Πριν από έναν χρόνο, το φθινόπωρο του 2022, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Βελγίου, με αφορμή μια ακόμη γυναικοκτονία, είχε αποφασίσει η γυναικοκτονία να νομοθετηθεί ως διακριτό έγκλημα, εγκρίνοντας νόμο πλαίσιο. Μια απόφαση που είχε προκαλέσει ανακούφιση, καθώς όριζε μάλιστα διάφορες μορφές βίας που προηγούνται του εγκλήματος, όπως η ψυχολογική και η σεξουαλική βία.
Φέτος η Βουλή των Αντιπροσώπων, στις 29 Ιουνίου 2023, ψήφισε τον νόμο για την πρόληψη κατά της γυναικοκτονίας, ο οποίος αποσκοπεί στον περιορισμό της βίας κατά των γυναικών στο Βέλγιο.
«Πρόκειται για μια ιστορική καμπή στην καταπολέμηση της έμφυλης βίας στο Βέλγιο», σύμφωνα με δελτίο Τύπου της υπουργού Ισότητας των Φύλων, Marie-Colline Leroy, η οποία συνεργάστηκε στενά με την προκάτοχό της Σάρα Σλιτζ για τη διάρθρωση και κατάρτιση του νομοσχεδίου. Η Σάρα Σλιτζ, μέλος του βελγικού κόμματος των Πρασίνων (Ecolo), πολύ δραστήρια σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα των γυναικών, πριν από τέσσερα χρόνια είχε πρωτοστατήσει κατά αλυσίδας Burger, όταν αυτή είχε χρησιμοποιήσει ως διαφήμιση τη χυδαία, αλλά και ακατανόητη εικόνα ενός άντρα που γρονθοκοπεί τη γυναίκα του επειδή αυτή του παράγγειλε το λάθος μπέργκερ.
Πάντως, νέα υπόθεση γυναικοκτονίας σοκάρει το Βέλγιο. Μια 36χρονη γυναίκα, η Βερονίκ, νοσηλεύτρια, βρέθηκε δολοφονημένη με 200 μαχαιριές από τον φίλο της, όταν αυτή αποφάσισε να τον χωρίσει.
Στην Ιταλία, τώρα, 105 γυναίκες έχουν δολοφονηθεί, από τις αρχές του χρόνου, από τους νυν ή πρώην συντρόφους τους. Τελευταία, το εκατοστό πέμπτο θύμα, η Τζούλια Τσεκετίν, στην οποία και ήταν αφιερωμένες οι πολυπληθείς διαδηλώσεις της 25ης Νοέμβρη. Η αδελφή της, Έλενα Τσεκετίν, είχε ζητήσει το ενός λεπτού σιγή στα σχολεία να αντικατασταθεί από ένα λεπτό θορύβου, εκκωφαντικού θορύβου. Ενώ το κεντρικό σύνθημα προερχόταν από το ποίημα της περουβιανής ποιήτριας Cristina Torres-Cáceres, «Αν αύριο δεν γυρίσω στο σπίτι, μαμά».
Από τα ζητήματα που έχουν απασχολήσει αρκετές από μας σε ιδιωτικές συζητήσεις είναι: πώς διαβάζουμε αυτές τις ειδήσεις, που μεταδίδονται συχνά, μάλλον συστηματικά πια, από διάφορα μέσα με ηδονοβλεπτική ματιά; Ή πώς εμείς να μιλήσουμε γι’ αυτές;
Πάντως, σε ό,τι αφορά τις/τους δημοσιογράφους στην Ιταλία, από το 2017 έχει καταρτιστεί Το Μανιφέστο της Βενετίας, ας πούμε ένας «οδηγός» 10 σημείων, ένας ηθικός κώδικας, που στόχο έχει το δικαίωμα της ενημέρωσης σε ό,τι αφορά τη βία κατά των γυναικών, να μη μετατρέπεται σε αφορμή ανταγωνισμού εντυπώσεων, σε κακομεταχείριση και τελικά σε επιπλέον πηγή οδύνης για τα θύματα.