Μια εποχή κυνηγημένων, κυνηγών και παρατηρητών, ακούσια και εκούσια εγκλωβισμένων, που δεν έχει χρόνο ή τόπο. Έμφυλα στερεότυπα, πατριαρχία, θηλυκότητες, κοινωνικοί ρόλοι και γυναικεία ταυτότητα στο επίκεντρο του νέου σουρεαλιστικού θεατρικού έργου της Σοφίας Γουργουλιάννη που ζωντανεύει στη σκηνή του Bios από 30 Νοεμβρίου, σε σκηνοθεσία Αθηνάς Χατζηαθανασίου. Μια Στρίπερ, σύμβολο σεξουαλικότητας, αλλά και θύμα της κοινωνικής σκληρότητας απέναντι στο γυναικείο σώμα, μια Μάνα εγκλωβισμένη στον ρόλο της ως καλή μητέρα και μια Αλλεργική, που συμβιώνει με τις δεκάδες κοινωνικές αγκυλώσεις σωματοποιημένες σε πραγματικές αλλεργίες. «Εκείνος» παρατηρεί. Γιατί; Ποιος είναι τελοσπάντων;
Με αφορμή το ανέβασμα της παράστασης, η συγγραφέας Σοφία Γουργουλιάννη μιλά στην Εποχή για την Εποχή του Κυνηγιού, τα στερεότυπα και τη δυνατότητα της γυναίκας να υπάρξει εκτός των θεσμοθετημένων κοινωνικών ρόλων.
.jpg)
Ποιο ήταν το έναυσμα για να γράψετε την Εποχή του Κυνηγιού;
Με απασχολούσε το γυναικείο σώμα και κυρίως το ερώτημα του εάν το βίωμά του θα ήταν διαφορετικό εκτός πολιτισμού. Εάν, δηλαδή, σε μια συνθήκη μακριά από το αστικό κράτος και την πατριαρχία, ως φαινόμενο μιας δεδομένης κοινωνίας, οι γυναίκες θα βίωναν την ίδια καταπίεση ή εάν θα ήταν ευκολότερο να απεμπλακούν διεκδικώντας νέους ρόλους και κερδίζοντας μια ελευθερία πρωτόγνωρη. Οπότε ξεκίνησα θέτοντας αυτό το ερώτημα στον εαυτό μου, όχι τόσο ως αίνιγμα που απαιτεί μια τελεσίδικη λύση, όσο ως πεδίο ελεύθερου προβληματισμού.
Γιατί δώσατε αυτόν τον τίτλο στο έργο σας;
Ήταν ένας τίτλος που ήρθε μόνος του, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Οι τρεις γυναίκες δεν βρίσκονται σε θέση άμεσα κυνηγημένου. Δεν τις απειλεί κάποιος με ένα όπλο. Παρόλα αυτά βρίσκονται συνεχώς στη θέση του θύματος, ενός θύματος υπό διαρκή απειλή, ακριβώς δηλαδή όπως τα ζώα στο δάσος την κυνηγετική περίοδο. Επομένως, ο τίτλος ήρθε ως φυσικό επακόλουθο της δημιουργίας ενός σύμπαντος που θυμίζει λιγότερο ή περισσότερο ένα σκηνικό κυνηγετικής περιόδου και μιας συνθήκης κυνηγών και κυνηγημένων.
