«Τέσσερις κόρες»
Με την ταινία «Τέσσερις κόρες» (Les filles d’Olfa) η σκηνοθέτρια Καούτε Μπεν Χανία επιχειρεί να διεισδύσει στον μηχανισμό που οδηγεί δύο μικρά κορίτσια στον να ενταχθούν στο ισλαμικό κράτος. Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της Ολφά και των τεσσάρων κοριτσιών της, της Ράχμα, της Γκοφράν, της Έγια και της Ταϊσίρ. Όπως χαρακτηριστικά λέει η ίδια η μητέρα στην αρχή, οι δύο μικρότερες ζουν ακόμη μαζί της αλλά τις δύο μεγαλύτερες, την Ράχμα και την Γκοφράν «τις κατασπάραξε ο λύκος».
Οι τέσσερις κόρες της Ολφά είναι όμορφες, μοντέρνες και αγαπούν τη ζωή. Το ίδιο και η μητέρα τους η οποία παράτησε τον καταπιεστικό πρώτο της άνδρα και πατέρα των κοριτσιών της. Βρισκόμαστε στο 2011, όταν ο Μπεν Άλι, ο οποίος κυβερνούσε την Τυνησία από το 1987, αναγκάστηκε να παραιτηθεί εξαιτίας των μεγάλων διαδηλώσεων της Αραβικής Άνοιξης, με το αίτημα του εκδημοκρατισμού. Μόνο που η κατάσταση εκτροχιάστηκε και δόθηκε χώρος να αναδειχθούν και οι εξτρεμιστικές ισλαμικές δυνάμεις. Οι οποίες διεκδίκησαν το «δικαίωμα» οι γυναίκες να φοράμε χιτζάμπ (μαντήλα που καλύπτει μαλλιά και λαιμό) ή νιγκάμπ (πέπλο που αφήνει μόνον τα μάτια να φαίνονται). Ενδυμασίες που έγιναν σύμβολα αντίστασης αφού μέχρι τότε, πλην της απλής μαντήλας, ήταν απαγορευμένα. Έτσι τα δυο μεγαλύτερα κορίτσια, ηλικίας 14 και 15 ετών τότε, έμπλεξαν με ισλαμικούς κύκλους και έφυγαν από το σπίτι για να ενταχθούν στο Ισλαμικό Κράτος. Απελπισμένη αλλά και αποφασισμένη η Ολφά προσπάθησε με κάθε τρόπο να βρει τα κορίτσια της και να τα φέρει πίσω.
Αυτήν είναι η ιστορία που αφηγείται το θαυμάσιο ντοκιμαντέρ της Καούτε Μπεν Χανία, επίσημη πρόταση της Τυνησίας για το Διεθνές Όσκαρ. Έχει επιλέξει τόσο τα αληθινά πρόσωπα όσο και ηθοποιούς, δίνοντας έτσι μια μορφή ταινίας μέσα στην ταινία. Τόσο τρυφερή, τόσο ανθρώπινη αλλά και τόσο τρομακτική! Συγκλονιστική!
Η θυσία του πατέρα
1917 και ενώ στην Ευρώπη μαίνεται ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, η Γαλλία επιστρατεύει άνδρες από τις αποικίες για να πολεμήσουν. Ο 17χρονοςΤιερνό είναι από τη Σενεγάλη και, όταν στρατεύεται ο πατέρας του Μπακαρί, πηγαίνει εθελοντής για να είναι μαζί του και να τον προστατεύσει. Όταν οι δύο άνδρες θα βρεθούν στο μέτωπο, ο πατέρας θα κάνει τα πάντα για να σώσει τον γιο του, καθώς ο τελευταίος θα βρεθεί αντιμέτωπος με την αγριότητα ενός παράλογου πολέμου.
Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ταινία η οποία με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο καταγγέλλει την αποικιοκρατική πολιτική της Γαλλίας. Παράλληλα θέτει ζητήματα όπως η σχέση πατέρα - γιου, η αυτοθυσία και η συντροφικότητα.
