(…)
έχοντας το σακούλι τ’ αναστεναγμού
κι όλο πηγαίνω
πηγαίνω
στις
πηγές
Νίκος Καρούζος, Έρημος σαν την βροχή
Τις ώρες της σύγχυσης, τις ώρες που οι απαντήσεις δεν προκύπτουν και ο προσανατολισμός χάνεται όπως η αίσθηση της επιφάνειας για τον δύτη που πέρασε πολύ χρόνο στον βυθό, τις ώρες του μεγάλου ερωτηματικού, αυτού που μπορεί να ταράξει συθέμελα μια ύπαρξη, ώστε να μην ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται. Τις ώρες αυτές είναι ταιριαστό και είναι πολύτιμο να γυρνούμε στις πηγές. Τόσο ατομικά, όσο και συλλογικά. Να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας από πού ξεκινήσαμε, να προσπαθούμε να επαναφέρουμε στην επιφάνεια αυτή την αρχική σπίθα, που αναδείχθηκε σχεδόν ως ανάγκη και δημιούργησε μια πυρκαγιά που όρισε όλες τις αποφάσεις και όλες τις επιλογές που την ακολούθησαν. Είναι μια υπενθύμιση που δεν πρέπει να ξεχνούμε, γιατί κάπου εκεί κατοικοεδρεύει η ουσία των πράξεων μας, η δική μας ουσία.
Τις στιγμές της μεγάλης αναταραχής, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και αν δεν οριζόμαστε από ένα δόγμα με απόλυτες βεβαιότητες, είναι λογικό να αμφισβητούμε τον εαυτό μας μέχρι τα θεμέλια, να εξετάζουμε την κάθε επιλογή σαν να ήταν ένα βέβαιο λάθος, μια τυφλή διαλογή που τώρα φαίνεται ξεκάθαρα πως οδηγούσε ακριβώς στην αναταραχή. Η αμφισβήτηση του εαυτού από τον εαυτό είναι η υγεία των ερωτηματικών, η βέβαιη απόδειξη πως δεν μπορούν να υπάρξουν βεβαιότητες και η ανάγκη της επαλήθευσης όλων των σταδίων. Είμαστε ρευστοί. Άσχετα από την ιδεολογία, τις αρχές, τα όνειρα. Ζητούμε διαρκώς το σχήμα μας, το σχήμα αυτό που σχεδόν ποτέ δεν μας δίνεται.
Φαντάζομαι πως η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους μήνες για κάποιους ίσως να φαντάζει οδυνηρή. Είναι το τέλος μιας μεγάλης πορείας με λάθη, απογοητεύσεις και μάχες που δόθηκαν, με θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα. Άσχετα από την έκβαση, ήταν ένα εγχείρημα της Αριστεράς του 21ου αιώνα, της σχέση της με την κυβερνησιμότητα, της ανάδειξης των ορίων και της ανάγκης υπέρβασής τους. Όμως ο τρόπος με τον οποίο η πορεία αυτή τελειώνει, παρέχει ήδη το υλικό για μια νέα Αριστερά, με νέο εύρος και νέους όρους. Οι όροι της διάλυσης είναι τέτοιοι, ώστε να αναδεικνύονται ζητήματα πολύ πιο ουσιαστικά από τη δημιουργία απλώς ενός φορέα, από μια απλή πολιτική στρατηγική. Έχουν να κάνουν με την ουσία της Αριστεράς, το παρελθόν, αλλά και το μέλλον της. Τα λάθη που έγιναν, τις αποτυχίες, αλλά ταυτόχρονα και τις επιτυχίες. Τους δρόμους που ακολουθήθηκαν και αυτούς που εγκαταλείφθηκαν.
Ακόμα και στις καλύτερές του ημέρες, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε ποτέ να εκφράσει το σύνολο της Αριστεράς. Ταυτόχρονα, η πορεία από το 2015 και μετά αποτέλεσε μια σταθερή πορεία φυλλοροής από τα αριστερά, με αποκορύφωμα τις θλιβερές πρόσφατες εξελίξεις. Σήμερα, στη συγκυρία των πολλαπλών αριστερών πολιτικών αστέγων και της γενικευμένης αριστερής απογοήτευσης, προκύπτει η ευκαιρία το μεγάλο αυτό κομμάτι της Αριστεράς που απογοητεύτηκε, που προδόθηκε ή που δεν πείστηκε, να πάρει τον λόγο σε μια διαδικασία διαλόγου. Και προκύπτει με όρους ανάγκης. Η Αριστερά, οι αριστερές και οι αριστεροί, τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να γυρίσουν στις πηγές. Να θυμηθούν και να διεκδικήσουν αυτόν τον ορίζοντα που ακυρώθηκε, αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να υπάρχει.