Κριστιάν Μπομπέν «Ο σχοινοβάτης», μετάφραση: Φοίβος Ι. Πιομπίνος - Beatrice Connolly, εκδόσεις Κίχλη, 2023
Κριστιάν Μπομπέν, γάλλος συγγραφέας και ποιητής γεννημένος στη Βουργουνδία της Γαλλίας. Ερημίτης, δεν έφυγε ποτέ απ’ την πόλη του, Λε Κρεζό (1951-2022). Μάλιστα, είχε διαλέξει μια μάλλον φτωχή κατοικία που παλιότερα χρησιμοποιούσε η πυροσβεστική υπηρεσία -μέσα σε πυκνό δάσος- όντας συνηθισμένος στη λιτή ζωή των εργατών γονιών του. Με σημαία τη μοναχικότητα προτιμούσε τα βιβλία από τα παιγνίδια με τους άλλους· του άρεσε να τους παρατηρεί. Λιτός και στα έργα, όπου εκφράζεται ποιητικά μέσα από θραύσματα προτάσεων, ενώ εξέδιδε συχνά ολιγοσέλιδα πεζά, μακριά από φανφάρες και ανούσιες δημόσιες τελετές· έργα με τα οποία απέκτησε απροσδόκητη φήμη.
Υπάρχει ο αφηγητής που μόλις απέλυσαν από τη δουλειά του και για τούτο διαθέτει πολύ ελεύθερο χρόνο. Συνηθίζει λοιπόν τους μακρινούς περιπάτους παρατηρώντας τον ουρανό και τις πέτρες γύρω του. Αίφνης συναντά κάποιον άνθρωπο με κεφάλι αλόγου. Δεν αργεί να καλλιεργηθεί ισχυρή φιλία μεταξύ τους. Ίσως έπαιξε ρόλο η σκοτεινιά των γαλήνιων ματιών του ανθρώπου - αλόγου. Σε αντίθεση με τον εγωισμό του αφηγητή ο άλλος δεν διακατέχεται από την υλιστική νοοτροπία που διαποτίζει τα πάντα στον δυτικό τρόπο σκέψης. Δεν στοχεύει στο όποιο κέρδος καθώς «η φιλία έρχεται με πολύ μικρά πράγματα». Όταν ο άνθρωπος με το κεφάλι αλόγου δούλευε στο τσίρκο ισορροπούσε με άνεση πάνω σε σχοινί ύψους πολλών μέτρων και προχωρούσε για να συναντήσει, και μόνο γι’ αυτό, τη φίλη του που ερχόταν από την αντίθετη πλευρά. Όταν, όμως, η τελευταία πέταξε και χάθηκε στον ουρανό εκείνος λόγω μελαγχολίας δεν μπόρεσε να σταθεί ξανά πάνω του, είχε χάσει τον λόγο, μιας και το έκανε για να βρεθούν μαζί. Ο Μπομπέν ομνύει στη συντροφικότητα και στη συλλογική δημιουργία. Αλλά και στο συναίσθημα της άνοιξης οποιασδήποτε εποχής του χρόνου. Να ζωντανέψει τις αισθήσεις, τα συναισθήματα, να χαρίσει ευτυχισμένες στιγμές σε δύσκολες καταστάσεις «στο πιο μελανό σημείο της χρονιάς» και γιατί όχι να απελευθερώσει. Οι αληθινές εμπειρίες, η σοφία της ζωής πηγάζουν συνήθως από τους σαλούς, τους διαφορετικούς, τους απροσάρμοστους στο αριστοτελικό σύστημα σκέψης που εγκλωβίζει την τραγική καθημερινότητα. Εκείνους με τη γήινη, τη φυσική αίσθηση των πραγμάτων.