Κρατάει το σταμνί. Στη σκιά προχωρά. Να μην τον ακούσουν. Προχωρά και σκύβει. Σαν να ρίχνει δηλητήριο στο αυτί κάποιου. Κάθεται πάνω από αυτό που έκανε και κοιτά:
Λέγανε πως υπήρχε κάποτε ένα πρίγκιπας. Κάποιος που τιμωρούσε το έγκλημα. Και αν τολμούσες να ρήξεις δηλητήριο στο αυτί του βασιλιά, γέμιζε νεκρούς ο τόπος. Βασιλιάδες, βασίλισσες, μανάδες. Πρίγκιπες, αυλικούς, περαστικούς. Ένας Άμλετ και μια εκδίκηση. Ένας Άμλετ. Για κάθε Κλαύδιο. Μια λύση. Για κάθε έγκλημα. Ήταν. Και που είναι τώρα;
Κρατάει το σταμνί. Στη σκιά γελά:
Εδώ δεν έχει Άμλετ. Μόνο κακό γιατρικό για τα αυτιά. Ένας ακόμη να!
Κρατάει το σταμνί. Τρέχει. Πηγαίνει και χύνει το δηλητήριο:
Θά ‘θελα να σταματήσω. Αλλά η επιδημία υπάρχει για να κοιτά τον εαυτό της. Έργο της να κοιτά τα έργα της. Υγρή μουσική και θάνατος ρευστός για τα αυτιά σας. Ακόμη ένας, να ακόμα ένας.
Κρατάει το σταμνί. Τρέχει. Πηγαίνει και χύνει το δηλητήριο:
Κανένας Άμλετ. Κλαύδιος μονάχος.
Εδώ η εποχή του μονολόγου.
Τίποτα δεν απαντιέται.
Καμία ερώτηση.
Κανένα έγκλημα.
Χύνει το δηλητήριο:
Ξεκίνησαν. Όλοι μας το έχουμε σκεφτεί. Κάποια στιγμή να δηλητηριάσουμε τον αδερφό μας. Χρόνια μετά. Εκείνος βασιλιάς. Και κοιμάται. Αυτό κάνουν οι βασιλιάδες. Και ‘γω τότε. Του στάζω αρρώστια. Στο βασιλικό αυτί.
Στη σκιά. Το δοχείο πέφτει στο πάτωμα:
Και κείνος να ουρλιάζει. Μέσα στον ύπνο και μέσα στον ξύπνιο του. Τα δύο μπλέκονται και γίνονται ένα. Όλο και περισσότερο. Μέχρι να φτιάξουν -ύπνος και ξύπνιος- έναν θάνατο ολόκληρο. Και ύστερα σταματά.
Και ‘γω βασιλιάς.
Μα…
Πόση ανία. Πόση ανία να είσαι βασιλιάς. Οι παλιοί διασκέδαζαν τη βαρεμάρα τους με πόλεμο. Αλλά τώρα ολόκληρη η γη έχει κατακτηθεί. Έναν εμφύλιο έστω. Μάταια. Κάποιος μου προτείνει το κυνήγι. Μα όλα τα ζώα έχουν φαγωθεί.
Ο φόνος είναι καλοπέραση. Φόνος λοιπόν. Αρχίζω από τους εχθρούς. Αντιπολιτευόμενοι, δυσανασχετούντες, απογοητευμένοι. Στις κάμαρές τους. Λίγο υγρό στο αυτί. Κάθε νύχτα. Γρήγορα άρρωστοι. Απότομα άρρωστοι. Ξυπνούν. Και πεθαίνουν. Με κοιτούν πριν τελειώσουν. Και ‘γω τόσο ζωντανός μέσα στα μάτια τους.
Ο βασιλιάς έχει πολλούς εχθρούς. Αλλά τελειώνουν γρήγορα. Πάνε. Πέθαναν. Τελείωσαν. Τι σημασία έχει; Θα βρω άλλους. Τυχαίοι; Όχι. Όχι. Κανένας δεν είναι τυχαίος στον θάνατο. Τον χασάπη. Τον μπακάλη. Την ομορφούλα. Αυτόν εκεί που μοιάζει με παγώνι. Αυτή που κλαψουρίζει. Τον εισπράκτορα. Τον ιερέα. Τους εμπορικούς αντιπροσώπους. Τόσοι νεκροί. Τόσοι νεκροί. Επιδημία λένε και κλείνονται στα σπίτια. Επιδημία λένε.
Οι νεκροί. Όταν μοιάζουν τυχαίοι είναι επιδημία.
Εδώ είναι εισβολή.
Δεν υπάρχει εισβολή.
Μόνο η διαχείριση της.
Δεν υπάρχει σεισμός.
Μόνο η διαχείριση του.
Δεν υπάρχει τυφώνας.
Μόνο η διαχείρισή του.
Δεν είναι η επιδημία. Είναι η διαχείριση της.
Κάθε συναγερμός ανήκει σε αυτόν που τον σημαίνει.
Ανάγκη. Για έκτακτη ανάγκη.
Εγώ ο τυφώνας και η πανδημία εγώ.
Εγώ και η διαχείριση της.
Ας είμαι εγώ ο επίλογός.
Υγεία μες την αρρώστια
Έγκλημα για κάθε λύση
Σκιά μες στις σκιές.