Δύο φαινομενικά ασύνδετα γεγονότα έλαβαν χώρα την τελευταία εβδομάδα στη βυθισμένη μας επικράτεια. Το πρώτο είναι οι νέες αποκαλύψεις από την Αρχή Προστασίας Δεδομένων για τις παρακολουθήσεις και το predator και η πολιτική αντιπαράθεση που ακολούθησε. Σύμφωνα με αυτές, τα κινητά 11 προσώπων (ανάμεσα σε αυτά η εισαγγελέας της ΕΥΠ και ο αρχηγός της ΕΛΑΣ) παγιδεύτηκαν από το predator μέσα από μηνύματα, που απ’ όσο φαίνεται αποστάλθηκαν από τον ίδιο τον γενικό γραμματέα του πρωθυπουργού. Είναι το τελευταίο κεφάλαιο σε μια υπόθεση που κουρελιάζει τη δημοκρατία σε καθημερινή βάση: παρεμπόδιση των αρμοδίων αρχών, διασυρμός της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, απαξία της δικαιοσύνης να ασχοληθεί με το θέμα.
Ταυτόχρονα, μια σειρά από περιστατικά ακραίας φασιστικής βίας έλαβαν χώρα την προηγούμενη εβδομάδα με την ανοχή –ή την υποστήριξη– της αστυνομίας. Πορείες, πογκρόμ, εισαγωγή φασιστοειδών από ξένες χώρες. Με αποκορύφωμα την απόπειρα εμπρησμού από φασιστοειδή βαγονιού του Ηλεκτρικού, στο οποίο επέβαιναν αντιφασίστες.
Τα δύο αυτά γεγονότα αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας, εδώ στην πατρίδα του ήλιου και της δημοκρατίας. Δεν περιγράφουν μια έκπληξη, αλλά μία συνέχεια. Τη συνέπεια με την οποία η ελληνική πραγματικότητα λειτουργεί ως θηλειά που μας πνίγει. Αν κάτι, όμως, συνδέει τα δύο αυτά γεγονότα, δεν είναι τόσο η χρονική ή χωρική του σύμπτωση, όσο το γεγονός πως περιγράφουν μια ταυτόχρονη μετατόπιση προς έναν κοινό ορίζοντα.
Αυτό που παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια σε όλα τα κράτη του δυτικού κόσμου –και όχι μόνο– ξεκινώντας από την Ευρώπη, περνώντας στις ΗΠΑ και συνεχίζοντας προς τη Λατινική Αμερική είναι μια πολιτική μετατόπιση από τα δεξιά προς τα άκρα δεξιά. Με διάφορες παραλλαγές και σε διάφορες εκφάνσεις. Ο κόσμος στις μετά την καραντίνα κοινωνίες είναι ένας άλλος κόσμος. Πιο σκληρός, πιο κυνικός και σίγουρα λιγότερο δημοκρατικός.
Σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο η μετατόπιση αυτή παρατηρείται με δύο τρόπους. Από τη μία, με την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων, που πολλές φορές φτάνουν να καταλάβουν ακόμα και την εξουσία (λέγε με Ιταλία). Και από την άλλη, με τη μετατόπιση των παραδοσιακών συντηρητικών και δεξιών κομμάτων προς μια πιο απολυταρχική ρητορική και πρακτική με κέντρο την ασφάλεια, την ξενοφοβία και την επιθετική κρατική παρεμβολή. Φυσικά, οι δύο κινήσεις δεν είναι ανεξάρτητες, αλλά πλήρως ετεροκαθοριζόμενες. Η άνοδος της Ακροδεξιάς φέρνει ως αντίδραση την υιοθέτηση της ατζέντας της από την παραδοσιακή Δεξιά και στη συνέχεια η νομιμοποιημένη πια ρητορική και πρακτική ενθαρρύνει την Ακροδεξιά, σπρώχνοντάς την σε περισσότερες δράσεις εντός ή εκτός (κυρίως εκτός) των ορίων της νομιμότητας. Ο αυταρχισμός, είτε ως επίσημη κυβερνητική πρακτική είτε ως ηγεμονική φωνή στους δρόμους και τις γειτονιές, μεγεθύνεται, εγκαθίσταται, κανονικοποιείται.
Για εμάς εδώ, στον πάτο της Ευρώπης, στις αποικίες του παγκοσμίου Νότου, αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Ξεκίνησε με την κρίση και συνεχίστηκε όλα τα υπόλοιπα χρόνια. Το κυβερνών κόμμα, άλλωστε, είναι παράγωγο αυτής της σύγκλισης. Της μετατόπισης της Νέας Δημοκρατίας προς την άκρα Δεξιά την περίοδο των μνημονίων και της υιοθέτησης όχι μόνο της ακροδεξιάς πολιτικής, αλλά και των βασικότερων πολιτικών εκφραστών της, των στελεχών του ΛΑΟΣ, που σήμερα είναι κεντρικοί πολιτικοί παίχτες και υπουργοί. Είναι μια πορεία που κάποτε κόπηκε, τόσο με τις αντιφασιστικές αντιδράσεις μετά τη δολοφονία Φύσσα και τις δίκες της Χρυσής Αυγής, όσο και με την άνοδο της Αριστεράς. Είναι μια διαδικασία που μοιάζει έτοιμη να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε, προσπαθώντας να καλύψει πια το χαμένο έδαφος. Έχοντας ήδη κατακτήσει την απόλυτη ηγεμονία στην κεντρική πολιτική σκηνή με την έλλειψη αντιπολίτευσης, την πολιτική αυθαιρεσία, τον εφαρμοσμένο αυταρχισμό. Διεκδικώντας τον χώρο που νιώθει πως της αντιστοιχεί στις γειτονιές, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην καθημερινότητα. Ο αυταρχισμός αυτός, είτε στη θεσμοποιημένη του εκδοχή, είτε στη ριζοσπαστικοποιημένη του καθημερινή πρακτική, είναι στην πραγματικότητα ενιαίος. Ενιαία πρέπει να είναι και η απάντηση. Στα επιχειρήματα, στους δρόμους, στην καθημερινή συναναστροφή. Γιατί χαμένες μάχες, είναι μόνο οι μάχες που δεν δόθηκαν.