Ο Ματιέ Βαντεπιέ με την ταινία «Ο πατέρας του στρατιώτη» (Tirailleurs) επιλέγει την αντιπολεμική, ανθρωπιστική οπτική και έτσι προσεγγίζει τους ήρωές του. Όμως υπάρχουν σημεία που ο σκηνοθετικής ρυθμός δεν είναι τόσο σφιχτός όσο χρειάζεται, με αποτέλεσμα η ταινία να χάνει σε ένταση.
Απογείωση στον Ουρανό
Ο «Ουρανός» του Τάκη Κανελλόπουλου, θεωρείται ως μία από τις πιο σημαντικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ο δε Κανελλόπουλος ως ένας από τους πρωτοπόρους μοντερνιστές σκηνοθέτες που άνοιξε τον δρόμο στον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο.
Το 1962 στην 3η Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης όλοι έμειναν άφωνοι. Μάλιστα ο «Ουρανός», αν και κέρδισε μόνον το βραβείο φωτογραφίας, εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Φεστιβάλ των Κανών. Ο Ομπσέρβερ τοποθέτησε τη ταινία ανάμεσα στις 10 καλύτερες του 1963, ενώ ο Φεντερίκο Φελίνι, όταν την είδε, δήλωσε πως έμεινε ενθουσιασμένος.
Μια ταινία για τον άνθρωπο στον πόλεμο, μια τρυφερή, ουμανιστική προσέγγιση στην οποία δεν έχουν θέση οι πατρίδες και οι σημαίες. Δεν είναι ταινία για το έπος του 1940, αν και εκεί παραπέμπει, αλλά ο σκοπός του Κανελλόπουλου ήταν να μιλήσει για εκείνους που βρέθηκαν στον πόλεμο κουβαλώντας μνήμες από το σπίτι τους, που περιμένουν ένα γράμμα, που θέλουν να ζήσουν και να επιστρέψουν, που απλώνουν το χέρι στον συμπολεμιστή τους. Αριστούργημα!
Προβάλλονται επίσης
«Όλη η ομορφιά και η αιματοχυσία» (All the beauty and the bloodshed) της Λόρα Πόιτρας: Ντοκιμαντέρ για την ταραχώδη ζωή και το έργο της κορυφαίας φωτογράφου Ναν Γκόλντιν και για τον επίμονο αγώνα της να ξεσκεπάσει τους φαρμακοβιομήχανους που κρυβόταν πίσω από τα θανατηφόρα οπιοειδή OxyContin.
«May December» του Τοντ Χάινς: Είκοσι χρόνια μετά το σκάνδαλο που προκάλεσε το ρομάντζο τής τότε 36χρονης Γκρέισι και του 13χρονου Τζος, το ζευγάρι ζει μια φαινομενικά ειδυλλιακή προαστιακή ζωή. Η οικογενειακή τους γαλήνη θα διαταραχθεί απότομα από την έλευση της Ελίζαμπεθ, μιας δημοφιλούς ηθοποιού που θέλει να κάνει έρευνα για τον επερχόμενο ρόλο της ως Γκρέισι.
«Το τέρας» (Kaibutsu) του Χιροκάζου Κόρε Έντα: Όταν ο μικρός της γιος Μινάτο αρχίζει να συμπεριφέρεται περίεργα, η μητέρα του νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά. Ανακαλύπτοντας ότι ένας δάσκαλος είναι υπεύθυνος, απαιτεί από το σχολείο να μάθει τι συμβαίνει. Καθώς όμως η ιστορία ξετυλίγεται, η αλήθεια αναδεικνύεται σταδιακά.
«The hanger games: Η μπαλάντα των αηδονιών και των φιδιών» (The ballad of songbirds and snakes) του Φράνσις Λόρενς: Η Λούσι Γκρέι Μπερντ είναι ο επιλεγμένος φόρος της Περιοχής 12 που θα παλέψει για την επιβίωσή της στην αρένα, στους 10ους Αγώνες Πείνας.