Χάσαμε αυτές τις μέρες (και εμβρόντητοι μείναμε) τον Μιχάλη Πασιάκο [1959-1923], έναν φίλο καρδιακό και σύντροφο αγαπημένο, μια εμβληματική μορφή, ένα πνεύμα δημιουργικό και ασυμβίβαστο, ένα τέκνο κι έναν φάρο της Σαγιάδας, εκεί στα βορειοδυτικά που έζησε και κάρφωσε στον χάρτη, τη φωτισμένη του πινέζα. Έναν πολίτη (αναρχικός αριστερός) της Θεσπρωτίας, που την ερεύνησε, την αποκάλυψε, την παρουσίασε και την γνώριζε σαν τις γωνιές του σπιτιού του, εκεί όπου κείτονται ψηφίδες του κορμιού της στο πέρασμα των χρόνων. Έναν αγωνιστή της ζωής, έναν διανοούμενο που έσπειρε και θέρισε και θα ανθίζει για πολύ το έργο του. Έναν μεγαλόκαρδο και απίστευτα γενναιόδωρο άνθρωπο, που μας έβαλε για πρώτη φορά δύσκολα, με το φευγιό του και την απουσία του. «Μέσα στου νεκρού το μάτι, κοιμούνται δέντρα και πουλιά!» (Χ. Μπράβος)
Γ. Ζ