Στις 8 Ιανουαρίου έφυγε από τη ζωή ο Γεράσιμος Μπετσιμέας, ένα από τα ιστορικά στελέχη της Αριστεράς, με την πορεία της οποίας συνέδεσε όλη τη ζωή του. Εντάχθηκε στην Αριστερά -Νεολαία ΕΔΑ και έπειτα στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη- ήδη προδικτατορικά, πληρώνοντας ακριβά την ένταξή του αυτή, με μακρόχρονη εξορία, φυλακή και βασανιστήρια την περίοδο της χούντας, ως μέλος της παράνομης ΚΝΕ, ενώ μετά τη μεταπολίτευση έβαλε τη σφραγίδα του στην περιοχή της Θεσσαλίας, ως στέλεχος διαδοχικά του ΚΚΕ, του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ανακοίνωσή του ο ΣΦΕΑ τον αποχαιρετά μνημονεύοντας την αγωνιστική διαδρομή του. Εξορίστηκε στη Γυάρο, στη Λέρο, στον Ωρωπό, στην Σαμοθράκη. Τον Φλεβάρη του 1974 συνελήφθη και βασανίστηκε άγρια από την Εθνική Ασφάλεια Θεσσαλονίκης κατά την «εξάρθρωση δικτύου» της αντιδικτατορικής ΚΝΕ. Η πτώση της χούντας τον βρήκε μαζί με άλλους 13 συντρόφους του στις Φυλακές Διαβατών Θεσσαλονίκης, από όπου αποφυλακίστηκαν στις 26 Ιουλίου 1974.
Στην πολιτική κηδεία του, που πραγματοποιήθηκε στη Λάρισα την Τετάρτη 10 Ιανουαρίου, τον Γεράσιμο Μπετσιμέα αποχαιρέτησαν όλες οι φυλές και οι γενιές της Αριστεράς, όσοι και όσες συναντήθηκαν μαζί του στις σχεδόν έξι δεκαετίες πολιτικής του δράσης. Η «Εποχή» εκφράζει τα ειλικρινή της συλλυπητήρια στην οικογένειά του, για έναν αγαπητό σύντροφο που γνωρίσαμε και πριν τη δικτατορία και στη φυλακή και στον ΣΥΡΙΖΑ και δημοσιεύει το κείμενο της Ηρώς Διώτη, πρώην βουλεύτριας Λάρισας, που ήταν μεταξύ εκείνων που μίλησαν για τον Γεράσιμο Μπετσιμέα.
«Η αίθουσα του Χατζηγιάννειου Πνευματικού Κέντρου Λάρισας την Τετάρτη το μεσημέρι, στην πολιτική κηδεία του Γεράσιμου Μπετσιμέα ήταν γεμάτη. Και αυτό είναι βαθιά συγκινητικό γιατί ο Γεράσιμος δεν ήταν άνθρωπος των δημοσίων σχέσεων, άρα όλες και όλοι που ήταν εκεί, ήταν εκεί γιατί τον αγαπούσαν, τον εκτιμούσαν, τον σέβονταν. Η απουσία του τους ταράζει, τους καθορίζει, τους θλίβει.
Κάτι που έχει μεγάλη αξία για το πώς αντιμετώπιζε τη ζωή ο Γεράσιμος είναι ότι όλο του το παρελθόν, τη διαδρομή του, τους αγώνες του για την ελευθερία και τη δημοκρατία , τις φυλακίσεις του, την εξορία δεν τα μετρούσε ως κάτι ηρωικό. Αλλά ως κάτι αυτονόητο. Κάτι δηλαδή που εκείνη την ιστορική περίοδο ήταν το μόνο που μπορούσε να γίνει. Το μόνο δυνατό. Κι αυτό το κουβαλούσε ως μνήμη και ως εμπειρία με μια ελαφράδα -άλλωστε δε μιλούσε σε μας τους πιο μικρούς συχνά για αυτά- με μια έλλειψη βάρους, με μια σεμνότητα για τη σημασία του αυτονόητου.
Ο Γεράσιμος ήταν ένας άνθρωπος επίμονος, συγκρουσιακός -δεν έκανε σύγκρουση για την σύγκρουση αλλά γιατί θεωρούσε ότι από τη σύγκρουση γεννιούνται σπουδαία πράγματα-, πεισματάρης και ξεροκέφαλος. Ταυτόχρονα όμως είχε και αυτή την ιδιαίτερη ικανότητα να ακούει, να επεξεργάζεται, να συνθέτει. Άνθρωπος ακατάβλητος, που δεν παραδεχόταν τις ήττες, που ποτέ δεν είπε ότι δεν είναι καλά - πάντα απαντούσε στο «Τι κάνεις;»: «Μέχρι και άριστα!» και ήταν αυτή η φράση τόσο χαρακτηριστική στο να δηλώνει ότι η μιζέρια και η κακομοιριά δεν είχαν θέση στη σκέψη του, την αίσθησή του, την καθημερινότητά του.
Ξεχνούσε συχνά τα πράγματα του εδώ κι εκεί και κάθε που του φώναζε η Ρίτσα, η γυναίκα του η οποία πέθανε δυο χρόνια ακριβώς πριν από εκείνον, για την αφηρημάδα του ή του τηλεφωνούσε για να γυρίσουν σπίτι με το αυτοκίνητο έλεγε γελώντας: «Ωχ, καλεί ο αρχηγός!», δίχως σύμπλεγμα, δίχως υποταγή αλλά με την αγάπη των συντρόφων, με την αγάπη του ίσου προς ίση.
Ο Γεράσιμος κάθε φορά που έπεφτε σηκωνόταν, πάντα ακολουθώντας την ιδέα που έκανε γνωστή ευρύτερα ο ποδοσφαιριστής Πάμπλο Γκαρσία -λέγεται πώς είναι ρωσική παροιμία- ότι επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς. Δεν τον πτοούσε κανένας και τίποτα, δεν φοβόταν να πει τη γνώμη του με κάθε κόστος, σήκωνε ανάστημα στη βλακεία, την ασχήμια, την ιδιοτέλεια, πίστευε στα συλλογικά σχέδια, πίστευε στα νέα παιδιά δίχως να τα πατρονάρει, με τον τρόπο που έγραφε ο γάλλος διανοούμενος Αλμπέρ Καμί: «Μη βαδίζεις μπροστά μου γιατί μπορεί να μη σε ακολουθήσω. Μη βαδίζεις πίσω μου γιατί μπορεί να μη σε οδηγήσω. Βάδιζε πλάι μου και γίνε ο σύντροφός μου», δίνοντας το πραγματικό περιεχόμενο στη λέξη «σύντροφος».
Ο Γεράσιμος διάβαζε και έγραφε διαρκώς, αγαπούσε το ποδόσφαιρο, σκεφτόταν πάντα πολιτικά και η Αριστερά ήταν η ζωή του. Όχι επειδή μεγάλωσε μέσα σε αυτήν, όχι επειδή δεν ήξερε τίποτε άλλο να κάνει αλλά γιατί πίστευε, χωρίς ταλάντευση, ότι δίχως αυτή ο κόσμος είναι ζοφερός - που είναι.
Ο Γεράσιμος θα είναι ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας του τόπου.
Για μας θα είναι πάντα ένα κομμάτι της ζωής και της καρδιάς μας.
Ας γίνουν οι στάχτες του λίπασμα για να φυτρώνουν άνθρωποι φτιαγμένοι από αλληλεγγύη, καλοσύνη, ανιδιοτέλεια. Καλό κατευόδιο Γεράσιμε.»