Η εξέλιξη της υπόθεσης του 22χρονου Παλαιστίνιου ο οποίος τοποθέτησε παλαιστινιακή και ελληνική σημαία στο πλαίσιο αντιπολεμικής συναυλίας στην πλατεία Συντάγματος την Κυριακή 5 Νοεμβρίου είναι ιδιαίτερα ανησυχητική. Η στοχοποίηση του νεαρού Παλαιστίνιου ξεκίνησε με fake news ακροδεξιών λογαριασμών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έκαναν λόγο για δήθεν υποστολή της ελληνικής σημαίας, ωστόσο είχε ως αποτέλεσμα την άμεση κινητοποίηση των κρατικών μηχανισμών. Η Ελληνική Αστυνομία ανακοίνωσε την προσαγωγή του νεαρού Παλαιστίνιου αναφέροντας ότι αυτός «εμφανίζεται σε βίντεο το οποίο αναπαράγεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να υψώνει τη σημαία της χώρας του κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης στο Σύνταγμα», ως εάν τούτο ήταν κάτι αξιόποινο. Ακόμα χειρότερα, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Οικονόμου έκανε κατόπιν λόγο για «σύλληψη» του ατόμου που «τοποθέτησε παλαιστινιακή και κατόπιν ελληνική σημαία σε στύλο». Τελικά, διέρρευσε πως θα διενεργηθεί προανάκριση από την Υποδιεύθυνση Κρατικής Ασφάλειας της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής για το εάν ο νεαρός Παλαιστίνιος τέλεσε το έγκλημα του άρθρου 141 παρ. 1 του Ποινικού Κώδικα.
Η νομική διάσταση του θέματος είναι αρκετά απλή. Το άρθρο 141 παρ. 1 ΠΚ ορίζει ότι «Όποιος, με πράξεις που θέτουν υπό αμφισβήτηση κυριαρχικά δικαιώματα άλλου κράτους ή με άλλες προκλητικές ενέργειες, εκθέτει το ελληνικό κράτος ή σύμμαχό του ή τους κατοίκους τους σε κίνδυνο αντιποίνων ή εκθέτει σε κίνδυνο διατάραξης τις φιλικές σχέσεις της Ελλάδας ή συμμάχου της με ξένο κράτος, τιμωρείται με φυλάκιση έως τρία έτη ή χρηματική ποινή». Με αυτή τη διάταξη τυποποιείται σε αυτοτελές έγκλημα μια μορφή «προσβολής της διεθνούς ειρήνης της χώρας» για την οποία μάλιστα απαιτείται να υπάρχει δόλος του δράστη. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η εν λόγω διάταξη είναι ούτως ή άλλως προβληματική λόγω της αοριστίας των στοιχείων που ορίζουν την πράξη, το βέβαιο είναι πως η ίδια η πράξη δεν στοιχειοθετείται στη συγκεκριμένη περίπτωση με όποιο τρόπο και αν οριστεί. Για να θεωρηθεί ως έγκλημα η ανάρτηση της παλαιστινιακής σημαίας (μιας σημαίας που κυματίζει μεταξύ άλλων και στην έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη) σε έναν στύλο, θα πρέπει να θεωρηθεί ότι αποτελεί προκλητική ενέργεια και πως εκθέτει σε κίνδυνο διατάραξης τις φιλικές σχέσεις της Ελλάδας με το κράτος του Ισραήλ. Εκτός από το ότι δεν συντρέχουν αυτές οι προϋποθέσεις, η άσκηση μιας τέτοιας δίωξης θα έθιγε βέβαια την ελευθερία της έκφρασης και την ελευθερία της συνάθροισης που κατοχυρώνουν το Σύνταγμα και η ΕΣΔΑ. Με αυτά τα δεδομένα, ακόμα και ο σχηματισμός δικογραφίας για τη συγκεκριμένη υπόθεση είναι σκανδαλώδης.
Γιατί όμως μια απλή και αυτονόητη συμβολική πράξη στήριξης του αγώνα του Παλαιστινιακού λαού, που έχει συμβεί επανειλημμένα στο παρελθόν, μπήκε στο στόχαστρο; Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα δεν είναι κατά βάση νομική. Εξάλλου, σε πολλές χώρες της Ευρώπης απαγορεύονται ή καταστέλλονται τα μαζικά αντιπολεμικά συλλαλητήρια αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Η εξήγηση βρίσκεται στο κλίμα που δημιουργεί η όξυνση των πολεμικών ανταγωνισμών και η ιδεολογική επένδυσή τους με χαρακτηριστικά πολέμου πολιτισμών. Σ’ αυτό το σχήμα, δεν χωράει ούτε η πολιτική ούτε οι αποχρώσεις. Από τη μια πλευρά βρίσκεται η Δύση και από την άλλη φανατικοί, «σκουρόχρωμοι» κατά την Άννα Διαμαντοπούλου, μουσουλμάνοι που τρέφονται από το θρησκευτικό μίσος. Η άκρα δεξιά διεκδικεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ρατσιστική εκστρατεία που εκτυλίσσεται, αλλά μαζί της στοιχίζονται οι κατ’ εξοχήν «συστημικές» πολιτικές δυνάμεις. Η δικαιολόγηση των ισοπεδωτικών βομβαρδισμών του Ισραήλ στη Γάζα συμβαδίζει με έναν διάχυτο ρατσισμό που κλείνει τα μάτια σε φριχτά εγκλήματα πολέμου.
Η αναχαίτιση αυτής της εκστρατείας αποτελεί πρωταρχικό καθήκον για όσους και όσες ενδιαφέρονται για τη δημοκρατία και την ειρήνη. Οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη δεν εκθέτουν τη χώρα μας σε κίνδυνο αντιποίνων, ενισχύουν την πίεση για άμεση εκεχειρία και κατάπαυση του πυρός. Η είσοδος του «πεζοδρομίου» στο προσκήνιο, τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στην Ευρώπη, δείχνει πόσο έωλες είναι οι κατασκευές που βλέπουν στην Παλαιστίνη μια προαιώνια διαμάχη πολιτισμών ή θρησκειών. Η ταύτιση του κράτους του Ισραήλ με τους Εβραίους, αγνοώντας τις πολιτικές και ιδεολογικές διακρίσεις των τελευταίων και τα ρεύματα που ποτέ δεν δέχτηκαν την εθνικιστική αφήγηση των σιωνιστών, δεν καταπολεμά τον αντισημιτισμό. Παρουσιάζει τους Εβραίους να συμπαρατάσσονται αδιαφοροποίητα με ένα κράτος που διαπράττει εθνοκάθαρση και με τον Νετανιάχου που δικαιολογεί κάθε έγκλημα επικαλούμενος χωρία της Βίβλου. Αντίθετα, η αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό σε Ανατολή και Δύση σφυρηλατεί μια διεθνιστική ενότητα υπεράνω θρησκειών, θεμελιωμένη στον αγώνα για την άρση μιας ιστορικής αδικίας.