Στο έργο σας τρεις γυναίκες βρίσκονται παγιδευμένες σε ένα συρματόπλεγμα στη μέση του δάσους. Ένας άντρας τις παρακολουθεί. Γιατί βρέθηκαν εκεί; Ποιος τις έκλεισε; Θα καταφέρουν να δραπετεύσουν;
Αυτά είναι ακριβώς τα ερωτήματα που θα έχει το κοινό με το που ξεκινάει η παράσταση. Διότι θα δει τρεις γυναίκες να μην μπορούν να ξεφύγουν από έναν αόρατο εχθρό. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι τα ερωτήματα ενός έργου αστυνομικού -όπως μοιάζουν να είναι- μπλέκονται με σουρεαλιστικές προσωπικές αφηγήσεις της κάθε γυναίκας διευρύνοντας κατά πολύ το πεδίο των ερωτημάτων που θα θέσει ο καθένας στον εαυτό του. Επειδή, λοιπόν, τα σπόιλερς -μάλλον- δεν μου επιτρέπονται, θα πω ότι οι τρεις γυναίκες βρέθηκαν εκεί χωρίς τη θέληση τους και τις έκλεισε κάποιος που δεν γνωρίζουν. Το εάν θα καταφέρουν να δραπετεύσουν είναι ένα ερώτημα που τελικά χαρίζει μια κάποια κάθαρση ή μη, αλλά κυρίως αντικατοπτρίζει τη συνθήκη της επιστροφής στον πολιτισμό και τη βούληση ή μη για μια τέτοια επιστροφή σε όσα η κοινωνία αντιπροσωπεύει.
Μπορεί ένας άνθρωπος να καταφέρει να δραπετεύσει από τα στερεότυπα και τις κοινωνικές συμβάσεις της καθημερινότητας;
Με την προσωπική ευθύνη να είναι ένας «μύθος» που μας σερβίρεται ως συνθήκη αναπόδραστη, θα πω ότι το αστικό κράτος, ο καπιταλισμός και η πατριαρχία που συνεπάγονται, είναι συνθήκες στις οποίες η απάντηση είναι σίγουρα η συλλογική πάλη. Εάν το ερώτημα σας είναι το τι συμβαίνει ατομικά και αν μπορεί κάποιος από εμάς να αποδράσει από αυτή τη συνθήκη, τότε αυτό σαφώς και γίνεται. Το ερώτημα μου είναι το εάν αυτός θα καταφέρει να αποτελέσει τελικά ένα κάποιο παράδειγμα για κλήση σε συλλογική δράση ή έναν απλό αναχωρητή.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να μεταδώσετε μέσω του έργου σας;
Θεωρώ ότι η μόνη τιμιότητα που οφείλει να επιδεικνύει ο κάθε άνθρωπος που θέλει να λέγεται καλλιτέχνης είναι η ειλικρίνεια απέναντι σ’ αυτά που καίνε. Θέλω να πω πως «Η εποχή του κυνηγιού» είναι ένα έργο με έντονα φεμινιστικά στοιχεία, όμως δεν προέκυψε από καμία πρόθεση διδακτισμού ή κουνήματος του δαχτύλου. Νομίζω ότι ως γυναίκες και ως γυναικεία σώματα, αυτό που μας καίει συλλογικά, είναι το ίδιο μας το βίωμα στην κοινωνία και ο τρόπος με τον οποίο δρούμε κοινωνικά. Επομένως, σκοπός μου -αν αυτό θέλει να λέγεται μήνυμα- είναι να μιλήσω για τη δυνατότητα της γυναίκας να υπάρξει εκτός των θεσμοθετημένων κοινωνικών ρόλων.
Κείμενο: Σοφία Γουργουλιάννη, σκηνοθεσία: Αθηνά Χατζηαθανασίου, σκηνικά: Ανδρονίκη Τσαγκαράκου, κοστούμια: Ευγενία Βησσαρίου, φωτισμοί: Γιάννης Ζέρβας, επιμέλεια κίνησης: Ελένη Παπαϊωάννου, μουσική - ηχοτοπία: Πάνος Χουντουλίδης, βίντεο/trailer: Θοδωρής Βράχας, φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου, οργάνωση παραγωγής: Καλλιτεχνική Εταιρεία CALD
Παίζουν: Ελένη Παπαϊωάννου, Παναγιώτα Χαϊδεμένου, Αθηνά Χατζηαθανασίου, Θεόδωρος Χιντζίδης.
Αφηγητής ο Θανάσης Κουρλαμπάς.
Παραστάσεις: Από 30 Νοεμβρίου και κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, στις 9μμ, στη σκηνή του Bios basement για λίγες μόνο παραστάσεις. Κρατήσεις θέσεων: more.com και στο 2103425335.