφοράς, δηλαδή το ΠΑΓΝΗ και το νοσοκομείο Χανίων στην Κρήτη, που είχαν ενισχυθεί και προετοιμασθεί νωρίτερα. Στο και πέντε, κυριολεκτικά, έπρεπε να διαχωριστούν τα ΤΕΠ, να κλείσουν τμήματα για την δημιουργία κλινικών covid, να προσαρμοστεί η ΜΕΘ με λειτουργία θαλάμων απομόνωσης αρνητικής πίεσης και νέες κλίνες σε ελάχιστο χρόνο. Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι τεχνικοί, το διοικητικό και λοιπό προσωπικό λειτουργώντας με περίσσεια αυτοθυσία και φιλότιμο κατόρθωσαν να κρατήσουν το νοσοκομείο όρθιο, όχι όμως χωρίς επιπτώσεις, μιας και το ήδη εξουθενωμένο προσωπικό κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια ακόμα επιβάρυνση. Την απροθυμία του υπουργείου να προβεί σε αντικατάσταση των υγειονομικών, γιατρών και νοσηλευτών, που αποχωρούσαν κυρίως λόγω συνταξιοδότησης. Επίσης μεγάλο μέρος του προσωπικού που είχε προσληφθεί με συμβάσεις ορισμένου χρόνου μετά το πέρας της πανδημίας αποχώρησε. Τα κενά σε τμήματα του νοσοκομείου αυξάνονταν ενώ η δουλειά, και λόγω της πανδημίας είχε αυξηθεί δραματικά. Σταδιακά στην συσσωρευμένη κόπωση προστίθεται η απογοήτευση.
Φαύλος κύκλος παραιτήσεων
Οι σειρήνες από τον ιδιωτικό τομέα και την Κύπρο ήχησαν δυνατά και πλέον πολλοί γιατροί παραιτήθηκαν για να εργαστούν σε πιο ανθρώπινες συνθήκες και με πολύ καλύτερες αμοιβές. Σε κάποια νοσοκομεία, όπως του Ρεθύμνου, έχουν παραιτηθεί όλοι οι γιατροί της παθολογικής κλινικής και οι διοικούντες την 7η ΥΠΕ σκέφτηκαν να τους αναπληρώνουν από τα δυο νοσοκομεία του Ηρακλείου με υποχρεωτικές καθημερινές μετακινήσεις.
Στο ήδη λειψό προσωπικό των παθολογικών κλινικών προστέθηκε και η αυθαιρεσία των «εντέλεσθαι». Και οι παραιτήσεις συνεχίζονται.
Έτσι λοιπόν ένας φαύλος κύκλος παραιτήσεων, υπερεργασίας, κακών αμοιβών, παρά την απόφαση του ΣΤΕ για επαναφορά του ιατρικού μισθολογίου στα προ μνημονιακά επίπεδα, που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, και αυθαιρεσίας των διοικήσεων έφερε τις τελευταίες παραιτήσεις αναισθησιολόγων και την αναστολή λειτουργίας των τακτικών χειρουργείων, που ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Το Βενιζέλειο όμως δεν είναι ένα μοναδικό, μεμονωμένο πρόβλημα, αλλά η κορυφή του παγόβουνου ενός δημοσίου συστήματος υγείας που έχει εγκαταλειφθεί στην μοίρα του, υποχρηματοδοτημένο από ένα υπουργείο Υγείας που θεωρεί «πεταμένα λεφτά» τα κονδύλια για την δημόσια υγεία.