Το αεροπορικό δυστύχημα που ξεκλήρισε την Αλιάνζα Λίμα του Περού
 

Συμπληρώνονται 36 χρόνια από το τραγικό αεροπορικό δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή των 25 μελών της αποστολής της περουβιάνικης ομάδας Αλιάντζα Λίμα. Μία από τις πιο ιστορικές ομάδες του Περού, η οποία ιδρύθηκε το 1901, με έδρα της τη Λίμα και συγκαταλέγεται στις ομάδες με τους περισσότερους φιλάθλους στη χώρα. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1987 η αποστολή της Αλιάντζα Λίμα, που εκείνη την περίοδο ήταν πρώτη στο πρωτάθλημα, διέθετε ίσως την πιο ταλαντούχα ομάδα στην ιστορία της, με παίκτες μικρούς σε ηλικία. Η αποστολή επέστρεφε από το παιχνίδι με την Ντεπορτίβο Πουκάλπα, στο οποίο οι γαλανόλευκοι είχαν επικρατήσει με 1-0. Η πτήση της επιστροφής από την Πουκάλπα μέχρι τη Λίμα θα γινόταν με ένα Fokker F27 του πολεμικού ναυτικού της χώρας. Στο αεροπλάνο επέβαιναν 16 μέλη της ποδοσφαιρικής ομάδας, πέντε μέλη του προπονητικού τιμ, τέσσερα μέλη της διοίκησης, οκτώ τσιρλίντερ, τρεις διαιτητές, δύο άτομα του πολεμικού ναυτικού και τα έξι μέλη του πληρώματος. Το μοιραίο αεροσκάφος απογειώθηκε στις 6.30 μ.μ. από το αεροδρόμιο της Πουκάλπα για να καλύψει μία απόσταση περίπου 730 χιλιομέτρων.

Την ώρα που το αεροπλάνο προσέγγιζε το αεροδρόμιο της Λίμα, οι πιλότοι διαπίστωσαν ότι υπήρχε πρόβλημα με το σύστημα προσγείωσης. Έτσι, ζήτησαν από τους ανθρώπους του πύργου ελέγχου να προχωρήσουν σε απλή διέλευση από τον χώρο του αεροδρομίου, ώστε εκείνοι να τους επιβεβαιώσουν εάν έχουν κατέβει οι τροχοί ή όχι. Μετά από τη διέλευση πήραν την επιβεβαίωση που ζητούσαν και ξεκίνησαν τη δεύτερη προσπάθεια τους για να προσγειωθούν.

Στην προσπάθεια τους, όμως, να κάνουν τον απαραίτητο κύκλο, ώστε να ξεκινήσουν εκ νέου τη διαδικασία προσγείωσης, πέταξαν αρκετά χαμηλά πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό με αποτέλεσμα το δεξί φτερό του αεροσκάφους να βρει στη θάλασσα και το αεροπλάνο να συντριβεί περίπου 7 χιλιόμετρα μακριά από το αεροδρόμιο, παρασύροντας στο θάνατο τους 43 από τους 44 επιβαίνοντες. Ο μοναδικός που επέζησε από την τραγωδία ήταν ο πιλότος του μοιραίου αεροσκάφους, Εντιλμπέρτο Βιγιάρ. Η είδηση βύθισε στο πένθος όλη τη χώρα με πολλούς φίλους της ομάδας να πηγαίνουν ακόμα και στις γενέτειρες των παικτών για να αποχαιρετήσουν τους ήρωες τους, ενώ αρκετοί πήγαν στο γήπεδο το οποίο χρησιμοποιούσε ως έδρα η ομάδα για να αποχαιρετήσουν με αυτόν τον τρόπο τα αδικοχαμένα μέλη της.

Οι συγγενείς των νεκρών και η κοινή γνώμη ζητούσε απαντήσεις για το τι συνέβη με το μοιραίο αεροσκάφος, αλλά οι απαντήσεις άργησαν να δοθούν. Ο τότε πρόεδρος της ομάδας, Αγκουστίν Μερίνο, ήταν ο πρώτος που μίλησε στους εκπροσώπους του Τύπου, διευκρινίζοντας ότι όλα τα μέλη της ομάδας επέβαιναν στο μοιραίο αεροσκάφος, με τους εκπροσώπους του Πολεμικού Ναυτικού να τονίζουν ότι το πρόβλημα που υπήρχε αφορούσε το σύστημα προσγείωσης.

Οι έρευνες για τα αίτια της τραγωδίας ξεκίνησαν αμέσως μετά το τέλος της περισυλλογής των σωρών, ωστόσο το πόρισμα άργησε να βγει στη δημοσιότητα. Για την ακρίβεια πήρε 19 χρόνια και αυτό λόγω των πολιτικών συνθηκών που επικρατούσαν στη χώρα. Το Περού ουσιαστικά είχε χωριστεί στα δύο με την Οργάνωση "Sendero Luminoso" να αντιτίθεται στην κυβέρνηση και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το τελικό πόρισμα να μείνει στο συρτάρι...Ο λόγος ήταν ότι για το δυστύχημα το μεγαλύτερο βάρος έπεσε στον πιλότο και στην κατάσταση στην οποία βρίσκονταν το μοιραίο αεροσκάφος. Για αυτά τα δύο αποκλειστικά υπεύθυνο ήταν το Πολεμικό Ναυτικό της χώρας. Από τη μία, ο πιλότος δεν είχε αρκετές ώρες πτήσης κατά τη διάρκεια της νύχτας, ενώ όπως αποδείχτηκε αργότερα είχε ήδη αποτύχει σε τεστ που του είχαν γίνει, ενώ το αεροπλάνο ήταν σε τραγική κατάσταση στις ενδείξεις, ανάμεσα στις οποίες ήταν τόσο εκείνες για το σύστημα προσγείωσης όσο και αυτές για τα καύσιμα. Είναι ενδεικτικό ότι πέρα από τα λάθη του πιλότου, είναι εξαιρετικά πιθανό το μοιραίο αεροσκάφος να έμεινε τελικά από καύσιμα μετά τον κύκλο που έκανε για να προσγειωθεί. Αυτές οι πληροφορίες έγιναν γνωστές μετά από έρευνα τηλεοπτικού σταθμού του Περού, ο οποίος έφερε στο φως της δημοσιότητας το πόρισμα που είχε βγει από τον Φεβρουάριο του 1988 και παρέμενε κλειδωμένο σε θυρίδα τράπεζας στη Φλόριντα μέχρι το 2006.

Αγωνιστικά η Αλιάνζα κατέβηκε στα επόμενα ματς εκείνης της σεζόν με τους νέους, τον μοναδικό της παίκτη που τελικά σώθηκε και δανεικούς παίκτες (αρκετοί από την Κόλο Κόλο). Ο τίτλος χάθηκε, η Αλιάνζα αγωνιστικά καταστράφηκε (και μαζί της μια σπουδαία φουρνιά περουβιανών παικτών) και έκανε 18 χρόνια να πάρει τίτλο. Κατάφερε, όμως, το γεγονός να την κάνει συμπαθή σε πολύ κόσμο, να μαζέψει κι άλλους οπαδούς και να γίνει ακόμα πιο δημοφιλής. Κάπου στα γραφεία της Αλιάνζα Λίμα βρίσκεται φυλαγμένη μια μπάλα. Βρέθηκε να επιπλέει στη θάλασσα μετά το δυστύχημα. Οι άνθρωποι της την κράτησαν.

 

ΓΙΑ ΤΗΝ 
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, 
ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ

Copyright © 2024 - All rights reserved

 | 

Developed by © Jetnet