Η τελευταία συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ήταν ιστορική και σημαδεύει για πάντα τις ζωές μας.
Οφείλουμε να κοιτάξουμε τον καθρέφτη μας, αν θέλουμε να πάμε παρακάτω.
Καλούμαστε να ανανεώσουμε το διαβατήριο μας, με συνεπιβάτες το κόμμα αλλά και την κοινωνία, χωρίς αποκλεισμούς και περιχαρακώσεις, χωρίς παρωχημένες ιδεοληψίες, με όρους συμπερίληψης και ουσιαστικής πολιτικής πρότασης.
Πριν από μερικούς μήνες το κόμμα μας έκανε ένα σημαντικό λάθος θεσμικής τακτικής, που πρέπει να αναγνωρίσουμε, αν θέλουμε να προχωρήσουμε. Επιλέξαμε να προηγηθεί η εκλογή Προέδρου, έναντι της διεξαγωγής ενός κρίσιμου συνεδρίου απολογισμού, αυτοκριτικής και προοπτικής.
Η μεγάλη πλειοψηφία των μελών της ΚΕ παρασύρθηκε σε μια ακατανόητη επιλογή, καθοδηγούμενη από τον κυβερνητισμό και τον αρχηγισμό, που τώρα κατηγορούμε.
Τι λέγαμε τότε;
Να βιαστούμε να βγάλουμε τον/την «αρχηγό» γιατί θα προκαλέσει ένα «σοκ ηγεσίας» στον πολιτικό μας φορέα. Φοβηθήκαμε τότε μήπως ρευστοποιηθεί το κόμμα…!
Χωρίς να έχω καμία διάθεση προσωπικής αυτοδικαίωσης τα αναφέρω όλα αυτά, για να καταδείξω ότι, πριν βιαστούμε να πάρουμε αποφάσεις, πρέπει να μιλήσουμε ειλικρινά με την ιστορία. «Αριστερά που αντέχει την αυτοκριτική, ξέρει τι σημαίνει μετατροπή, αγώνας κι ευθύνη».
Ο Αλέξης Τσίπρας στην τελευταία ομιλία του ως πρόεδρος όλου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έκανε λόγο για «έναν ιστορικό κύκλο που κλείνει» και για μια «νέα αρχή».
Όταν κλείνει ένας ιστορικός κύκλος οφείλεις να αποτιμήσεις το σύνολο του κύκλου και όχι μόνο την κυβερνητική ή αντιπολιτευτική περίοδο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ από ιδρύσεως του υπήρξε τόπος πολιτικής συνάντησης διαφορετικών ρευμάτων της Αριστεράς, που εκκινούσαν από την κουμμουνιστογενή παράδοση και έφτανε μέχρι και τις παρυφές του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Στην απαρχή του, ξεκίνησε στη βάση μιας πολιτικής συμφωνίας και μιας πολιτικής ενότητας, με την προοπτική να συγκροτήσει μια ομογενοποιημένη ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα.
Η πορεία αυτή ανακόπηκε από την ανάληψη των κυβερνητικών καθηκόντων.
Αντί το 2015 η κυβέρνηση να λειτουργήσει ως πυρήνας προωθητικός για την κοινωνική διασύνδεση, ο κυβερνητικός κυνισμός σε συνθήκες δημοσιονομικά ασφυκτικές, κατέληξε να οδηγήσει στην κρατικοποίησή του κόμματος και στην αποκοπή του από το μαζικό χώρο. Οι ιδέες υποχώρησαν. Απεμπολήσαμε το πλούτο της λαϊκής σοφίας και μας κατάπιε η γραφειοκρατία.
Επόμενο ήταν τα μηνύματα της κοινωνικής κινητικότητας να μην έφταναν στο κόμμα, το οποίο εξελίχθηκε σε μια «γραφειοκρατική ελίτ», που με την «κυβέρνηση της Αριστεράς» περισσότερο σαν σύνθημα, παρά σαν ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση, συγκρατούσε μια ισχνή, αλλά στην ουσία υποτυπώδη και αδύναμη κομματική συνοχή.
Σήμερα το μυαλό όλων μας αλλά και της κοινωνίας, ταλανίζει ένα ερώτημα που αφορά το μέλλον:
Υπάρχουν οι όροι για να συμπορευτούμε την επόμενη μέρα;
Για να απαντηθεί το ερώτημα αυτό, απαιτείται ειλικρίνεια, ωριμότητα και μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης:
Α) Ιδεολογικά χρειαζόμαστε μια μεγάλη σύγχρονη Αριστερά της εποχή μας. Μια Αριστερά του 21ου αιώνα με νέα αναλυτικά εργαλεία, που θα προσδιορίζει τα κοινωνικά στρώματα και τις κοινωνικές τάξεις, που θέλει να εκπροσωπήσει.
Όχι με όλους, όχι με τους πολλούς, όχι με το κεφάλαιο…
Με τον κόσμο της εργασίας αλλά και με τον κόσμο της δημιουργίας. Με τον «δρόμο» αλλά και με τη διανόηση και τον κόσμο του πολιτισμού. Με τον διεθνισμό της Αριστεράς, αλλά και με την διαφύλαξη των εθνικών συμφερόντων, στο νέο γεωπολιτικό πεδίο.
Β) Προγραμματικά θέλουμε προτάσεις πολιτικής που θα απαντούν στα σύγχρονα προβλήματα. Κλιματική κρίση, τεχνητή νοημοσύνη, μεταναστευτικό, ψηφιακή επανάσταση, παραγωγικό μοντέλο, θέτουν ερωτήματα και έχουμε ανάγκη από την διατύπωση μιας εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης, που θα αντανακλά την πολιτική μας ταυτότητα. Πολιτική ταυτότητα χωρίς προτάσεις εφαρμοσμένης πολιτικής, σε συγκεκριμένη σοσιαλιστική κατεύθυνση, συνιστoύν πολιτικό βερμπαλισμό άνευ ουσίας.
Γ) Οργανωτικά το κόμμα βρίσκεται πίσω από τις ανάγκες της κοινωνίας. Ναι στο κόμμα των μελών και των δομών, όχι στο κόμμα των «μεγαλομετόχων». Ναι στην αυτοργάνωση, ναι στην επαφή με την κοινωνία, όχι στον παραγοντισμό και στον εξουσιοδοτισμό. Ναι στην συμμετοχή, όχι στην ανάθεση. Ναι στην εμπλοκή των 150.000 μελών στις διεργασίες του κόμματος, ναι στην προγραμματική συνεργασία των δυνάμεων του προοδευτικού χώρου, ναι στην συγκρότηση δημοκρατικών μετώπων, όχι στην ρευστοποίηση και στην πολιτική σύγχυση. Ναι στο κόμμα αρχών και αξιών, όχι στο κόμμα «χυλό» και στον αρχηγισμό.
Ο χώρος βρίσκεται σε περιδίνηση και το πρώτο μέλημα μας είναι να υπάρξει ηρεμία, συλλογικότητα, πολιτικές επεξεργασίες και γρήγορες αποφάσεις.